Wel typisch dat er zo enorm wordt ingezet op exclusief reanimatievaardigheden aangezien er iedere dag meer patienten onwel raken die nog steeds een pols hebben in vergelijking met het aantal reanimaties per dag.
Wat ik typischer vind is dat managers, bestuurders, stichtingen en bureaucraten altijd iets anders zien en het ook op die manier verkondigen. Het zorgt dat ontwetende burgers en/of burgerhulpverleners het blindelings aannemen.
De ervaren en wat oudere ambulanceverpleegkundige die op straat totaal wat anders ziet wordt gezien als een gefrustreerd broedertje. Zelfs als hij roept dat kinderreanimaties succesvoller kunnen aflopen door het ingrijpen van een gewone EHBO-er die goed kan beademen. Toevallig weet ik nog wel iets over kinderhartjes, ik denk namelijk ook dat het snel en goed beademen door wie dan ook effectiever is dan de kinderreanimaties te beschouwen als een heel specialistische vorm van reanimatie waarbij geen burgers mogen worden ingezet en het kind moet wachten op de ambulance die spoedig hulp krijgt van een MMT.
Hier op forum zie je ook dat de jongere artsen die een tijd op de IC hebben gewerkt de gunstige prognose die men ons voor wenst te houden niet herkennen bij opgenomen patienten na een reanimatie. De meeste mensen geloven het gewoon niet omdat ze vertrouwen op gezaghebbende organisaties zoals de hartstichting of de ambulancebazen.
Ik kan ook makkelijk roepen dat mijn reanimaties succesvol verlopen. Onlangs las ik ergens een artikel over de AED waarin men de defibrillatie tijdens hartchirurgie aanhaalde om het effect aan te tonen. Persoonlijk beschouw ik dat niet eens als reanimatie, het gaat dan om een hart wat ik zelf stil heb gezet en het defibrilleren is geen reanimatie maar simpel ritmeherstel. Dat mijn reanimatiepatienten het bijna altijd goed overleven is echter geen leugen, het is hooguit de halve waarheid. Mijn patienten (een gering aantal krijgt post-operatief een hartstilstand) krijgen de hartstilstanden als ze op de IC liggen aan de beademing. De bemanning op de IC klapt ze weer terug op de wereld voor ik de kans heb gekregen om uit de hangmat te komen. Ik heb er niets aan om deze ideale situatie aan te wenden om de suggestie te werken dat het ook haalbaar moet zijn bij burgers thuis. Het is zelfs niet haalbaar in een ziekenhuis indien de patient niet op de IC ligt. De percentages die de Hartstichting roept als ze het over de 6-minuten droom hebben liggen akelig dichtbij de cijfers die een goede IC kan behalen.
In deze discussie gaat het vooral om de wilsbeschikking. Ik heb al eerder gezegd dat huisartsen en verpleeghuisartsen veel vaker met patienten moeten spreken over de wens om niet meer gereanimeerd te worden. Door alle propaganda is dat ook onbegonnen werk. Mensen worden overspoeld met informatie en zien TV-spotjes waarin mensen ongestoord verder leven nadat ze gereanimeerd zijn. Zou jij dan de huisarts geloven die je ineens komt vertellen dat het allemaal niet zo is?