Ik zal je mijn poezie album sturen, toen ik 8 jaar was schreef ik nog over regenboogjes, paardjes en prinsesjes. Toen ik groot was kwam ik er de achter dat wereld soms niet zo mooi is en je de dingen ook niet mooier moet maken dan ze zijn. Er is niets grofs aan mijn berichten, het gaat om moeilijke situaties waarbij een mensenleven op het spel staat en afzetten van ledematen gewoon moet. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Zeg ik ergens dat het niet mag? Het zal mij mijn reet roesten of een arts grof is of niet, zolang hij maar bekwaam is, en in staat te doen wat ik van hem verlang. Ik zet vaak ook een grove bek op, en kan er ook best wel tegen dat men dat dan ook tegen mij doet. Ik besef anderzijds ook wel dat er mensen zijn met minder draagkracht, die daar niet tegen kunnen.
Het lijkt me mijn inziens maar normaal dat een amputatie een laatste redmiddel is, wat niet gedaan wordt omdat het MMT team op tijd terug binnen wil zijn voor de koffie en taart.
Anderzijds, wij, mensen uit medische of hulpverleningswereld kijken daar met een ander oog naar. Ik heb ooit een arts geweten die ook zakelijk kwam uitleggen dat de komende amputatie wel ging meevallen, en de patiënt nog vrij normaal zou kunnen lopen. Tot de patiënt hem droog antwoordde dat het vanuit zijn standpunt en schoenen -excusez le mot- zeker allemaal meeviel, maar zij bleef wel met de gevolgen en het woord amputatie in haar hoofd zitten. Op de vraag of hij het persoonlijk ook zou vinden "meevallen", kwam er enkel een stamelend "neen, dan zou ik het ook moeilijk hebben" eruit. Van chirurg tot ingeleefde patiënt in 0.1 seconden.
We zijn allemaal anders, allemaal andere draagkracht. Ben je als arts goed en bekwaam, zet dat gerust een grove bek tegen me op.