"voorbehouden handelingen" of niet?

[CM]

Henk,

Laat ik het zelf formuleren - ik heb liever dat de patient met apneu fatsoenlijk wordt beademd met de middelen waarvoor de hulpverlener is opgeleid. Ik weet inderdaad niet hoe jij een ballon-masker combinatie hanteert, misschien is dat ook heel goed, zonder lekkage en weinig maaginsufflatie (want insufflatie is onvermijdelijk bij een niet-gesloten systeem). Maar daar gaat het niet om - je moet niet iedereen loslaten met een ballon, het is een uiterste moeilijk techniek, nogmaals. Ik heb zelf ook collega's die er moeite mee hebben, en veel getraind moeten worden om de vaardigheden op peil te houden.

Mag ik vragen hoe vaak je het moet gebruiken in de praktijk? Hoe hou je het bij? (anaesthesiestage?).

Groeten,

carl.

[Joffry Ambu-Vpk]

Henk ga lekker ergens anders ouwezeuren zeg! ik word beetje onwel van de onsmakelijke bejegening, verdachtmakingen en veronderstellingen over wat anderen (ambu professionalsmet name) zouden denken etc.
In de bijna fanatische wijze waarop door jou en  Peter de duscussie over deze onderwerpen gevoerd wordt lijkt het wel alsof 100 % O2 bij beademing en (plus hierdoor het bijna noodzakelijke toedieningssysteem) de beademingsballon op elk moment op elke plaats door elke hulpverlener, bij elke geindiceerde patient aanwezig zou moeten zijn cq. gebruikt moeten kunnen worden.

Beter 40% O2 via een laerdal of ander soort beademingskapje dan 17% of helemaal geen O2. En blijf niet hangen aan de 100% O2 dat is ook niet ''heilig'' hoor, kijk de oude discussies maar na, wat wel ''heilig'' is dat d epatient adequaat wordt geventileerd en voldoende aangeboden O2 krijgt. Blijf nou eens niet op d estokpaardjes steken maar kijk eens wat verder, ook dat is een competentie en ik zou bijna zeggen, karaktertrek van profesionele cq. leken zorgverleners

[Henk]

Nouja, het is geen voorbehouden handeling ook al zouden sommigen het graag anders willen zien. Dus we zullen het daar maar bij houden. Ik twijfel nog steeds niet aan de DAN opleiding en het nut van 100% zuurstof bij (near) drawning. Ieder z'n mening zal ik maar zeggen. Ik vind ook vaak iemand die het niet met me eens is een zeur Joffrey, daar kan ik inkomen. 

Henk

[Trophy]

Beste Henk, Welsh medic, Petr, etc.
Er wordt weer veel geschreven over (het nut van) zuurstof eerste hulp. Niemand vraagt zich af waarom de AHA geen richtlijnen heeft opgenomen voor zuurstof eerste hulp. Het zal wel niet voor niets zijn.

Ondanks de bewering van velen dat de gevaren van zuurstof achterhaald zijn blijf ik herhalen dat zulks niet zo is.

Zuurstof is en blijft een medicijn, met de nodige bijwerkingen. Een en ander lijkt wat in tegenspraak en dat maakt het verhaal zo gecompliceerd.
In een eerste hulp situatie is zuurstof gewoon nodig, en wel in een zo vroeg mogelijk stadium. Althans, volgens sommige onderzoekers.
Er bestaan ook onderzoeken die omschrijven dat tijdens BLS toegediende mond-op- mond beademing voldoende zuurstof (=16%) in het lichaam brengt, bij normaal functionerende longen voor een arrest.
Beademing met een beademings ballon geeft 21% zuurstof, ruim voldoende voor de eerste hulp situatie.
Er is vooralsnog geen evidence voor het gebruik van zuurstofpercentage boven de 21% in reanimatieomstandigheden.
In feite kan er zelfs een probleem ontstaan: door celbeschadiging gaan de cellen schadelijke stoffen produceren indien met 100% zuurstof beademd wordt (reperfusie injury). Kort door de bocht betekend dit dat de reanimatie daardoor bemoeilijkt wordt (beschadiging longweefsel). Er bestaan geen trials die hard maken dat extra zuurstof in de eerste hulp fase noodzakelijk is. Maar even zo min bestaan er trials die hard maken dat het niet mag.
Zuurstof in 100% concentratie is giftig. Beademing met 100% gedurende een langere periode veroorzaakt longweefsel beschadiging. De vraag is: wat verstaat men onder langere periode?

Ik zeg niet dat er geen 100% zuurstof mag worden toegediend, deze informatie is ter overdenking.
Ik zeg wel dat extra zuurstof nodig is in de AC(T)LS, bij duikongevallen altijd 100% zuurstof in de eerste hulp fase.
Ik zeg niet dat leken geen ballonbeademing mogen doen, maar wel dat er een centraal geregistreerd certificaat voor moet komen, uitgegeven door een instantie die kwaliteit en competentie controleert waarborgt.

Het is niet voor niets dat de wet en regelgeving over zuurstof veranderd is en het nu als medicijn geregistreerd wordt (staat), dat alleen uitgegeven wordt als een arts daarvoor tekent.


Voor wat betreft de voorbehouden handeling (werkboek handelingenschema’s SOSA):
Indicatiestelling Zuurstoftherapie: Ambulanceverpleegkundige (AVP) en MMT arts
Uitvoering: AVP, MMT arts, SIGMA lid
Indicatiestelling beademingsballon: AVP/ MMT arts
Uitvoering: AVP/MMT arts. Chauffeur en SIGMA verlenen ondersteuning.

Laat een ieder voor zich conclusies trekken

[CM]

Beste Trophy,

Heb jij voor mij de bronnen van die onderzoeken?, Ik vind het wel interessant om ze te lezen.

Groeten,
Carl.

[strongbow]

Bij ons (op de hap) is het in de praktijk zo dat bij een reanimatie wij het (laerdal) beademingsmasker aansluiten op de O2 (15L/p.m.).

Het gebruik van de beademingsballon laten we (vaak) bewust achterwege. Noch de huisarts, noch de chauffeur kan hier adequaat mee omgaan, puur door het gebrek aan ervaring.
Overigens worden de chauffeurs wel getraind in het gebruik van de beademingsballon.

[CM]

en dat is uitermate verstandig.....chapeau!

Carl.

[CM]

Dag,

Ik heb zelf e.e.a. gevonden over een nieuwe onderzoek naar o2 therapie. Wel in het engels, maar toch interessant materie.
Gr.
 
Carl.




Doctors and paramedics who give their patients
oxygen – the most commonly administered "drug" in the world – may be doing more harm than good, a Queen's University researcher contends.

And although there's a simple solution – adding carbon dioxide to the mix – it isn't being used by most Canadian hospitals and emergency services networks, says Dr. Steve Iscoe, a respiratory physiologist. This has implications for treating a number of serious health conditions, including heart disease, stroke, diabetes, difficult labour and delivery, and wound healing.

Dr. Iscoe's commentary, based on his own and other researchers' findings, is published in the July issue of CHEST, the Cardiopulmonary and Critical Care Journal. Co-author of the article is Dr. Joseph Fisher, from the Toronto General Hospital's Department of Anesthesia.

"Pure oxygen can reduce blood flow to organs and tissues by increasing ventilation," Dr. Iscoe explains. "The increase in ventilation, which is almost never considered, 'blows off' carbon dioxide, and this fall constricts blood vessels. When carbon dioxide is added, however, the blood vessels dilate, increasing blood flow and causing more oxygen to reach tissues in key areas like the brain and heart."

Researchers in the early 1900s observed that breathing pure oxygen increased ventilation and lowered carbon dioxide levels. Based on their observations, several tried adding carbon dioxide and claimed success in resuscitating people and infants and treating carbon monoxide poisoning.

But the practice of using expired air – even before it was known to contain carbon dioxide – dates back much further. The use of mouth-to-mouth resuscitation on infants was recorded in a 1754 book by Benjamin Pugh, A Treatise of Midwifery, and there are biblical references to the custom. Yet modern medical texts do not mention that inhalation of oxygen decreases carbon dioxide levels and the effects on blood flow; consequently it is not part of standard practice.

"It's puzzling that a simple idea like this has received so little attention from clinicians," says Dr. Iscoe. Although there has been some concern about the possibility of patients receiving too much carbon dioxide (which can cause discomfort), he points out that new designs for oxygen masks allow precise monitoring of levels delivered or, in fail-safe mode, prevent inhalation of carbon dioxide. One can even use the patient's own expired carbon dioxide, the researcher adds.

"The reduction in oxygen delivery to the fetus, the brain, the heart, and other body tissues that might be induced by oxygen administration is, as this paper points out, largely unrecognized even by respirologists such as myself," says Dr. Peter Macklem, professor emeritus of medicine at McGill University and 1999 recipient of the prestigious Gairdner Foundation Wightman Award for outstanding leadership in medicine and medical science.

"If we respirologists are unaware, then internists, surgeons, obstetricians, pediatricians and family physicians who are at the front line of treatment for most of the clinical conditions they describe are unlikely to be better informed," Dr. Macklem continues. "The magnitude of the risk now needs to be quantified by appropriate clinical trials. While it will take a few years before we will know for sure, the wisest course of action in the interim is to administer low concentrations of carbon dioxide along with oxygen therapy."

Among the areas where Drs. Iscoe and Fisher see particular benefits for patients from improved oxygen delivery are:


heart attack;
stroke;
carbon monoxide poisoning;
wound healing in hospitals, where drug-resistant infections are on the rise;
cerebral blood flow to fetuses during difficult birth procedures; and
treating foot ulcers and gangrene in people with type 2 diabetes.
Dr. Iscoe hopes to evaluate the promise of the new technique in a study of diabetic patients. As the incidence of obesity rises, diabetes is expected to affect a growing number of people and exert increasing demands on the health care system.

"I think it's incumbent on health professionals to consider carbon dioxide when administering oxygen, since we know that carbon dioxide levels control blood flow to so many parts of the body," Dr. Iscoe says. "We should look at carbon dioxide not as an enemy, but as an ally."

[Joffry Ambu-Vpk]

Bij ons (op de hap) is het in de praktijk zo dat bij een reanimatie wij het (laerdal) beademingsmasker aansluiten op de O2 (15L/p.m.).

Het gebruik van de beademingsballon laten we (vaak) bewust achterwege. Noch de huisarts, noch de chauffeur kan hier adequaat mee omgaan, puur door het gebrek aan ervaring.
Overigens worden de chauffeurs wel getraind in het gebruik van de beademingsballon.
 

Leren de HAPchauffeurs beademen met een beademingsballon? Kan het me bijna niet voorstellen.

[Danoontje]

We zijn weer in een van de vele eindeloze discussies beland tussen profs en EHV-ers.

Maar wat ik me na dit alles wel afvraag is, hoe vaak Peter, Henk en de andere vrije tijd besteders, nu eigenlijk in de praktijk op een echt slachtoffer bv: kap beademen? Hoe vaak per jaar komt dat voor? Op welke wijze houden jullie je vaardigheden op peil?  Ik krijg namelijk het idee dat al de argumenten uit leerboekjes komen maar weinig praktische onderbouwing hebben?