De brandweer
Door Carrie
Het was maandagavond en ik had in bad zullen gaan. Uitgebreid met haarmaskers en dat soort dingen. Toen er werd gebeld en er een goede vriend voor de deur bleek te staan. Hallo goede vriend; dag badavondje.
Een half uur later belde het meisje dat onder mij woonde. In paniek. 'Car, het huis naast ons staat in de brand.' Ik stak mijn hoofd uit het raam en gelijk weer naar binnen, want de vlammen sloegen eruit. Ik belde de brandweer. 'Er is brand in de Coolsestraat, op het pleintje,' zei ik rustig. Het is belangrijk dat je kalm blijft op zo'n moment, hè. 'Op welk nummer woon je?' vroeg de brandweer. En toen zei ik dus: 'Hoe moet ik dat weten?' Ik had geen idee op welk nummer ik woonde. 'Geeft niet meissie,' zei de brandweer. 'We komen eraan. Ga jij maar gauw naar buiten.'
Ik maakte mijn kind wakker en twee minuten later stond ik, met hem in mijn armen, op de stoep. In de sneeuw; op mijn kousenvoeten. Want ik heb natuurlijk wel 193 paar schoenen, maar op dat moment kon ik er geen eentje vinden.
De brandweer was er razendsnel. Ze blusten de brand. Ze namen mijn zoontje mee de brandweerauto in, die ademloos van bewondering de slangen aanraakte en bij een echte brandweerman met helm op schoot mocht.
Ik mocht dan wel niet op schoot, maar kreeg wel een warme arm om me heen en schoenen. Toen ze binnen waren geweest om te controleren of het 'brandveilig' was, hadden ze die voor me meegenomen.
Dat was 20 jaar geleden.
Afgelopen donderdag kwam ik tegenover wel 2000 brandweermannen en -vrouwen te staan. Tijdens een actiemiddag van de vakbond op het Museumplein in Amsterdam. Ze staken symbolisch het huis van burgemeester Cohen in de brand en riepen met 20.000 andere actievoerders mee: actie, actie! Het ging om een CAO. Ik interviewde mensen uit het publiek. En op een gegeven moment kwam ik tegenover een reus van de Rotterdamse brandweer te staan. 'Waarom voeren jullie eigenlijk actie?' vroeg ik.
De reus was woedend en niet zo'n beetje ook. Dat ze belazerd en bedonderd werden. Dat zij van de brandweer heus niet kinderachtig waren en graag hun werk deden maar dat het wel van twee kanten moest komen. 'Wij doen ons werk goed, mogen we dan alsjeblieft ook goede arbeidsomstandigheden?'
En toen ik al die eerlijk verontwaardigde mannen en vrouwen zag en hoorde, met toeters en bellen en ratels, dacht ik: eigenlijk zouden we de ogen uit onze kop moeten schamen.
Want als elke seconde telt en het om mensenlevens gaat en ze denken er middenin een hectische brand nog aan om schoenen voor je mee te nemen, dan is dat toch wel het minste wat je kan doen.
Voor goed werk goede arbeidsomstandigheden.
Daar zou ik, meneer en mevrouw de overheid, dan ook maar eens mee beginnen. Als de donder en snel een beetje!
ik vondt dit stukje op internet,wat precies verwoorden waarom er op deze manier wordt actie gevoert
