Wat u zegt is klopt gewoon helemaal. Dat wij om 2 uur 's nachts het huis van iemand met een hartstilstand uitliepen was het een simpele bedankt en that's it. Men moet het dan zelf maar weer uitzoeken. Je kan wel bij het evaluatie invullen dat je nazorg wilt maar volgens mij is echt het eerste waar je aan denkt niet dat formulier invullen is (die overigens nog redelijk goed verstopt zit ook). Ik vind HartslagNu een goed initiatief maar op het gebied van de nazorg laten ze een hoop steken vallen.
Eigenlijk zouden mensen van HartslagNu hier is moeten meelezen, kunnen ze een hoop van leren.
Een hele poos ben ik niet op dit forum geweest, maar nu ik 2 dagen geleden voor het eerst een reanimatie heb gedaan, toch maar weer.
Het bovenstaande verhaal herken ik helemaal.
Ben na een SMS naar het slachtoffer gegaan. Er was een buurtbewoner aanwezig die aan het reanimeren geweest maar even opgehouden. Ze had het gaspen voor een ademhaling aangezien. Ik ben weer begonnen met reanimeren en heel snel kwam de ambulance.
Wij kregen de opdracht om om-en-om door te gaan met reanimeren en volgens mij ging dat goed. De profs hadden daardoor hun handen vrij voor intuberen medicatie toedienen, defibrileren etc. en na 8 minuten had het so weer een hartslag en ademhaling. Inmiddels was er ook een 2e ambu en politie.
Mijn ervaring was dat ik erg 'verkokerd' was tijdens het hele gebeuren; ik voelde geen emotie, wel veel adrenaline natuurlijk, maar ik handelde gewoon puur rationeel. Heb me geconcentreerd op de reanimatie en op de opdrachten van de profs. Zelfs de wanhopige kreten van de echtgenote, die steeds maar tegen haar man 'blijf bij me' riep, gleden eigenlijk zó langs me heen, terwijl normaal gesproken zoiets mij erg raakt.
Maar toen de ambulanceverpleegkundige met ietwat verrassing in haar stem de verlossende woorden zei: 'we hebben een hartslag en we hebben ademhaling', volgde meteen een heel zakelijk: 'bedankt voor de moeite, jullie kunnen nu weggaan'. Dat voelde toen toch wel heel apart. Dan sta je ineens buiten (want ik wil niemand in de weg lopen) even naar jezelf te zoeken.
Ik vind zo'n evaluatieformulier van HartslagNu wel heel minimaal.
Ik heb ingevuld dat ik op zich niet een gesprek hoef, maar wel graag zou willen weten hoe het met het slachtoffer is afgelopen. Dat houdt me erg bezig. Uiteraard kreeg ik een (behoorlijk kortaf) mailtje terug dat dat niet mogelijk was.
Verder, als ik wel behoefte zou hebben aan nazorg, moet ik maar afwachten tot er iemand contact opneemt. Kan wel een weekje duren. Vind ik ook niet zo goed.
Ik vraag me eigenlijk af hoe zo'n echtgenote zoiets nou beleeft; ik kom als wildvreemde zomaar binnenstormen voor een zo ingrijpend iets als een reanimatie.
Vraagje: zou het netjes zijn om over 14 dagen ofzo even een aardig kaartje in de bus te gooien? Met gewoon een korte uitleg wie ik ben, hoe ik daar nu verzeild kwam, en een telefoonnummer? Ik zou dan uitdrukkelijk niet vragen om contact op te nemen, maar hen uitsluitend de mogelijkheid bieden om dat te doen, als zij dat willen. Tenslotte zijn we buurtgenoten en het had ook heel goed gekund, dat we elkaar wèl kennen, en in dat geval was ik zeker even langsgegaan om te vragen hoe het afgelopen was. Maar wij kennen elkaar niet, en ik wil me zeker niet opdringen.
