Ik denk dat de vraag van Henk redelijk beantwoord is, in de onderzoeken van de ERC, en NRR, Hartstichting.
Elke hulpverlener wil graag altijd een goed resultaat, van ons optreden, en dat het bijdraagt aan de overlevingskans, en hopelijk ook zonder te veel blijvende nevenschade aan het slachtoffer.
Om ergens goed in te worden, en een vaardigheid goed te beheersen, en het onder stress en bijzondere omstandigheden ook effectief te laten zijn, moet je minimaal de volgende stappen doen.
1. Diverse Trainingen en cursussen volgen, het liefst van verschillende organisaties, verschillende instructeurs, in verschillende omstandigheden., dat kan je certificeren of zelfs examens laten afnemen.
Hierbij moet je rekening houden, dat geen enkel leermiddel op zich zelf staat, en elk leermiddel zijn beperkingen kent..
2. Veel Oefenen, Zo dat bepaalde vaardigheden zich meer beklijven. Dit heeft z'n beperkingen omdat elke situatie elke patiënt weer anders is. Je kan natuurlijk elke oefening en training zo realistisch mogelijk maken, Haal een reanimatiescenario eens uit een leslokaal en leg de reanimatie pop eens buiten op het strand neer. En doe je kunstje eens daar...
3. Ervaring op doen. Door middel van stages en werk ervaring opdoen, kom je met echte slachtoffers in aanraking. Voor elke vaardigheid geld, in elke omstandigheid is het weer anders.. In het ziekenhuis, ambulance, besloten ruimten, in het donker, in de regen, op straat, in oneffenterrein. Om in elke gebied die vaardigheid te kunnen toepassen en ervaring op heb je veel tijd nodig of een betaalde baan.. Echter als je betaalde baan, je alleen in ziekenhuis omgevingen is, wil dat niet zeggen, dat je dezelfde vaardigheid ook kunt op een boorplatform, of op een schip. of in de complexe industrie.
4. Zelfstandig beoordelingvermogen Uiteindelijk als je dat gehaald hebt, En dat doe je meestal niet even in een jaartje, en je staat er meerdere keren zelf voor, je moet leiding geven, kom je op een gegeven moment je kunt beoordelen dat je je die ene vaardigheid wel zodanig beheerst dat in voorkomende gevallen wel eens van je protocollen afwijkt, omdat die betreffende omstandigheid dat vraagt..
En dan kan je nog maar 1 vaardigheid heel goed, in misschien verschillende omstandigheden : En als je een half jaar niets meer doet, dan ben je 50% weer kwijt.
De kwaliteit van de dienstverlening van de patient hangt niet alleen af, van hoe goed je bent als individuele medewerker, maar hoe goed je bent in een team, hoe goed je teamprestatie is, hoe goed je samenwerkt in de zorgketen.
Omdat we allemaal ook iets van control freaks zijn, willen we certificaatjes, prof-checks, kwaliteitsplannen, HKZ certificaties, teamgeest om aan te tonen dat we echt goed zijn..
En dan zijn we echt goed.. en dat doet de patiënt even niet mee.., want net die ene patiënt op dat moment, wil net niet meewerken aan wat je al je jarenlange verschillende soorten training, oefeningen, en praktijk ervaring..
Dus telkens afvragen hoe goed ben je nu werkelijk bent. is altijd goed.. Maar dat geld voor alle handelingen, van auto-rijden, tot reanimatie, van ballonbeademing. Ken je beperkingen en sta open om nieuwe dingen te leren. Soms is niets doen een optie. maar heel vaak ook niet..
