Blog: belevenissen van een agent - Politie.nl

[lennard]

Is mischien niet een blog, maar ook wel soort van:

http://www.ad.nl/ad/nl/1038/Rotterdam/article/detail/4133331/2015/09/01/De-noodmelding-die-geen-politieagent-wil-krijgen.dhtml

[Live]

Is mischien niet een blog, maar ook wel soort van:

http://www.ad.nl/ad/nl/1038/Rotterdam/article/detail/4133331/2015/09/01/De-noodmelding-die-geen-politieagent-wil-krijgen.dhtml

De melding die niemand wil krijgen!

Zeehavenpolitie Rotterdam
27 augustus om 20:45 ·

“7101 (noodhulpauto Zeehavenpolitie), RT 7101”. Wij geven antwoord door te zeggen dat het OC (meldkamer) het mag zeggen. “Wilt u gaan naar de Lodewijk Pincoffsweg voor een reanimatie, u heeft bij deze toestemming" (tot voeren optische- en geluidssignalen). Vervolgens horen wij het OC zeggen dat het om een 9-jarig kind gaat. De koude rillingen gaan over onze ruggen, o nee een kind! Dit is niet echt de melding die je graag wilt krijgen, zeker niet omdat wij zelf ook kinderen hebben. Veel tijd om er over na te denken is er niet want vanaf het Vasteland rijden wij binnen enkele minuten door het verkeer naar onze melding. AED bij ons, check, handschoentjes aan, check. Gelukkig horen wij dat er nog een andere eenheid, de brandweer en de ambu gaat rijden en dat de traumaheli gaat vliegen. Wij zullen daar niet alleen staan m.u.v. de eerste minuten dan.

Ter plaatse zien wij tot onze verbazing dat het adres van de melding een huisartsenpost betreft. Binnen is het chaos. Gillende moeder, wanhopige vader, broertjes en zusjes die apathisch staan te kijken. Het kind blijkt een zesjarig Marokkaans meisje te zijn. Wat een paniek in de behandelruimte, even de gedachten ordenen. De huisarts is al druk met het kind bezig, wij gaan hem assisteren. Geloof ons, op zo’n moment zijn de perikelen van de politie cao ver van ons bed. Een kind, wij zijn ervaren dienders maar de hele situatie en dan met name de paniek en machteloosheid van de ouders grijpt ons aan. Op het moment dat er vier man van de brandweer binnen stormen, past de huisarts de Heimlichgreep toe want het meisje had haar tong in geslikt en had hierdoor een ademstilstand. Een hartstilstand was dus dichtbij. Als ook het ambulancepersoneel ter plaatse komt, en dat is direct met de brandweer, laten wij de behandelkamer voor wat het is en proberen de gillende moeder en de rest van het gezin daar weg te krijgen. De huisarts staat er verslagen bij nu er zo veel hulpverleners aan het werk zijn. Hij vertelt ons dat het kind door een infectie een koortsstuip had en door zuurstofgebrek in een sub comateuze toestand verkeerde. Onze taak is nu het gezin op te vangen, iets dat je niet kan beschrijven, niet op voor kan bereiden. Vader is compleet verslagen en apathisch, de broertjes en zusjes huilen en moeder ligt te gillen op de grond. Even doorpakken want wij krijgen het sein dat het meisje vervoerd gaat worden naar het Sofia Kinderziekenhuis. Wij gaan met het gezin naar buiten, daar zetten wij ze in ons voertuig en sluiten aan in een stoet gillende hulpverleningsvoertuigen.

In het Sofia begeleiden wij het gezin tot het moment dat verplegend personeel het gezin naar een familiekamer brengt. Pas op dat moment daalt de rust over ons, kijken wij elkaar aan en geven elkaar een stoot met de opmerking “gaat het”? Onderweg naar het bureau praten wij voluit over dit incident. Aan het bureau vangen de collega’s ons op en staat een TCO’er klaar (Team Collegiale Ondersteuning). Tijdens de maaltijd doen wij ons verhaal en praten met de collega’s over wat wij hebben meegemaakt. Wij kunnen weer lachen, al is het als een boer die kiespijn heeft.

De volgende dag zien wij elkaar weer. Eén van ons heeft voor het eerst in bijna dertig jaar een herbeleving gehad, voelde de hectiek en kon daardoor niet slapen. De betreffende collega zag het kind op de grond liggen in haar ondergoed, kreunend en vechtend voor haar jonge leventje. Wij delen onze ervaring die ochtend tijdens de briefing en praten met veel collega’s. De opvang en empathie van de collega’s voelt aan als een warm bad en is zeer prettig. Vanuit het Sofia horen wij dat het kind van de IC af is en dat het goed gaat. Daar doen wij het voor.

Dit is best wel een omvangrijk verhaal van deze twee collega’s en deze verzochten ons met klem om dit verhaal te plaatsen op de Facebookpagina van de Zeehavenpolitie omdat wij, zo zeiden de collega’s, naast politiemensen ook liefhebbende en zorgzame ouders van kinderen zijn die dag en nacht klaar staan om burgers in nood te helpen. Ook al krijgen wij daar soms een opdonder van. Dit maakt ons desondanks trots op ons beroep. Hier doen wij het wel voor, de burger te hulp schieten op het moment dat de nood het hoogst is.
Dit incident blijft nog wel eventjes hangen op het netvlies van deze collega’s maar uiteindelijk verdwijnt het.

Dit verhaal is geschreven op verzoek en dus met toestemming van de collega’s en hierin vertellen ze openhartig over hun ervaringen. Als Zeehavenpolitie zijn wij trots op deze collega’s en delen wij hun ervaring graag met u.

Van alle betrokken eenheden bij dit incident is een video gemaakt welke via Youtube.com te bekijken is:

Geplaatst met toestemming en met dank aan rechthebbende(n) Zeehavenpolitie Rotterdam

Zeehavenpolitie Rotterdam
28 augustus om 20:03 ·

Beste Zeehavenpolitie Facebook volgers.

Ik ben 1 van de agenten die de opdracht kreeg om ter plaatse te gaan. De meeste volgers kennen mij niet persoonlijk, maar ik ben een gevoelig mens. Mijn emotie ligt dikwijls aan de oppervlakte. Menselijk leed probeer ik ver van mij af te houden echter is dit inherent aan mijn baan en moet ik hiermee om leren gaan. Mijn manier om hiermee om te gaan is door het op te schrijven waarna ik achteraf nogal eens conclusies kan trekken. Al uw adhesie betuigingen zijn voor mij en voor u onbewust een sociaal vangnet waardoor ik mijn werk kan blijven doen. Het geeft mij de energie om het niet af te laten weten. Ik bedoel hiermee dat als u 112 belt er een moedige opvolging van uw melding mag worden verwacht. Wij, alle hulpverleners, zullen het in ieder geval niet laten af weten, zeker niet na al deze mooie woorden. Voor mij is de echte held in dit incident het zesjarige slachtoffertje. Mijn maatje en ik zullen binnenkort bij het slachtoffertje een beertje afgeven en een gesprek aangaan met haar familie samen met een Arabische sprekende collega. Bedankt voor alle steunbetuigingen het heeft mij en mijn maatje veel goed gedaan.

Een Zeehavendiender.

Geplaatst met toestemming en met dank aan rechthebbende(n) Zeehavenpolitie Rotterdam

[enrico1972]

Diendersogen

Het werk loslaten als diender tijdens de vakantie. Heel logisch, want er is ook een tijd voor ontspanning. Maar soms lukt dat niet helemaal, het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan.

Op vakantie in Frankrijk hoort een kijkje in de omgeving er zeker bij, ook het bezoek aan een oud stadje waar een hele grote markt is. Lekker slenteren langs de kraampjes en genieten van de typisch Franse producten, maar ook van bezoekers kijken. Af en toe stilstaan als ik weer eens te ver vooruit gelopen ben van de rest.

Dan wordt mijn blik getrokken naar een jongeman die heen en weer drentelt. Hij kijkt opvallend rond zich heen en gaat aan de overzijde van mij tegen de gevel van de huizen achter de kramen staan.
Zijn hele gedrag voorspelt niet veel goeds en mijn politiehart begint te kloppen. Ik zie dat in de nabijheid een aantal mensen op een terrasje zit, waarvan één een oudere vrouw. Naast haar staat een tas, waarvan de rits open is en de portemonnee duidelijk zichtbaar is. De geobsedeerde blik van de jongeman is duidelijk gericht op de tas.
Het zal toch niet.....

Daar sta ik dan, quasi nonchalant aan de overzijde tegen de gevel, zogenaamd kijkend op mijn telefoon.
Wat ga ik zo meteen doen als de jongeman de portemonnee uit de tas van de vrouw steelt? Ik kijk eens rond me heen en mijn oog valt op een andere man die met priemende ogen ook naar de jongeman staat te kijken. Ik frons mijn wenkbrauwen eens en vraag me af of dit een handlanger van de jongeman is. Maar gezien zijn uiterlijk en vakantieoutfit lijkt hij in de verste verte niet op een Fransoos. Plotseling kijkt hij mijn richting uit en kijken we elkaar in de ogen. Het grappige is dat we hierna beurtelings naar elkaar en naar de jongeman kijken. Dan wijst de onbekende man naar hem en maakt het zogenaamde graai-gebaar. Ik knik en maak hetzelfde gebaar.

Ik besluit om de diefstal te voorkomen, want ik heb helemaal geen zin in een aanhouding met alle gevolgen vandien. Ik loop naar de jongeman toe en ga naast hem staan. Ik fluister hem ‘keurig’ in de Franse taal dat hij met zijn handen van de portemonnee van de vrouw af moet blijven en moet ‘opzouten’. Tijdens mijn jaren bij de Verkeerspolitie hebben we (bij)les gehad in de Franse taal vanwege de drugrunners. De straattaal heb ik goed onthouden en maak hier nu handig gebruik van. Nog even denk ik dat de jongeman me wil aanvliegen, maar met een boos gezicht loopt hij weg.
Dan staat opeens de man naast me van de overkant. In onvervalst Nederlands zegt hij tegen mij : “Jij had het dus ook gezien!"
Het blijkt een collega uit Utrecht te zijn die ook op vakantie is en het gedrag van de potentiële dief ook had gesignaleerd.
We gieren het uit van de lach, geven elkaar een hand en lopen weer verder.

De rest van de familie is in geen velden of wegen meer te zien. Na een telefoontje voeg ik me weer bij hen. Op de vraag waar ik al die tijd was, vertel ik dat ik even een ‘klusje’ had.
Met verbaasde gezichten staan ze me aan te kijken. Je bent toch vrij?

BRON: http://politieverhalen.blogspot.nl/2015/08/diendersogen.html[/size]

[enrico1972]

Uitstekende ‘delen’



Je ziet ze soms wel eens rijden. Stoere mensen met het portierraam open, arm losjes uit de auto bungelend. Of een hond die zijn kop buiten het raam steekt, maar ook een kinderhoofdje dat buiten het raam steekt tijdens het rijden. Ik gruwel ervan…

Het is druk met vakantieverkeer richting het zuiden. Het lijkt wel of iedereen tegelijk op vakantie gaat. Ik krijg een melding van een ernstige aanrijding op de snelweg, waarbij sprake zou zijn van een beknelling. Ik wring me met de motor tussen het verkeer door en pak de vluchtstrook als de file tot stilstand gekomen is. Met zwaailicht en sirene rijd ik behoedzaam over de vluchtstrook heen. Ik maak me boos om de automobilisten die ruim voor de afrit al op de vluchtstrook rijden met hun richtingaanwijzer naar rechts, om de afrit te nemen. Wat dat aangaat zijn mensen kuddedieren. Als er één schaap over de dam is…

Het liefst zou ik ze allemaal opschrijven, maar ik moet prioriteiten stellen. Ik kan ze moeilijk eerst een bekeuring gaan geven en dan pas naar de melding gaan.

Ter plaatse tref ik een chaotische situatie aan. Er is een behoorlijke schade en snel zet ik mijn motor neer en doe mijn helm af. Er staan auto’s schots en scheef, maar mijn blik wordt getrokken door een flink bloedspoor op de zijkant van een personenauto. Een man schreeuwt naar me dat ik onmiddellijk moet komen. In de auto blijkt een slachtoffer te zitten met een hevig bloedende wond. Tot mijn schrik zie ik dat hij een stuk van zijn linkerarm mist. Wat is dit nou?

De man, die een EHBO-er blijkt te zijn, houdt de wond dichtgedrukt. Ik vraag aan de meldkamer met spoed een ambulance en vertel de kritieke situatie van het slachtoffer. Ik hoor in de verte sirenes, maar het lijkt een eeuwigheid te duren eer dat de ambulance ter plaatse is. Het slachtoffer verkeerd in shocktoestand en is niet aanspreekbaar. Wat altijd mooi is om te zien is, is dat omstanders van alles aanbieden om te helpen. Wat ik niet afsla is een grote paraplu waarmee een vrouw komt aanlopen. Ik vraag haar de paraplu omhoog te houden, zodat we enige verkoeling hebben hieronder van de brandende zon. Een andere omstander neemt na korte tijd de paraplu over van de vrouw, want deze kan de aanblik niet verdragen en vlucht weg. Ik kan het begrijpen, het lijkt wel een slagerij met al dat bloed.

Niet veel later arriveren diverse ambulances, de brandweer en de traumaheli die de hulpverlening overnemen. Ik heb het inmiddels behoorlijk warm gekregen en krijg gelukkig water aangeboden van een omstander.

Wat me echter bezig houdt is de oorzaak. Hoe kan de arm van het slachtoffer eraf gerukt zijn, terwijl er geeneens zoveel schade is? En waar is de arm gebleven? De oplossing komt vrij snel daarna. Onder een auto die in de buurt van de auto van het slachtoffer staat ligt een afgerukte arm met een hand onder een auto. Een getatoeëerde arm als een stuk vlees op de grond blijft een raar gezicht. Een collega, met handschoenen aan, pakt de arm en brengt hem naar de ambulancemedewerkers toe. Gezien de toestand van het lichaamsdeel vrees ik het ergste, die zullen ze er niet meer aankrijgen.

Uit onderzoek blijkt dat de arm van het slachtoffer uit het raam hing tijdens het autorijden. Nadat een busje een voor hem stilstaande auto probeerde te ontwijken, knalde deze tegen de auto van het slachtoffer aan. Door de botsing werd de arm hierdoor afgerukt. Het slachtoffer overleefde de aanrijding helaas niet.

Bedenk goed wat de gevolgen kunnen zijn van een open raam met uitstekende ‘delen’.[/size]

[Live]

16 september 2014: mistongevallen op de A58

Zeer dichte mist, drie grote kettingbotsingen, honderdvijftig auto's betrokken en honderden auto's die stil staan. In korte tijd een grote chaos op de belangrijkste verkeersader in Zeeland: de A58. De schrik, ontreddering en verslagenheid zijn groot.

De datum 16 september staat sindsdien bij veel mensen in het geheugen gegrift. Die dag vindt het onwaarschijnlijke plaats: tussen Middelburg en Goes ontstaan drie grote kettingbotsingen als gevolg van zeer dichte mist. De hulpdiensten rukken meteen massaal uit en zijn samen met gemeenten, Rijkswaterstaat en tal van betrokken Zeeuwen de hele dag in touw om hulp te verlenen en de gevolgen van de ongevallen zoveel mogelijk te beperken. Helaas zijn er twee doden te betreuren en meerdere gewonden, van wie enkele ernstig.

Enkele maanden na de ongevallen keken verschillende medewerkers van de hulpdiensten terug. Hun persoonlijke verhalen kunt u hieronder lezen.

zie:

http://www.hulpverleningsforum.nl/index.php?msg=1372440

http://www.hulpverleningsforum.nl/index.php?msg=1372446

[p2Elst]

Bron: http://henriekeschoonekamp.blogspot.nl/2015/09/politieblog-niet-te-filmen.html

Politieblog. Niet te filmen.
Zondagmiddag. Op verschillende plaatsen heb ik sporenonderzoek gedaan.

Zijn er hulpverleners hier met ervaring van ernstige situaties van ramptoerisme?

[pascal]

https://www.politie.nl/blogs/00-korpsmedia/blog-kind-te-water.html?sid=7dce7f4f-cd28-451e-8db9-06a46e1fe365

En weer een nieuwe indrukwekkende blog  

[Live]

Harde kop

door Piet Kats

maandag 5 oktober 2015



Getergd tot het uiterste door een arrestant neem je in je emotie wel eens een verkeerde beslissing.
Dat levert wel eens rare vormen op in een politieauto.

Al surveillerend, samen met mijn collega Leo, speuren we in de nacht naar verdachte situaties. Er zijn de laatste tijd veel inbraken in een winkelcentrum en zodoende kruisen we het winkelcentrum door met onze politiebus. Plotseling komt om de hoek een fietser, gekleed in donkere kleding, die ons zonder licht tegemoet rijdt. Als hij ons passeert zie ik dat hij zijn gezicht van ons afwend en een rugzak draagt. Gezien het tijdstip en de locatie besluiten we om hem aan te spreken. Ik keer de bus en we rijden achter de man aan. Aanspreken lukt niet want hij weigert te stoppen, ook na herhaaldelijk roepen via de megafoon. Ik durf hem niet aan te rijden, omdat hij anders lelijk ten val kan komen. We hebben nog niet zoveel feiten en omstandigheden om koste wat kost hem te stoppen.

Als hij dreigt te ontsnappen door hekjes in een brandgang, springt Leo uit de bus en rent achter de verdachte aan. Hij weet hem te pakken te krijgen en vordert een legitimatiebewijs.
Het blijkt een bekende inbreker te zijn en na fouillering treffen we voldoende bewijsmateriaal aan om hem aan te houden als verdachte. Hij is vreselijk recalcitrant en weigert elke medewerking. We krijgen de meest vreselijke ziektes naar ons hoofd geslingerd en boeien hem.
Nadat we hem in de bus geplaatst hebben en de fiets erbij gezet hebben rijden we naar het politiebureau toe.

Onderweg irriteer ik me mateloos aan het gedrag van de verdachte. Als hij dan ook nog met kracht tegen de fiets begint te schoppen, zodat deze tegen het tussenschot in de bus aanklapt ben ik het helemaal zat.

Wat ik echter niet weet is dat Leo inmiddels zijn gordel heeft los geklikt. Voordat Leo wil gaan vragen of ik even wil stoppen, trap ik met kracht op de rem. De bedoeling is om de verdachte te laten schrikken om vervolgens de schuifdeur open te doen en de fiets gewoon op straat te smijten en deze later op te halen. Dan gebeurt het…  Door de kracht van het remmen vliegt Leo voorover en knalt met zijn hoofd tegen de voorruit. Het is een enorme klap en de voorruit barst. Leo heeft letterlijk de ruit er bijna uitgekopt. De voorruit is aan de kant van Leo verbrijzeld en de haren van Leo zijn uit zijn hoofd getrokken. Geschrokken kijk ik Leo aan die een pijnlijk gezicht trekt en met zijn handen z’n hoofd vasthoud, net of het er elk moment kan afvallen.
Ik loop om de bus heen, trek de fiets eruit en smijt hem op straat. Ik gooi de deur weer dicht en vraag aan Leo hoe het gaat. Leo zegt dat het wel gaat en vraagt om naar het bureau te rijden.
Wat heb ik een ontzettend rotgevoel. Het is mijn eigen fout, maar veroorzaakt door het gedrag van de verdachte waar ik me door liet leiden.

Leo hield er gelukkig niets aan over dan een aantal dagen flink pijn in zijn hoofd. De collega’s wilden natuurlijk de gebarsten voorruit goed bekijken. De conclusie was dat Leo toch wel een harde kop heeft.

Blog geplaatst met toestemming van Piet Kats

[Live]

Meegesleurd

door Piet Kats

maandag 26 oktober 2015



Het onvoorspelbare van politiewerk is de onvoorspelbaarheid van mensen. Ik zie de blik van de bestuurder veranderen, maar ben te laat.

Tijdens het parkeren van mijn privéauto, maar wel gekleed in mijn politie-uniform komt een auto tegen de richting in me tegemoet rijden. Als de bestuurder ook nog eens luid begint te toeteren, omdat ik de weg blokkeer is het tijd om uit te stappen en hem aan te spreken.
Ik loop naar het bestuurdersportier en zie hem zichtbaar schrikken. Door het geopende raam vraag ik naar zijn rijbewijs en vertel hem de reden waarom ik hem staande houd. Hij weigert echter elke medewerking te verlenen. Een flinke alcoholdamp komt me tegemoet. Ik vraag hem de motor van de auto uit te zetten, zodat hij niet direct weg kan rijden. Ik leg hem uit dat ik collega’s laat komen met een blaasapparaat voor een alcoholtest.
Dan zie ik de blik van de bestuurder veranderen. Mijn gevoel zegt dat hij zich waarschijnlijk aan zijn aanhouding zal onttrekken. Ik besluit om hem daadwerkelijk aan te houden en maak met een snelle beweging het portier open. Met mijn rug tegen het geopende portier en mijn voet op de dorpel van de auto pak ik hem beet en wil hem uit de auto trekken. Dan gebeurt er iets waar ik niet op gerekend heb. Bliksemsnel start hij de auto met zijn vrije rechterhand, zet de auto in zijn achteruit en geeft volgas achteruit. Hangend aan het portier, maar gelukkig met mijn voet op de dorpel zodat ik me staande kan houden, word ik meegesleurd.
Ik zet me schrap als we met grote snelheid achteruit rijden. Ik heb de tegenwoordigheid van geest nog om mijn pepperspray te pakken en hem in zijn gezicht te spuiten. Een lantaarnpaal doemt op en het portier slaat met een grote klap hier tegenaan, op nog geen tien centimeter afstand naast me. Doordat het portier dubbelslaat, smak ik tegen de grond en rol over straat.
Even lig ik beduusd op de grond, maar de adrenaline in mijn lijf doet wonderen. Ik krabbel overeind, roep via mijn portofoon om assistentie en ren naar mijn auto toe. Ik zie de verdachte wegrijden, het portier bengelt nog aan zijn auto. Gelukkig heeft de pepperspray zijn werk gedaan, want een stuk verderop staat de auto stil. De verdachte zit hevig snotterend over het stuur gebogen. Boos sleur ik hem de auto uit, leg hem op de grond en zet hem in de handboeien. Gelukkig zijn mijn collega’s snel ter plaatse en nemen de verdachte over.
Weliswaar flink gehavend door schaafplekken besef ik dat ik er goed van afgekomen ben. De verdachte wordt later veroordeeld voor poging doodslag.

Blog geplaatst met toestemming van Piet Kats

[Live]

Blog: Iedereen kent ze wel...

07 mei 2015 - Jacco Bezuijen

Iedereen kent ze wel, zonderlinge figuren in de buurt. In mijn loopbaan ben ik er velen tegengekomen. Eén ervan is Clara (gefingeerde naam).

Clara is een vrouw van halverwege de dertig, die zelfmutilatie (verwonden van zichzelf, red.) tot kunst heeft verheven. Clara is ernstig vervuild. Heeft overal op haar lichaam en gezicht zweren en wondjes, al dan niet open. Vele avonden en nachten heeft zij ons al beziggehouden. Clara is een meesteres in het doen alsof zij buiten bewustzijn is. Pijnprikkels helpen niet, zo ook die keer dat wij een paniektelefoontje kregen van een beveiligingsbeambte.

De beveiliger heeft haar op straat gevonden. Midden op de weg ligt zij daar buiten bewustzijn te ‘spelen’. Na diverse vruchteloze pijnprikkels te hebben toegediend besluit de beveiligingsbeambte over te gaan tot reanimatie van Clara. Als mijn maat en ik ter plaatse komen kunnen wij nog net zien hoe de man, met weerzin op zijn gezicht, de eerste teug lucht in de longen van Clara wil blazen. Op het moment dat zijn lippen die van Clara raken, komt zij wonderbaarlijk snel tot leven. Bulderend trakteert Clara de man op een scheldkanonnade, staat op en loopt weg, de beveiligingsbeambte verbouwereerd achterlatend. Als wij zijn uitgelachen nemen wij de man mee naar het bureau op met een bak koffie bij te komen van de schrik.

Clara deed al meerdere serieuze pogingen om uit het leven te stappen, maar heeft er ook een paar gedaan om aandacht en hulp te krijgen.

Op een wat druilerige dag worden wij naar de Oude Maas gestuurd, omdat er een vrouw in het midden van de waterweg drijft. Met spoed rijden we die kant op. Op de bewuste plaats aangekomen, zien wij hoe een man in een klein motorbootje, met moeite aan de kant kan komen. In het bootje probeert de man een vrouw onder controle te houden. Hoe dichter het bootje bij de steiger komt, hoe duidelijker het voor ons wordt wie de man gered heeft. Wij horen de voor ons zo bekende luide stem van Clara. Wild zwaaiend met armen en benen, probeert Clara uit de greep van de man los te komen. De ene na de andere vloek galmt over het water. Als de man de steiger beet kan pakken, moet hij Clara even loslaten, voor Clara net voldoende tijd om met haar pompeuze lichaam op te springen en met een mooie gehoekte duik weer het water van de Oude Maas in te springen. Met een borstcrawl waar Inge de Bruin trots op zou zijn zwemt zij de Oude Maas weer op.

We krijgen Clara uiteindelijk veilig weer aan land en nadat zij goed is vastgegespt op een brancard van de wachtende ambulance, kunnen wij de man hartelijk bedanken voor zijn inspanningen. Clara verdwijnt voor de zoveelste maal een aantal weken in een gesloten afdeling van een psychiatrisch ziekenhuis, waar ze haar weer voor een poosje op weten te knappen.

Clara leeft niet meer, maar door mijn herinnering aan haar belevenissen is ze nog steeds levendig bij me. En het klinkt gek, maar soms mis ik haar!

Over de blogger

(foto: politie.nl)
Jacco Bezuijen

Jacco Bezuijen (48) startte in 1996 als agent bij de politie in Barendrecht. In 2007 stapte hij over naar de verkeerspolitie, waar hij in 2012 begeleider werd van het Verkeershandhavingsteam. Sinds in 2013 bij hem werkgerelateerde PTSS werd vastgesteld, zit hij thuis. Binnenkort hoopt hij een andere passende functie binnen de politie te vinden.

Jacco: ‘In mijn werk maakte ik veel leuke, maar zeker ook minder leuke dingen mee. Door blogs te schrijven geef ik anderen inzicht in mijn werk en geef ik mijn ervaringen een plek.’

Jacco bericht op Twitter (@jhbezuijen) ook over zijn werk als motoragent en begeleider van het Verkeershandhavingsteam. Ook probeert hij daar uitleg te geven in wat PTSS met een agent en zijn gezin doet. Jacco heeft ook twee boeken geschreven: ‘Belevenissen van een agent’ en ‘Hoe mijn jongensdroom een nachtmerrie werd’.

zie ook:

http://www.hulpverleningsforum.nl/index.php?topic=83741.0

http://www.hulpverleningsforum.nl/index.php?topic=70167.0

http://www.hulpverleningsforum.nl/index.php?topic=47069.0