Reanimatie/wilsbeschikking/aed

[Delta]

Als t goed is dan kan de AED detecteren dat er geen weerstand is (geen lichaam tussen de 2 defipads) en er dus 1 of meer electrodes niet op t lichaam zitten vastgeplakt.

Natuurkundig gezien denk ik dat er een enorme weerstand is (namelijk een meter lucht tussen de beide electrodes) die kleiner wordt als je de plakkers op het lichaam plakt

[Joffry Ambu-Vpk]

Natuurkundig gezien denk ik dat er een enorme weerstand is (namelijk een meter lucht tussen de beide electrodes) die kleiner wordt als je de plakkers op het lichaam plakt

Laten we zeggen, de AED meet de weerstand en gaat pas zn werk doen wanneer er een weerstand wordt gemeten die bij een menselijk lichaam past  

[ED95]

Dus de verpleegkundige die minstens 3x per dag bij alle patiënten de controles doet, kan dat eigenlijk helemaal niet.


En dat is het? Geen stethoscoop erbij of zo?


Sinds de discussie over AED bij kinderen ben ik niet meer onder de indruk van deze clubs.


IK ben van mening dat beter het ABCDE van de ATLS toegepast kan worden ipv iedere bewusteloze reanimeren.

In ons ziekenhuis voelen de verpleegkundigen geen pols, maar starten reanimatie bij elk slachtoffer zonder ademhaling met een vrije ademweg na tien seconden controle. Ik persoonlijk heb daar nog weinig problemen mee gezien.
Een aanwezige pols voelen is niet moeilijk daar vertrouw ik op dat verpleegkundigen dat prima kunnen. Maar bij afwezigheid van een pols slaat vaak de twijfel toe en twijfel is delay.

Verder is er geen enkele plek voor het luisteren naar harttonen met de stethoscoop in de beoordeling van aan of afwezigheid circulatie in de reanimatiesetting. Look, listen, feel gedurende 10 seconden is afdoende. Wederom, geen delay in aanvang van de reanimatie.

Voor wat betreft de AHA en de ERC, niet voor alles in de reanimatie is evenveel wetenschappelijk bewijs dat het werkt. Een van de zwakteboden in de richtlijnen is inderdaad het gebruik van AED bij kinderen, een discussie die 024 terecht voert. Het is erg moeilijk hier grote studies voor op te zetten omdat het relatief weinig voorkomt. Ik zie daar graag verbeteringen in voor de nieuwe richtlijnen.
Maar om hiermee deze 'clubjes' af te doen als niet relevant gaat wel ver, als het gaat om de volwassenenreanimatie weten we toch al wel het een en ander en zijn de richtlijnen van deze clubs prima te volgen en daarmee goede zorg te leveren.

Verder hoef je niet elke bewusteloze te reanimeren natuurlijk, zolang ze maar ademen en een vrije ademweg hebben.

[oma]

In ons ziekenhuis voelen de verpleegkundigen geen pols, maar starten reanimatie bij elk slachtoffer patient

[ED95]

Mea culpa....

[helm]

In ons ziekenhuis voelen de verpleegkundigen geen pols, maar starten reanimatie bij elk slachtoffer zonder ademhaling met een vrije ademweg na tien seconden controle. Ik persoonlijk heb daar nog weinig problemen mee gezien.

CVA, SAB, hoge dwarslaesie, intoxicatie, etc. allemaal reanimeren (masseren)?


Collega's van de ambulancedienst zijn onlangs behoorlijk in de problemen gekomen omdat ze de circulatie niet adequaat gecontroleerd hadden. Een daardoor in dat geval ten onrechte concludeerden dat reanimeren niet meer nodig was.
http://www.hulpverleningsforum.nl/index.php?topic=53740.80

[ED95]

CVA, SAB, hoge dwarslaesie, intoxicatie, etc. allemaal reanimeren (masseren)?

Als je iemand maar lang genoeg hypoxisch en apnoeisch laat liggen beland je vanzelf wel in de reanimatiesetting en dat hoeft zeker niet lang te duren.

[helm]

Als je iemand maar lang genoeg hypoxisch en apnoeisch laat liggen beland je vanzelf wel in de reanimatiesetting en dat hoeft zeker niet lang te duren.

Ik neem aan dat je reactie een macaber grapje is.
Voor de zekerheid toch maar een reactie:
 
Als je iemand maar snel genoeg adequaat beademt kom je niet in de reanimatiesetting en dat kan lang duren.

[Delta]

Ik neem aan dat je reactie een macaber grapje is.
Voor de zekerheid toch maar een reactie:
 
Als je iemand maar snel genoeg adequaat beademt kom je niet in de reanimatiesetting en dat kan lang duren.

Hiervoor zijn in een hoop ziekenhuizen de SIT (spoed interventie teams) opgericht. Zoals al vaker is gezegd op het forum: Beademen is geen makkelijke ingreep, en zeker niet voor iedere afdelingsverpleegkundige weggelegd. Mocht iemand beademd moeten worden, dan moet deze persoon zeker naar de IC, en het kan nodig zijn om iemand op de afdeling al te intuberen. Hierbij in een reanimatiesetting terecht komen is zeker een reeel risico.
Daarbij is het het delay tussen respiratoire insufficientie en een circulatiestop soms een uur, soms 5 minuten, maar als je op een drukke afdeling ligt kan het zomaar gebeuren dat het erkennen van de insufficientie te laat plaats vindt.
Tot slot: Je verliest echt veel tijd als je eerst de beademingsballon laat halen en gaat beademen, en na een paar minuten besluit toch geen duidelijke circulatie te voelen. Dan maar een keer onnodig masseren. Voorbeeld: Een geintubeerde patient op de IC, aan de ritmebewaking, geen arterielijn, al een tijdje met lage tensies en de NIBD doet er lang over om te meten. Deze patient stopt ineens met ademen. Na 10 seconden apnoe heb ik borstcompressies laten starten, en hebben we 1 blok gereanimeerd en medicatie gebolust. Hierna was er (even) weer wat meer output.
Had deze patient echt een totaal verlies van output? Ik weet het niet zeker, maar om er zeker van te zijn dat de perifeer gegeven medicatie aan kwam, heb ik toch laten masseren. Als je blijft tensie meten tot je echt absoluut zeker weet dat er geen circulatie meer is, heb je de kansen van je patient toch aanzienlijk verkleind... 't is niet zo zwart/wit

Dus simpelweg stellen dat je 'gewoon' moet beademen is te kort door de bocht... Dat gezegd hebbende: Met het invoeren van het SIT-team (ja, ik weet dat de T al voor team staat, maar dit bekt gewoon beter) is het aantal reanimaties fors gedaald.

[ED95]

Uiteindelijk komt de polscontrole door leken neer op een baten/ schade analyse.
De meeste patienten die acuut collaberen en daarbij een ademstilstand hebben zijn reanimatiebehoeftig, de uitzonderlijke gevallen waar dat misschien niet zo is zijn zeldzaam. Echter de kans om als leek een wel pols te voelen die er eigenlijk niet is, kan zeker als aannemelijk worden geduid. Sterker nog, ook daar zijn studies naar gedaan. Dat zou betekenen dat er dan ook vaak patienten niet gereanimeerd worden waar dat wel bij noodzakelijk is. Er is dus afdoende bewijs dat de leek hier niet bekwaam is om deze controle adequaat uit te voeren.

Daartegenover staand, het geven van compressies bij iemand die nog circulatie heeft leidt zelden tot ernstige complicaties, de meest voorkomende zijn rib en sternumbreuken.

Resuscitation. 1996 Dec;33(2):107-16.
Checking the carotid pulse check: diagnostic accuracy of first responders in patients with and without a pulse.
Eberle B, Dick WF, Schneider T, Wisser G, Doetsch S, Tzanova I.
Source

Department of Anaesthesiology, Johannes Gutenberg University Medical School, Mainz, Germany. moenk@goofy.zdv.uni-mainz.de
Abstract

International guidelines for cardiopulmonary resuscitation (CPR) in adults advocate that cardiac arrest be recognized within 5-10 s, by the absence of a pulse in the carotid arteries. However, validation of first responders' assessment of the carotid pulse has begun only recently. We aimed (1) to develop a methodology to study diagnostic accuracy in detecting the presence or absence of the carotid pulse in unresponsive patients, and (2) to evaluate diagnostic accuracy and time required by first responders to assess the carotid pulse. In 16 patients undergoing coronary artery bypass grafting, four groups of first responders (EMT-1: 107 laypersons with basic life support (BLS) training; EMT-2: 16 emergency medical technicians (EMTs) in training; PM-1: 74 paramedics in training; PM-2: 9 certified paramedics) performed, single-blinded and randomly allocated, carotid pulse assessment either during spontaneous circulation, or during non-pulsatile cardiopulmonary bypass. Time to diagnosis of carotid pulse status, concurrent haemodynamics and diagnostic accuracy were recorded. In 10% (6/59), an absent carotid pulse was not recognized as pulselessness. In 45% (66/147), a pulse was not identified despite a carotid pulse with a systolic pressure > or = 80 mmHg. Thus, although sensitivity of all participants for central pulselessness approached 90%, specificity was only 55%. Both sensitivity and, to a lesser degree, specificity improved with increasing training; blood pressure or heart rate had no significant effect. The median diagnostic delay was 24 s (minimum 3 s). When no carotid pulse was found, delays were significantly longer (30 s: minimum 13 s), than when a carotid pulse was identified (15 s; minimum 3 s) (P < 0.0001). Of all participants, only 15% (31/206) produced correct diagnoses within 10 s. Only 1/59 (2%) identified pulselessness correctly within 10 s. Our cardiopulmonary bypass model of carotid pulse assessment proved to be feasible and realistic. We conclude that recognition of pulselessness by rescuers with basic CPR training is time-consuming and inaccurate. Both intensive retraining of professional rescuers and reconsideration of guidelines about carotid pulse assessment are warranted.

PMID:
    9025126
    [PubMed - indexed for MEDLINE]

J Emerg Trauma Shock. 2012 Jan;5(1):3-6. doi: 10.4103/0974-2700.93094.
Complications of bystander cardiopulmonary resuscitation for unconscious patients without cardiopulmonary arrest.
Moriwaki Y, Sugiyama M, Tahara Y, Iwashita M, Kosuge T, Harunari N, Arata S, Suzuki N.
Source

Critical Care and Emergency Center, Yokohama City University Medical Center, 4-57 Urafune-cho, Minami-ku, Yokohama, Japan.
Abstract
BACKGROUND:

Insufficient knowledge of the risks and complications of cardiopulmonary resuscitation (CPR) may be an obstructive factor for CPR, however, particularly for patients who are not clearly suffering out of hospital cardiopulmonary arrest (OH-CPA). The object of this study was to clarify the potential complication, the safety of bystander CPR in such cases.
MATERIALS AND METHODS:

This study was a population-based observational case series. To be enrolled, patients had to have undergone CPR with chest compressions performed by lay persons, had to be confirmed not to have suffered OHCPA. Complications of bystander CPR were identified from the patients' medical records and included rib fracture, lung injury, abdominal organ injury, and chest and/or abdominal pain requiring analgesics. In our emergency department, one doctor gathered information while others performed X-ray and blood examinations, electrocardiograms, and chest and abdominal ultrasonography.
RESULTS:

A total of 26 cases were the subjects. The mean duration of bystander CPR was 6.5 minutes (ranging from 1 to 26). Nine patients died of a causative pathological condition and pneumonia, and the remaining 17 survived to discharge. Three patients suffered from complications (tracheal bleeding, minor gastric mucosal laceration, and chest pain), all of which were minimal and easily treated. No case required special examination or treatment for the complication itself.
CONCLUSION:

The risk and frequency of complications due to bystander CPR is thought to be very low. It is reasonable to perform immediate CPR for unconscious victims with inadequate respiration, and to help bystanders perform CPR using the T-CPR system.
KEYWORDS:

Cardiopulmonary arrest, cardiopulmonary resuscitation, complication, education

Het is dus meer dan verdedigbaar voor leken geen polscontrole uit te voeren na het constateren een afwezige ademhaling bij een vrije ademweg. Hoe je dat in het ziekenhuis moet zien is grotendeels afdelingsafhankelijk.
Voor de afdelingen die verantwoordelijk zijn voor zorg aan kritiek zieke patienten (bijv. anesthesiologie, IC, SEH, CCU) is het wel te verdedigen dat er gezocht wordt naar een pols, simpelweg meer blootstelling en ervaring met deze situaties en dan nog kan men soms twijfelen en bij twijfel starten.