Blog: belevenissen van een agent - Politie.nl

[Fletwed]

Weet iemand wat er met Piet Kats is gebeurd? Z’n blog wordt niet meer bijgewerkt en z’n twitter is offline. Ik vind het erg jammer.

Kats is per 1 mei 2017 wijkagent in de gemeente Korendijk, met de dorpen Nieuw-Beijerland, Piershil, Goudswaard en Zuid-Beijerland.

[Trein2000]

Kats is per 1 mei 2017 wijkagent in de gemeente Korendijk, met de dorpen Nieuw-Beijerland, Piershil, Goudswaard en Zuid-Beijerland.

Hij is niet te vinden op de politiesite bij de wijkagenten.

[Live]

Blog: 'Ik realiseer met dat ik geraakt ben'

21 mei 2018 - Winston van Geene

'Vanachter een boom probeer ik hem te raken terwijl het zand naast me opspat van de kogelinslagen en de boomschors om m’n oren vliegt. Hij is duidelijk een goede schutter. Ik steek mijn hoofd een klein beetje opzij om de verdachte te zien en om te kunnen richten. Ineens voelt het alsof ik met een stang op mijn hoofd word geslagen. Bloed spuit uit mijn voorhoofd. Hij heeft me geraakt, realiseer ik me.

Achter de boom zak ik door m’n knieën, wachtend om te kijken of ik blijf leven. Pijn voel ik niet. Ik denk aan m’n kinderen, m’n vrouw, ik ben bang om dood te gaan. Ik moet hier weg, realiseer ik me en tijger op m’n ellebogen de steeg uit, weg bij de man die mij en mijn collega onder vuur neemt. Vreselijk vind ik het om mijn collega, die ergens achter de bosjes ligt, achter te moeten laten.

Om de hoek, uit het schotveld, roep ik door de porto dat ik geraakt ben. Een bewoner kijkt uit het raam en begint te gillen als ze me ziet. Even hiervoor, toen we de verdachte die vlak daarvoor op het Bijlmerplein iemand neerschoot in het zicht hadden, had ik gelukkig onze locatie al doorgegeven. Collega’s zijn snel ter plaatse. Ik zie de geschokte blik in hun ogen als ze me zien. ‘‘Veeg het bloed van m’n voorhoofd en kijk of er wat in m’n hoofd zit’’, vraag ik.
’’We moeten je vrouw bellen.’’ ’’Nee’’, zeg ik resoluut, ‘’dat doe ik straks zelf.’’ Ook aan de ambulancebroeder vraag ik of er wat in mijn hoofd zit. ‘‘Dat kan ik niet zien, we gaan nu met spoed naar het ziekenhuis om een foto te maken’’, antwoordt hij. Nog steeds voel ik geen pijn. Ik blijf bij tot we in het ziekenhuis zijn en de foto gemaakt wordt. Op het moment dat de zuster naar me toe komt, letterlijk met een pleister in haar hand, en zegt: ‘‘Je mag naar huis’’, barst ik in huilen uit. De opluchting:  ik ga niet dood.

Achteraf blijkt de kogel eerst door een stuk boom te zijn gegaan, waardoor hij vertraagde voor hij in mijn voorhoofd kwam. De kogel is niet door mijn bot gekomen en er ter plaatse uit gevallen. Op mijn beurt had ik hem in zijn oksel geraakt, hij kreeg een klaplong, zakte in elkaar en werd overmeesterd door de collega’s. Hij heeft 18 jaar gekregen.
‘’Wat een oud klein mannetje’’, dacht ik toen ik hem in de rechtbank zag zitten. Ik kon me haast niet voorstellen dat hij het had gedaan.
 
We maken allemaal keuzes en hij wilde niet gepakt worden, dus schoot hij op de politie. Natuurlijk is dat verwerpelijk, maar hij schoot op een agent, niet op mij persoonlijk, niet op Winston. Dat besef ik heel goed en dat besef maakt ook dat ik totaal geen wrok voel. Ik ben nooit kwaad op hem geweest. Ik zou gerust met hem om tafel kunnen en hem een hand geven. Hoe raar het ook klinkt, ik heb altijd gehoopt dat ik iets zou meemaken dat bewees dat ik, met name dankzij mijn realistische schiettrainingen uit Defensietijd, goed voorbereid ben en kan vertrouwen op mijn skills. Ik ben me meer bewust van het feit dat je maar één keer leeft.´

Stap naar voren
Elke dag weer komen politieagenten in gevaarlijke situaties terecht. Waar anderen een stap terug doen, stappen politiemensen naar voren. Desnoods met gevaar voor eigen leven. Voor de veiligheid van anderen. Soms staan ze daarbij voor grote dilemma’s. En moeten ze in luttele seconden beslissen.

[Live]

https://www.facebook.com/politiedelft/posts/3702837026478118:0?

[DiNozzo]

Een dagje ME op het Museumplein

Ik heb gisteren gewerkt op het Museumplein. Ik was onder andere belast met het afzetten van de hoek ‘Van Baerlestraat - Paulus Potterstraat’, het insluiten van ongeveer 100 personen in de Vossiusstraat en het afvoeren van arrestanten in de stadsbussen naar het cellencomplex. Dit jaar zit ik tien jaar bij de ME en ik heb in die tien jaar al aardig wat mensen zien en horen demonstreren.

Bij de ME ontwikkel je kennelijk wat schizofrenie. Ik ben de afgelopen jaren aangezien voor een racist, een fascist, een moordenaar, een kinderverkrachter, een doorgesnoven voetbalhooligan en een hoer van justitie. Daar kwamen gisteren nog NSB-er, nazi, slaaf van de corona-dictatuur onder leiding van Rutte en verrader van de vrijheden van het Nederlandse volk bij. Daarnaast moest mijn familie vast en zeker trots op me zijn, dat ik als soldaat van de Globalisten weerloze burgers in elkaar loop te meppen.

Of het mij wat doet dat mensen dit tegen mij zeggen? Laten we het erop houden dat ik les 1 van de ‘sociale vaardigheden op de politieschool’ van alweer 15 jaar geleden goed heb onthouden: “De mensen schelden tegen het uniform, niet tegen jou persoonlijk”. Dat klinkt behoorlijk zweverig, maar ik moet zeggen dat het een les is geweest die ik mij mijn gehele politie-carrière met mij mee draag. Houdt het fris tussen de oren.

Na het zien van de beelden, het bekijken van Dumpert, kranten en ‘Het briefje van Jan’, bleek dat er helemaal geen demonstratie was op het Museumplein, maar sprake was van onschuldige mensen die met elkaar een kopje koffie gingen drinken. Nu ben ik heel benieuwd waar de koffie op het Museumplein te krijgen is, want volgens mij is alle horeca dicht, dus ook die rondom het Museumplein.

Het blijkt dat de politie het volledig bij het verkeerde eind heeft gehad en 150 mensen totaal onnodig heeft gearresteerd. Deze mensen deden echt waar geen vlieg kwaad.

Diezelfde mensen denken dat Willem Engel de premier van Nederland gaat worden. Mensen die denken dat Nederland een BV is die in Engeland is opgestart. Mensen die denken dat Rutte kleine kindjes neukt en hun bloed drinkt. Mensen die denken dat Nederland een deelprovincie is van Duitsland en derhalve niet bestuurd wordt.


Meer in de bron

[Live]

Blog: Schouder aan schouder


Foto('s) politie.nl

27 januari 2021 - Hoofdagent Els

Ik krijg een WhatsApp van de sectiecommandant van de Mobiele Eenheid: “Meerdere groepen hebben aangegeven te komen rellen in Eindhoven.” Oei, denk ik. Ik ben benieuwd wat ons te wachten staat.

Ik draai een volgdienst met Glenn, sectiecommandant bij de ME, en zijn chauffeur. We beginnen de dienst met het controleren van mensen. Is iemand met een reden in de stad? Als ze er niets te zoeken hebben, worden ze weggestuurd. Dat gaat een tijdje goed. Maar er komen steeds meer mensen naar het centrum. En niet om te demonstreren.

Op het 18 Septemberplein blijkt dat onder de demonstranten ook mensen zitten die duidelijk niet komen protesteren tegen de avondklok, maar uit zijn op rellen. Deze groep draagt vechthandschoenen, slagwapens en dikke kleding. Het is duidelijk dat ze op zoek zijn naar confrontatie. Glenn geeft het bevel dat iedereen zich moet klaarmaken. ‘Groep 1.10, 1.20, 1.30, helm op. NU!’ De sectie is er klaar voor. Glenn stapt uit en zet zijn groep in om het plein leeg te vegen.

Vanuit de ME-bus zie ik hoe de sfeer in één klap omslaat. Achter ons praten demonstranten en ME nog beschaafd met elkaar, voor ons vliegen de fietsen door de lucht. De relschoppers gaan tekeer als beesten. Het duurt niet lang voordat de eerste stenen onze kant op komen. Elke keer onder een luid gejuich van de menigte.

Onveilig voel ik me niet. Ik zit in een bus die speciaal ontworpen is voor dit soort situaties. Maar ik voel me vooral veilig omdat de aanpak van mijn collega’s professioneel is. Iedereen stáát er, schouder aan schouder. Samen verdedigen we de veiligheid van de stad.

De waterwerper drijft de menigte met een gerichte straal uiteen. De raddraaiers vooraan krijgen de volle laag van het waterkanon en slaan op de vlucht. Als de waterwerper vanwege een technisch mankement terugkeert naar het bureau, komen de relschoppers weer terug.

Traangas is onze volgende zet. De chauffeur naast me zet zijn bril af en doet zijn lenzen in, zodat hij zijn gasmasker op kan zetten. Glenn komt ook terug. Of ik een gasmasker heb? Nee, helaas niet. Met spoed brengen ze me terug naar het bureau. Goed voor mijn eigen veiligheid, maar minder voor mijn gemoedstoestand. Ik wil erbij blijven, dit zijn mijn collega’s.

Op het bureau spreek ik mijn collega’s van de aanhoudingseenheid, de AE. Ze zijn met een zwaar toegetakelde bus even terug getrokken naar de veilige haven van het bureau. De gaten zitten erin, de ramen zijn besmeurd met verf. Ondanks dat je duidelijk kunt zien dat ze een klap hebben gehad, zit de moed er goed in. Even later vertrekken ze weer. Ze doen me denken aan een maatje van me, hij is ook lid van de AE, maar zit nu thuis met corona. Ik app hem: ‘Hoe erg baal je?’ Ik krijg terug: ‘Op een schaal van 1 tot 10? Een 12…’. Zie je wel, ik ben niet de enige die z’n collega’s graag bijstaat als de nood hoog is.

Na de inzet van het traangas mag ik weer even met Glenn mee. We rijden voor het station langs, een stapel in brand staande fietsen omzeilend. Een camerapaal ligt vernield op de grond, een abri is aan diggelen geslagen en voor het station ligt een auto op zijn kop nog na te branden. Een slagveld is het. Zelfs de supermarkt in het station is geplunderd. Hoe halen mensen dit in hun hoofd? Ik kan er met mijn verstand niet bij.

Na afloop kan ik het nog niet loslaten. De dag daarna check ik mijn diensttelefoon regelmatig. Ik app met de collega’s die er ook bij waren. Ik wil weten hoe zij erin staan. Maar welke collega ik ook spreek, ik krijg steeds hetzelfde te horen: ik wil er wéér staan. Voor elkaar, voor de stad, voor een veilig Nederland.


Foto('s) politie.nl
Hoofdagent Els
Els werkt als redacteur bij de politie én draait als hoofdagent noodhulpdiensten in Eenheid Oost-Brabant

[Live]

https://twitter.com/POL_TVRotterdam/status/1358750575924568065?s=20


Foto('s) politie.nl

https://www.facebook.com/verkeerspolitierotterdam/posts/3655179057906818?

[Live]

Blog: Dus toch emoties


Foto('s) politie.nl

10 februari 2021

Op een koude winterdag rijden we door een landelijk buitengebied als we een vrouw langs de kant van de weg zien staan. Met paniekerige armbewegingen probeert ze onze aandacht te trekken. ‘Snel, kom snel, er ligt een kind in het water!’
Zo snel als we kunnen rennen we naar een verderop gelegen sluisje. Aan de achterkant stroomt het water zo snel over de klep van het sluisje dat er een schuimlaag van een halve meter dik is ontstaan. In die schuimlaag zie ik hem ineens. We kijken opnieuw, maar het kind is weer verdwenen. Alleen de rondtollende bal in de schuimlaag verraadt het ergste. Plotseling zie ik naast de bal een klein hoofdje dat net als de bal, af en toe weer in het schuim verdwijnt.

Ik schat in dat ik minstens tien meter moet zwemmen om bij het kind te komen. In een snelle beweging doe ik de uniformjas uit en smijt mijn koppel met pistool op de grond. Ik spring in het water en verwacht kopje onder te gaan, maar het water is hier maar kniediep. Zo snel als ik kan waad ik naar de schuimlaag. Ik wil hem pakken, maar zie geen hoofdje meer en ook geen bal. Er is alleen maar vies schuim. Ik doe nog een stap naar voren en plots is de bodem weg onder mijn voeten, zodat ik onder water verdwijn. Ik ontdek ineens dat zwemmen in sterk bruisend water heel moeilijk gaat. Als ik happend naar adem weer boven kom, kijk ik opnieuw om me heen en zie de vrouw en mijn collega op de kant staan. Uit de blik van mijn collega maak ik op dat hij kennelijk ook niets meer kan ontdekken wat op een kind lijkt. Plotseling botst er onder water iets tegen me aan. In een reflex grijp ik het vast en houd een bos haar in mijn handen, dat vast zit aan een hoofdje.

Ik klauter met veel moeite uit de diepere geul en til het kind op. Het is niet ouder dan een jaar of vijf en heeft lang blond haar dat aan zijn witte gezichtje plakt. Hij hangt slap in mijn armen en ik vrees het ergste. Door het ondiepe water ben ik in een flits met hem aan de kant. Ik leg hem op de grond met zijn hoofdje op mijn uniformjas. Net als ik wil beginnen met reanimeren kotst hij mijn hele jas onder en begint te krijsen. Wat een opluchting. De ambulance is er inmiddels ook, evenals de moeder van het jongetje. Mijn taak zit er op,  eerst maar naar huis om die koude, vieze kleren om te wisselen.

Door allerlei omstandigheden spreek ik daarna nooit de moeder van het jongetje meer en langzaamaan vergeet ik het voorval bijna. Ik verbaasde me er wel over dat er  weinig emoties bij mij aan te pas kwamen. Ik handelde gewoon.

Tot ik jaren later bij een winkelcentrum op iemand sta te wachten. Ineens  zie ik een vrouw met een jongetje van een jaar of tien. De vrouw duwt de jongen met “zachte hand “ in mijn richting. Kennelijk moet hij me iets vertellen. ‘U heeft mij lang geleden uit het water gehaald, toch?’ Ik voel de tranen in mijn ooghoeken opwellen en probeer me groot te houden. Dus toch emoties. Nu ik dit stukje schrijf voel ik de tranen opnieuw….gelukkig ik ben toch gewoon een mens.

[Live]

https://www.facebook.com/PolitieSchagen/posts/1377090135992009

[Live]

Blog Het dappere meisje

Gepubliceerd op: 17-11-2021 | 16:30

Nederland - Ik heb nachtdienst als ik word gebeld door de meldkamer. Er is een bericht binnengekomen van een jong meisje. Ze heeft zich verstopt in een kast voor haar agressieve vader. Ze zegt dat haar vader haar moeder slaat.

De telefoniste van de meldkamer hoort de man door de telefoon vloeken en tieren. Het meisje is doodsbenauwd dat haar vader ontdekt dat zij de politie aan het bellen is. Hij heeft al zo vaak gedreigd om haar weg te sturen naar zijn geboorteland.

De telefoniste komt erachter dat het meisje de politiecollega’s van het nabijgelegen wijkteam kent. De politie is namelijk een tijdje geleden op school in de klas geweest. De agenten hadden de kinderen goed geïnstrueerd om bij spoed 112 te bellen. Ze hadden de kinderen gezegd om zich bij een onveilige situatie thuis te verstoppen of misschien zelfs de voordeur op een kier te zetten voor de politie.

Dat heeft dit doodsbenauwde meisje gedaan en nu zit ze af te wachten en te fluisteren in haar telefoon tegen de centralist. Een paar keer benadrukt de centralist dat ik absoluut niet mag zeggen dat er iemand vanuit de woning heeft gebeld. In verband met de veiligheid van het meisje moet dit geheim blijven.

Meerdere politiemensen worden naar de woning gestuurd. En ik ben toevallig net in de buurt. Ik laat de politieauto staan en loop naar het juiste adres. Ik hoef niet op het huisnummer te letten, want uit een van de woningen komt een enorm geschreeuw. Mijn collega’s zijn er al en we maken een plan.

We besluiten om snel en stil naar binnen te gaan en de agressieve man te overrompelen. Dit alles om een eventuele gijzeling of erger te voorkomen. Stap voor stap lopen wij de trap op. Ik hoop dat de trap door ons gewicht niet zal gaan kraken. Het intense geschreeuw komt nu steeds dichterbij. Zachtjes sluipen we naar binnen en we zien de man met zijn rug naar de deur staan.

Ik zie een klein kamertje met een bed waarop een huilende, bloedende vrouw zit die haar kleine kinderen vasthoudt in haar armen. De vrouw wordt op haar beurt weer beschermd door een ongeveer twaalf jaar oud meisje. Heel even zie ik angst in haar grote donkere ogen als ze naar mij kijkt. Misschien is ze bang dat nu ontdekt wordt dat zij het is die de politie heeft gebeld. Ondertussen staat haar vader voor haar te brallen en schreeuwen en met zijn vuisten te zwaaien.

Meteen brengen wij de man onder controle. Hij schrikt en slaat wild om zich heen, maar het lukt om hem mee te nemen.

Uiteindelijk doet de vrouw aangifte en de man krijgt een huisverbod opgelegd. Het gezin is overgedragen aan Veilig Thuis. De wijkagent heeft het gezin daarna nog jaren gemonitord. En die grote donkere ogen ben ik nooit vergeten… net als hoe belangrijk politielessen op de basisschool zijn, zodat kinderen ons durven te vertrouwen.

Deze week is het de week tegen kindermishandeling. Heb jij vermoedens van kindermishandeling of -verwaarlozing? Bel 112 bij direct gevaar. Neem in andere gevallen contact op met Veilig Thuis via 0800-2000 of veiligthuis.nl.

#WeekTegenKindermishandeling #DoorbreekJIJDeStilte #VeiligThuis