Inkijk in politiewerk (24/7 en andere politiekanalen)

[Fletwed]

Waar heb je tegenwoordig nog privacy? Als je bij een bank komt om bankzaken te regelen ziet de medewerker in een oogopslag al waar jij de laatste dagen hebt gepint of wat er is overgeschreven. Overal hangen beveiligingscamera's, en bij veel incidenten worden ook bewoners niet geblurt.

[ir. Auditor]

Het gaat ook niet zo zeer of het wel of niet mag volgens de wet, maar om of je het wel moet willen. Er mogen zo veel dingen (gelukkig) maar dat wil niet zeggen dat je het daarom ook allemaal moet willen.

Helemaal mooi als je vandaag leest op nu.nl dat duizenden flitsboetes van Polen niet bewaard mogen blijven omdat het een inbruik op de privacy is.

[Fletwed]

“Ik vertel haar met onvaste stem datgene wat ze niet wil horen” - ‘zomaar’ een 112-melding op de meldkamer

De dienst is eigenlijk niet heel bijzonder van start gegaan. Het spannendste dusver was mijn gevecht met de redelijk gehavende bureaustoel. Nadat deze zich toch naar mijn wensen heeft weten te voegen kan de dienst echt beginnen. De schermen worden ingelogd en ik meld mijn headset aan op de combibox voor telefonie- en radioverkeer. Ik werk inmiddels ruim negen maanden op de gemeenschappelijke meldkamer. Voor politiemensen is de meldkamer veelal een volstrekt normaal gegeven, voor niet-politiemensen wat minder. In dezelfde ruimte als de brandweer en ambulancedienst worden hier de meldingen voor de eenheden op straat aangemaakt en uitgegeven. De 112-lijnen komen rechtstreeks binnen bij de behorende disciplines en de minder dringende meldingen worden in het scherm gezet door de collega’s van het politie servicecentrum die de 0900-8844 en internetmeldingen verwerken.
Dat meldingenscherm is slechts één van de vijf schermen. Op een ander scherm zie ik welke eenheden zich inzetbaar hebben gemeld voor de dienst. Weer een ander scherm toont me op een kaart waar die eenheden zich bevinden. Het meest rechter scherm is enkel voor de bediening van, en de gespreksgroepen op, het C2000 systeem. Op het laatste scherm kan ik gewenste informatie te voorschijn halen uit allerhande systemen.

De meldkamer. Een afdeling waarover bij uitstek gezegd kan worden dat het er hollen of stilstaan is. Het ene moment weet je niet meer waar je de politie-eenheden vandaan moet slepen omdat de ene na de andere roodgekleurde prioriteit 1 melding je scherm in blijft duiken. Het andere moment is er daadwerkelijk nog niet één eenheid die méér info wenst over een kenteken of persoon.
Deze dienst zit ik aan de zijkant. Mijn taak is simpel. Het beantwoorden en plegen van telefoontjes ten behoeve van de dienst. Half weggedoken in het beantwoorden van mijn e-mail valt er een rode prioriteit 1 melding in het scherm. Het betreft een aanrijding tussen een trein en een persoon. De melding wordt doorgezet naar brandweer en ambulance en het proces vangt aan. Op het moment dat mijn collega de eerste eenheden naar de juiste locatie probeert te loodsen op de kaart, belt mijn andere collega een aantal ondersteunende diensten. Ik kijk met spanning op de kaart en hoor de eerste eenheid bevestigen dat het inderdaad om een aanrijding met een persoon gaat. De locatie op de kaart geeft geen enkele vorm van spoorwegovergang aan en al redelijk snel is duidelijk dat het waarschijnlijk een bewuste keuze is geweest van de aangereden persoon.

Ik stoor me aan de onvolledigheid van de kaart en de ouderdom van de beschikbare luchtfoto, als de 112-lijn over gaat. Ik druk op de knop en hoor in het rechtzetten van mijn headset een hevig snikkende mevrouw vertellen dat ze haar zoon niet meer kan bereiken. Ik zie in mijn scherm het adres van de vrouw en neem dat over als ‘incident locatie’. Tot mijn schrik zie ik dat de marker op het kaartje hemelsbreed op nog geen vijf kilometer van de zoekende collega’s bij het spoor vandaan is. Ik besef meteen dat het snikken van de vrouw mede teweeg wordt gebracht door een vretend monster in haar onderbewustzijn. Ik zie dat ze praktisch aan de route woont die zojuist is gereden door een aantal politieauto’s, een ambulance en een tweetal brandweerwagens. Ik hoor dat ze door dat vretende monster al haar bangste vermoedens krijgt ingefluisterd als ze me vertelt dat haar zoon een afscheidsberichtje heeft gestuurd. Ze vertelt dat ze een trein heeft horen toeteren. Ik hoor dat de vrouw al weet wat haar nog vertelt moet gaan worden. Bij iedere vraag die ik ter verduidelijking stel hoor ik in haar stem dat ze kort hoop krijgt. En bij iedere vraag die ik stel om wat tijd te rekken voel ik mezelf een absolute klootzak omdat ik haar nog even laat hangen aan de rand van een emotionele afgrond. Op de meldkamer is inmiddels duidelijk dat ik met de moeder van de zojuist aangereden persoon spreek. Er valt een onbeschrijflijke stilte op de werkvloer. Ik zoek hulp in de ruimte en zie alleen maar blikken van collega’s die stiekem blij zijn dat ze die 112 lijn niet aan konden nemen.

Als met alle zekerheid, aan de hand van een ter plaatse aangetroffen identiteitsbewijs, gesteld kan worden dat we het over haar zoon hebben breek ik een beetje. De lijn staat op stil. Ik hoor haar snikken, zij hoort mij niet. Voorschrift is dat slecht nieuws direct en zonder ommezwaai gebracht wordt. De collega’s die voor deze taak door mijn collega worden aangestuurd naar het adres van de vrouw zijn echter nog minuten ver weg. De collega die kort daarvoor op mijn lijn is bijgeschakeld hoort hetzelfde als ik. Het onbewuste bewustzijn van de vrouw aan de andere kant. Het deel van haar dat met alle macht probeert vast te houden aan het laatste beetje hoop dat ze put uit het niet zeker weten. Besloten wordt de vrouw niet langer in onzekerheid te houden. Ik schakel mijn lijn weer in en praat tegen de inmiddels onophoudelijk huilende vrouw. Achter me hoor ik een snikje en voel me niet alleen in het moment van intens verdriet dat ik teweeg ga brengen. Ik vertel haar met onvaste stem datgene wat ze niet wil horen. Ik vertel haar dat het inderdaad haar zoon betreft waarvoor mijn collega’s op het spoor staan. Ik vertel haar in drie seconden dat haar vertrouwde wereld vandaag ophoudt te bestaan.
De lijn is direct stil. De verbinding is simpelweg verbroken. Ik werp boos een blik op het scherm met de kaart en erger me aan de gemoedstoestand waarin seconden minuten worden. Het trage voortkruipen van de dienstauto op dat kaartje. De auto die nu direct bij de vrouw zou moeten zijn. Bij de tweede keer terugbellen krijg ik gehoor. Ik slaak een korte opgeluchte zucht dat ik de vrouw spreek. Het snikje achter me is er nog. De doodse stilte op de meldkamer eveneens.
De collega’s die noodgedwongen iets moeten doorgeven middels telefoon of radio doen dat met een hoorbare brok in de keel. Ogen worden gedept, moed wordt herpakt. Ik probeer me voor te houden dat ik een professional ben, slik veel te vaak het knikje uit mijn stem en verlies het gevecht tegen mijn eigen tranen en ik jank op dat moment alleen even met haar mee. Ben er voor haar. Hoor hoe ze zich herpakt en een buurvrouw inschakelt voor haar dochtertje en jank daarna weer met haar mee.

Als de dienstauto op het kaartje stopt voor haar deur hoor ik aan de andere kant van de lijn daadwerkelijk het piepende remmen van de collega’s. Ik besef dat zij zich ongehoord snel hebben voortbewogen door het verkeer om er voor haar te zijn. Ik krijg één van de collega’s aan de lijn die enkel “bedankt” zegt. Voldoende om te laten weten dat ze er zijn. Voldoende om te laten weten dat ze enkel maar verdriet hoeven te vegen en niet hoeven te breken. Voldoende voor mij om de lijn te verbreken en met troebele ogen een plekje in de buitenlucht te zoeken. Even van me af te snotteren en me af te vragen waar dit vandaan kwam. Ik besef dat de tijd die je normaal gesproken hebt tijdens het aanrijden naar een slechtnieuwsgesprek voor mij nu ontbrak. Ik stond er middenin voor dat het zover was. Ik heb gewoonweg geen tijd gehad om die kleine barrière op te bouwen. Erg vind ik het niet. Deze keer niet.

Al staat mijn hoofd de rest van de dienst nergens meer naar.
Later bellen de collega’s nog in om me te laten weten dat de vrouw het, ondanks de strekking van het gesprek, wist te waarderen. Dat er duidelijkheid kwam. Dat er een luisterend oor was. Ik heb het meegenomen als compliment en afgewogen tegen “het klootzak voelen”, wat ik me tijdens het gesprek meermaals gevoeld heb. Het klootzak-gevoel wint. Ondanks dat we met een gebogen boekje alles naar eer en geweten goed gedaan hebben. Ik heb haar bangste vermoeden bevestigd en zal voor haar altijd de drager van slecht nieuws zijn. Dat is onderdeel van mijn vak. Het zwaarste onderdeel weliswaar, maar een wezenlijk onderdeel van mijn vak. Schrale troost voor mij is dat ieder politiemens, mijn collega’s, er in die donkere dagen altijd voor je zal staan. Die ene helpende of troostende hand zal bieden. En als het echt niet anders kan, een oor…

Roel Timmermans

Dit was maandag bij RTL Late Night, daar waren de centralist en mevrouw aan tafel.

Bij 19:30 http://www.rtlxl.nl/#!/_rtl-late-night-301978/a5a1fbaa-f5c7-361f-b1af-12cc53d60e3c

Anders dan normaal verteld de centralist hier de persoon aan de lijn direct dat haar zoon betrokken is bij een treinongeval en overleden is.

[Red]

Klopt, het gaat er ook niet om wat wel of niet mag.

Maar ik roep het nogmaals: er is kennelijk door familie (en misschien zelfs de dame zelf) toestemming gegeven om dit zo te publiceren. Dan kunnen jullie langs de zijlijn een hoop kritiek uitten, maar de betrokkenen en/of wettelijk verantwoordelijken vinden het geen probleem.

Dat jullie in een zelfde situatie bij familie een andere keuze zouden maken is jullie goed recht, en je mag het best ongepast vinden... Maar kennelijk wilde de familie het dus wel!

[ir. Auditor]

Klopt, het gaat er ook niet om wat wel of niet mag.

Maar ik roep het nogmaals: er is kennelijk door familie (en misschien zelfs de dame zelf) toestemming gegeven om dit zo te publiceren. Dan kunnen jullie langs de zijlijn een hoop kritiek uitten, maar de betrokkenen en/of wettelijk verantwoordelijken vinden het geen probleem.

Dat jullie in een zelfde situatie bij familie een andere keuze zouden maken is jullie goed recht, en je mag het best ongepast vinden... Maar kennelijk wilde de familie het dus wel!

Precies en dit is een forum waarop je een mening mag geven over zaken. Sommige van ons vinden het prima, andere vinden het ongepast. We hebben hier ook allemaal argumenten voor en mogen die ook geven hier.
 In the end zijn we wat mij betreft even goede vrienden.

[zwelgje]

Klopt, het gaat er ook niet om wat wel of niet mag.

Maar ik roep het nogmaals: er is kennelijk door familie (en misschien zelfs de dame zelf) toestemming gegeven om dit zo te publiceren

Wat mij wel opvalt is dat de toestemming van de familie expliciet wordt vermeld, maar juist niet of er toestemming van mevrouw zelf is.

Los van de discussie of er in dit geval wel/geen toestemming is, vraag ik me af of een familie hier wel toestemming voor kan geven.
Maar ik neem aan dat de betrokken medewerkers van de politie juridisch niet over 1 nacht ijs gaan.

Overigens lijkt mij "wilsonbekwaam" niet de juiste term, want ik dacht dat deze term vooral op medisch gebied van toepassing is.

[amb]

Privacy van ieder persoon is een groot goed.

Kijk dit vind ik een hele goeie
vertel dat eens aan alle filmers met de tel / spotters of journalisten ed  
als ik als hulpverlener bij een ongeval ben heb ik er geen behoefte aan dat men mij dan filmt
maar toch gebeurd het en wordt het op internet of zelfs op tv gezet ,en mij of mijn fam wordt helemaal niks gevraagd , ik heb dat maar gewoon te accepteren  

[Haageneesch]

Kijk dit vind ik een hele goeie
vertel dat eens aan alle filmers met de tel / spotters of journalisten ed  
als ik als hulpverlener bij een ongeval ben heb ik er geen behoefte aan dat men mij dan filmt
maar toch gebeurd het en wordt het op internet of zelfs op tv gezet ,en mij of mijn fam wordt helemaal niks gevraagd , ik heb dat maar gewoon te accepteren  

Ach gut, ik wil wel reageren maar dit is weer een hele andere discussie. Zit nogal verschil in de omstandigheden, niet?

[amb]

Ach gut, ik wil wel reageren maar dit is weer een hele andere discussie. Zit nogal verschil in de omstandigheden, niet?

Ach GUT
ik had al een heel verhaal getikt maar deze weer weg gehaald ik denk dat je reactie wel genoeg zegt

[Bert65]

Wat mij wel opvalt is dat de toestemming van de familie expliciet wordt vermeld, maar juist niet of er toestemming van mevrouw zelf is.

Los van de discussie of er in dit geval wel/geen toestemming is, vraag ik me af of een familie hier wel toestemming voor kan geven.
Maar ik neem aan dat de betrokken medewerkers van de politie juridisch niet over 1 nacht ijs gaan.

Overigens lijkt mij "wilsonbekwaam" niet de juiste term, want ik dacht dat deze term vooral op medisch gebied van toepassing is.

Deze term is juist op juridisch gebied van toepassing.
Mijn vader (bleek na onderzoek) had een tumor in zijn hoofd. Het ene moment had hij nergens last van en even later was hij compleet de weg kwijt. Soms had hij dagen nergens last van. Hij wist zijn ziektebeeld ook aardig te onderdrukken zodat iedereen het vreemd vond dat wij alarm sloegen. Nadat hij 's nachts 2 keer om 3 uur van de bushalte werd geplukt door oom agent omdat hij opweg was naar de poli van het ziekenhuis, werden wij geloofd.

Ik zou, als waarschuwing (soort postbus 51) voor het publiek ook accoord zijn gegaan maar ook mijn vader zou in een helder moment accoord zijn gegaan. Hij had ook nee kunnen zeggen maar zijn toestand maakte hem wilsonbekwaam (juridisch) en dan had ik nog in mijn recht gestaan.