Blog: belevenissen van een agent - Politie.nl

[skippy02]

Ik kende de blog al via dit topic.
Van de week was op Q-music hier ook aandacht voor en het verhaal van de motoragent die familie begeleidde naar hun zoon die een zwaar ongeluk had gehad werd in zijn geheel voorgelezen.
Ik zat in de auto onderweg naar mijn werk te luisteren en toch schoten mij op het einde bijna de tranen weer in mijn ogen.
Eigenlijk wilde ik de auto even aan de kant zetten, zo aangrijpend blijft dit waar gebeurde verhaal.

Wat is er in hemelsnaam gebeurd met NL dat mensen zo kunnen reageren!

[Piet Kats]

Had nog nooit van jullie forum gehoord. Heb de reacties gelezen nav mijn geplaatste blogs. Ik heb de afgelopen 2 jaar verhalen geschreven en had me voorgenomen na mijn 100e verhaal iets te doen. Dacht een paar verhalen te plaatsen met een boodschap aan de burgers. Dat heb ik geweten. Ik heb ontzettend veel positieve reacties gehad en dat doet me goed. Ik heb het geschreven voor alle hulpverleners. Dat zijn de mensen die hun nek, soms tegen wil en dank, uitsteken voor de medemens. Maar ook geschreven voor de burgers om eens te laten zien onder wat voor omstandigheden we soms ons werk moeten doen. Als politieman wordt ik er nog voor betaald, maar wat te bedenken de vele vrijwilligers. Als jullie me zouden kennen, zou je weten dat ik het absoluut niet voor mezelf gedaan heb. Ik had nooit kunnen weten dat mijn blog zo'n hype zou worden. Ik ben er trots op ! Trots op mijn vak en trots op DE hulpverleners !! Groetjes Piet Kats Politie Rotterdam

[Peter71]

Had nog nooit van jullie forum gehoord. Heb de reacties gelezen nav mijn geplaatste blogs. Ik heb de afgelopen 2 jaar verhalen geschreven en had me voorgenomen na mijn 100e verhaal iets te doen. Dacht een paar verhalen te plaatsen met een boodschap aan de burgers. Dat heb ik geweten. Ik heb ontzettend veel positieve reacties gehad en dat doet me goed. Ik heb het geschreven voor alle hulpverleners. Dat zijn de mensen die hun nek, soms tegen wil en dank, uitsteken voor de medemens. Maar ook geschreven voor de burgers om eens te laten zien onder wat voor omstandigheden we soms ons werk moeten doen. Als politieman wordt ik er nog voor betaald, maar wat te bedenken de vele vrijwilligers. Als jullie me zouden kennen, zou je weten dat ik het absoluut niet voor mezelf gedaan heb. Ik had nooit kunnen weten dat mijn blog zo'n hype zou worden. Ik ben er trots op ! Trots op mijn vak en trots op DE hulpverleners !! Groetjes Piet Kats Politie Rotterdam

Ik heb je blog ook gelezen, en het raakte mij. En ik denk dat dit bij menig hulpverlener die jouw blog heeft gelezen het geval zal zijn geweest. Terecht dat jouw verhaal zo onder de aandacht is gekomen.

[Red]

Had nog nooit van jullie forum gehoord.

Schande.  

Ik heb je blog ook gelezen, en het is allemaal, helaas, erg herkenbaar. Iedere diender maakt dit soort dingen mee. Mooi om te zien dat je dit op deze wijze kan en mag verwoorden.  

[Haageneesch]

Ik ben er trots op ! Trots op mijn vak en trots op DE hulpverleners !! Groetjes Piet Kats Politie Rotterdam

Terecht dat je er trots op bent! Ik ben dan wel geen hulpverlener, dus ik herken de reactie's van de 'mensen in de file'. Ik rij ook wel eens in de file, wanneer er over (bijv.) de vluchtstrook hulpdiensten aanrijden naar een incident, en dat mensen toch weer even over die kantstreep moeten, of geen ruimte maken...

Goed dat je er veel reactie's over hebt gehad en dat je blog veel bekeken is; dat betekend in ieder geval dat mensen zich weer een stukje bewuster worden van hun eigen gedrag (t.o.v. hulpverleners) op de weg. Want in veel gevallen is dat niet om over naar huis te schrijven. Ik hoop nog veel van je te lezen, hier op het Hulpverleningsforum danwel op je blog!

[Live]

Blog: belevenissen van een agent

http://www.politie.nl/nieuws/2013/oktober/1/00-blog-belevenissen-van-een-agent.html
Laatste update: 02-10-2013 | 14:48

Nederland - Wat maakt een politieman- of vrouw dagelijks mee tijdens het werk? Dat leest u vanaf vandaag in een wekelijks blog.

Recentelijk was er veel media-aandacht rond brigadier Piet Kats. De brigadier was pas begonnen met bloggen, maar schreef zo goed over zijn politie-ervaringen, dat de media daar graag op inhaakten. Binnen de politie zijn echter meer politiemannen- en vrouwen die schrijven over hun vak. Die hun aangrijpende of spannende en soms verbazingwekkende belevenissen willen delen.

Bloggers
Vier politiecollega's delen vanaf vandaag hun ervaringen met u in een blog dat wekelijks op donderdag verschijnt. De komende twaalf weken kunt u de blogs lezen op www.politie.nl, vraaghetdepolitie.nl (VHDP), Twitteraccount @politie en Facebook Politie Nederland. Als uit evaluatie blijkt dat u de blogs graag leest, dan wordt het aantal bloggers uitgebreid. De blog van hoofdagent Dirk-Jan Grootenboer kunt u nu al lezen.

Geen communicatiesaus
Politiewerk is afwisselend en veelzijdig. Van sporenonderzoek na een misdrijf of inbraak, ingrijpen bij een vechtpartij tot een luisterend oor bieden. Geen dag is hetzelfde. Blogs kunnen dan ook over alles gaan. Eric Stolwijk, directeur Communicatie politie: 'De echte verhalen van de straat, ongepolijst, zonder opsmuk en zonder communicatiesausje, spreken tot de verbeelding. Daar leest u met welke dilemma's politiemensen geconfronteerd worden, hoe ze binnen seconden verregaande beslissingen moeten nemen en hoe ze het verschil kunnen maken. Daar waar gewone burgers een stap terug doen, stappen politiemensen naar voren. Die verhalen moeten we koesteren en (laten) doorvertellen.'

Mens achter politieman/vrouw
Politieblogs passen binnen het nieuwe communicatiebeleid van de politie waarin het accent ligt op het aangaan van de dialoog met burgers en collega's. Stolwijk: 'Van politiemensen wordt professioneel, fysiek en emotioneel veel gevraagd. Een blog geeft ze de mogelijkheid hun verhaal te delen, de breedte van het politiewerk te laten zien en er betekenis aan te geven. Bovendien laat het de mens achter de politieman of vrouw zien.'

[Live]

Blog: Nachtmerrie

2 oktober 2013 - Huiselijk geweldWe zijn nog geen vijf minuten in dienst als we met spoed naar een adres in Dordrecht moeten voor een melding huiselijk geweld. We horen van collega's dat ze ook naar het adres rijden. Voor de woning staat een vrouw op sokken. Ze huilt en is radeloos. Collega's staan bij haar. We gaan de trappen op en moeten oppassen waar we onze schoenen neerzetten. Er liggen bloedspatten op de stenen treden.

Boven aangekomen zien we twee collega's van het wijkteam. Met een rustige toon praten ze tegen de man die geboeid op zijn knieën voor hen zit; de situatie is onder controle. Een van de collega's vraagt of er nog meer mensen in de woning zijn. De man geeft aan dat alleen zijn dochter in huis is. Op de vraag hoe oud zijn dochter is antwoordt hij rustig en kalm: ‘Vier jaar.'

Ik stap langs de aangehouden verdachte de woning in en zie bloedspatten op het laminaat. In de slaapkamer ligt, op twee grote matrassen, een meisje mij met grote ogen aan te staren. De deken tot aan haar hals opgetrokken. Ik besluit haar te behandelen als mijn eigen dochter en vraag of ze wat wil drinken. Ze knikt. Ik praat met haar alsof ze wakker geworden is door een nachtmerrie. De waarheid is anders en dat weet ze donders goed. ‘Hebben papa en mama ruzie gehad? Waar zit je op school? Heb je een lieve juf? Wat vind je het leukste op school?’ Met een paar vragen praten we snel weer over leuke dingen. Ik zie aan haar dat ze moe is en ze doet haar ogen dicht. Ik zeg tegen haar dat ze over de leuke dingen van school mag dromen en dat ze de groetjes moet doen aan de juf. Ze doet haar ogen nog even open en zegt dat ze dat gaat doen. De badkamerlamp laat ik aan zodat het niet helemaal donker is.

Dit is een nachtmerrie voor een kind. Papa gebruikt verdovende middelen en snuift wit poeder. Daarom is hij al de hele week wakker en onrustig. Mama is bang voor papa en slaapt bij haar dochter in bed om het voor haar toch enigszins veilig te houden. Papa was boos geworden en mama wilde met haar dochter het huis uit vluchten. Dit mocht niet en papa sloeg mama. Mama vluchtte uiteindelijk zelf naar buiten en riep in blinde paniek om hulp. Het meisje wilde naar haar moeder, maar dit mocht niet van papa. Ze moest in haar bed gaan liggen. En toen hoorde ze de sirenes en was de politie er.

Later vertelde de moeder me dat ze blij was met onze hulp en dat ze de aangifte, die we daar ter plaatse hadden opgenomen, niet had ingetrokken. Ook ons advies om met iemand op school te gaan praten had ze opgevolgd. Haar man mag tien dagen niet in de woning zijn. Dat geeft moeder de ruimte en de tijd om hulp in te schakelen. Met een gerust hart laat ik het aan mijn collega's en de mensen in het Veiligheidshuis over. Zij gaan deze zaak bespreken, stappen maken en hulp verlenen waar nodig.

Ik hoop voor dit gezin dat papa van het witte poeder af kan blijven en dat hij zijn dochter mooie dromen kan geven in plaats van deze nachtmerrie.


Over de blogger

Dirk-Jan Grootenboer
(foto: politie.nl)

Dirk-Jan Grootenboer is 34 jaar en werkt als hoofdagent bij de noodhulp in Dordrecht en omstreken. Dirk-Jan: 'Tussen de 112-meldingen door ben ik dichtbij de burger dankzij het gebruik van social media. Op die manier wil ik laten zien hoe mooi en uitdagend het politievak kan zijn.'

[Live]

Zie voor de laatste blog van Piet Kats het bijbehorende incident-topic: http://www.hulpverleningsforum.nl/index.php?msg=1208248

[thetwin84]

Zie voor de laatste blog van Piet Kats: http://www.hulpverleningsforum.nl/index.php?msg=1208248

Blijven bijzondere verhalen. Lees ze graag  

[Live]

Blog: De man met het zwaard

10 oktober 2013 - Gezellig samen met mijn collega Kees een dagje ‘op de auto’. Zoveel zaten we niet met elkaar, dus ik verheugde me erop.
Nog geen uur later kregen we de melding dat een gewapende man op het metrostation RET-personeel zou bedreigen. Hij zou een mes hebben, mogelijk meerdere.

Op het metrostation gekomen, namen we beiden uit voorzorg de lange wapenstok mee en spoedden ons naar boven. Daar zagen we een donkere man met een donkere zonnebril die op de grond zat met zijn rug tegen een glazen achterwand. In beide gebalde vuisten had hij een soort stalen punt of priem geklemd, die hij stevig vasthield. Naast hem stond een rugzak waaruit een paraplu in een vuilniszak stak. Althans, dat dachten wij.

Ik sommeerde hem om de wapens te laten vallen en zijn handen te laten zien, maar hij weigerde dit. Hierop sloeg ik hem met de lange wapenstok op zijn handen, maar dit had geen effect. Ik pakte mijn pepperspray en spoot hem in het gezicht. Ik kon niet goed zien of het effect had vanwege de zonnebril, dus gebruikte nogmaals mijn wapenstok op de handen van de verdachte.

Plotseling stond de verdachte op, draaide zich om en pakte bliksemsnel de in de vuilniszak gehulde ‘paraplu’. Hij draaide zich om en haalde met het voorwerp uit naar Kees. De paraplu bleek een houten zwaard te zijn. Hij sloeg Kees naar het hoofd, maar die weerde met zijn arm de slag af. Het zwaard kletterde op Kees’ onderarm en dat leverde een fikse wond op. Vervolgens sloegen wij de verdachte met de wapenstok en gebruikten nogmaals ons busje pepperspray.

Wat ondertussen gebeurde, is met geen pen te beschrijven. Omdat de metro door de RET stilgezet was, hoopten mensen zich op het perron op. Ik denk wel honderd. Veel mensen hadden niet gezien dat de verdachte van plan was iemand van de RET of ons van de politie neer te steken en ook niet dat de verdachte met een houten zwaard de onderarm van Kees haast afhakte. Ze zagen wel veel geweld vanaf onze kant naar de verdachte toe.

De verdachte werd vervolgens vanuit de menigte aangemoedigd om zich te verdedigen en wij werden als mishandelaars en doodslagers gezien. Het was werkelijk angstaanjagend. Gelukkig was er veel RET-personeel aanwezig dat ons afschermde, zodat we de verdachte konden overmeesteren, want anders was ik bang geweest dat we door de woedende menigte gelyncht waren. We hadden geen uitweg en konden geen kant op. Ik had me al voorgenomen, en Kees ook, om bij een doorbraak van de menigte de metrobaan op te vluchten en het spoor richting Maashaven uit te rennen.

Er zijn weinig momenten in mijn carrière, en ook in die van Kees, dat ik angst had maar dit was er zo een. We voelden ons even niet in veilig Nederland, maar in een of ander anarchistisch, wetteloos land waar het recht van de sterkste heerst. Wat we niet wisten en beseften, was dat de meldkamer via camerabeelden had meegekeken en met spoed collega’s naar ons had gestuurd. Wat waren wij blij toen een horde collega’s de trappen op kwam rennen en ons ontzette.
Achteraf bleek dat de assistentie drie minuten later al ter plaatse was, maar voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid. Kees had een flinke wond aan zijn onderarm maar hield er geen blijvend letsel aan over. Kees en ik rijden naar het bureau. Ik kijk Kees aan. ‘Hier zijn we goed vanaf gekomen Keessie’, zeg ik tegen hem. Kees is zichtbaar aangeslagen, de anders zo praatzame Kees is opvallend stil.

De verdachte werd later niet veroordeeld, maar ontoerekeningsvatbaar verklaard. Hij hield in de rechtszaal zelf een pleidooi dat kant noch wal raakte en schoffeerde diverse keren de officier van justitie en de rechter door deze telkens te onderbreken. Hij had in zijn tas nog diverse messen en slagvoorwerpen zitten en was stellig van plan om ons letsel toe te brengen. De werkelijkheid was anders dan wat de burgers zagen. Helaas kunnen we dit niet altijd uitleggen.

Over de blogger

Piet Kats
(foto: politie.nl)

Piet Kats Kats is 44 jaar en werkt als brigadier in de noodhulp Rotterdam op district Zuid. Al 18 jaar in het blauw, motorrijder en specialist op het gebied van verkeer.
Piet: 'Ik heb de afgelopen twee jaar meer dan 100 incidenten uit 18 dienstjaren opgeschreven. Daar wilde ik iets mee doen en daarom heb ik, om uit te proberen, een blog gemaakt. Mijn doel is burgers eens te laten kijken door de bril van een politieagent en meer begrip te vragen voor ons werk en handelen.’