2Doc: ‘Waterlijken’ biedt uniek kijkje in werk patholoog - dinsdag 18 maart 23.00 uur Ned 2

[Live]

‘Waterlijken’ biedt uniek kijkje in werk patholoog

http://www.forensischinstituut.nl/over_het_nfi/nieuws/2014/waterlijken-biedt-uniek-kijkje-in-werk-patholoog.aspx?cp=34&cs=578
Nieuwsbericht | 17-03-2014

Een uniek kijkje in het werk van een patholoog. Filmmaker Nelleke Koop volgde voor haar documentaire Waterlijken onder meer forensisch patholoog en twee sectieassistenten van het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) vast. 2doc: Waterlijken wordt dinsdag 18 maart om 23.00 uur uitgezonden op Nederland 2.

Jaarlijks worden uit de grote rivieren die vanuit Duitsland ons land binnenstromen circa tweehonderd waterlijken geborgen. Koop volgt de mensen die het verhaal achter het lijk proberen te ontwaren. Van de waterpolitie die het lichaam bergt tot aan de obductie-assistenten die het lichaam verzorgen als alle onderzoeken zijn verricht.

Pathologie
In de documentaire komt ook het werk van het NFI aan bod. Forensisch patholoog Bela Kubat en sectieassistenten Dirk Ton en Kees Krijgsman proberen via een sectie vast te stellen wat de doodsoorzaak van een overledene is en proberen de identiteit vast te stellen. Koop brengt in beeld hoe zij, samen met anderen, langzaam het verhaal reconstrueren en hoe zij de waardigheid en identiteit aan de overledene teruggeven.Een sectie bij het NFI

Marine
Koop (1977) is freelance documentairemaakster. In 2010 voer zij enkele maanden mee op het marinefregat Hr. Ms. Tromp. Voor de kust van Somalië legde zij in een documentaire het leven en werken bij de marine vast. In 2011 ontving zij de IDFA-mediafonds prijs.


http://www.forensischinstituut.nl/forensisch_onderzoek/onderzoeksgebieden_a-z/forensische_pathologie.aspx

[Live]

Sectie op uit water geborgen lichamen

http://www.forensischinstituut.nl/forensisch_onderzoek/onderzoeksgebieden_a-z/sectie-op-uit-water-geborgen-lichamen.aspx

Forensisch pathologen van het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) verrichten soms sectie op een lichaam dat in water is aangetroffen. Lichamen die uit water (of een andere vloeistof) worden geborgen, worden binnen de pathologie ‘waterlijken’ genoemd. Een lichaam heeft dan in zee, meer, sloot of rivier gelegen. Of in een zwembad, badkuip of tuinvijver.

Kenmerken
Er is weinig verschil tussen een reguliere sectie en een sectie op een waterlijk. Als een lichaam kort in water gelegen heeft, zie je er weinig bijzonders aan. Wanneer een lichaam langer in water heeft gelegen, zijn er bepaalde kenmerken. De voornaamste:

een wasvrouwenhuid aan handen en voeten (een bepaalde soort rimpeling van de huid, vergelijkbaar met de rimpels die ontstaan als iemand lang in bad zit)
loslating van de opperhuid
afwezigheid van lijkvlekontwikkeling
Zomers fenomeen
Doordat men zich vooral in de zomer op of nabij open water begeeft, raken er in dat jaargetijde meer mensen te water en is er een grotere kans op verdrinking. Verder is het zo dat lichamen bij warm weer eerder komen bovendrijven: door gasontwikkeling en gasvorming in het lichaam.

Het kan gebeuren dat een te water geraakt lichaam verminkt raakt. Bijvoorbeeld doordat het aangevreten wordt door waterdieren, of doordat het in botsing komt met mechanische onderdelen van bijvoorbeeld een sluis of schip.

Voor de sectiebevindingen is er feitelijk geen substantieel verschil tussen een lichaam dat in zoet of in zout water gevonden wordt. Het verschil zit vooral in de verschillende flora en fauna die in zoet of zout water voorkomen.

Sectierapport
Vaststellen dat er sprake is van verdrinking kan eigenlijk alleen door het uitsluiten van alle andere doodsoorzaken. Een aantal bevindingen maken verdrinking aannemelijk, maar er zijn geen sluitende bewijzen voor verdrinking. Als de patholoog verdrinking vermoedt, zou in een sectierapport komen te staan: "Er was bij sectie geen anatomische of toxicologische doodsoorzaak vast te stellen, de bevindingen waren niet specifiek maar zouden (goed, zeer goed etcetera) kunnen passen bij verdrinking als oorzaak van het intreden van de dood, een andere doodsoorzaak was niet aanwijsbaar."

[Live]

2Doc: Waterlijken

http://www.human.nl/programma-47351-2doc:-waterlijken
Een film van Nelleke Koop
dinsdag, 18 maart 2014 23:00 Nederland 2

“Hoe het ruikt is niet te omschrijven, dat moet je ervaren. Het is een geur die je vervolgens altijd zal herkennen.”
De mannen van de waterpolitie hijsen het lijk dat zojuist uit het water is gehaald op de brancard. Vervolgens komt er een enorme machinerie van specialisten op gang om te achterhalen wat de doodsoorzaak is, en meer nog: Wat is zijn of haar naam?

Jaarlijks worden in Nederland door de waterpolitie zo’n 200 lijken uit het water geborgen.
Documentairemaakster Nelleke Koop volgt de mensen die betrokken zijn bij de zoektocht naar het verhaal van een waterlijk. Het is een film over de vergankelijkheid van het leven en over de kostbaarheid van het menselijk lichaam en de menselijke identiteit.

We kijken mee met de waterpolitie die het lichaam bergt, de technisch rechercheur die het onderzoek leidt, de schouwarts die als eerste het lichaam bekijkt, de forensisch patholoog die middels sectie op het lichaam de doodsoorzaak vaststelt en de obductie-assistenten die het lichaam verzorgen als alle onderzoeken zijn afgerond. Langzaamaan geven ze het lichaam zijn verhaal en hiermee zijn identiteit en waardigheid terug.

Meestal betreft het beschadigde lichamen van mensen die ergens familie hebben die naarstig naar ze op zoek is. Maar soms zijn de stoffelijke overschotten van mensen die niemand lijkt te missen. Vaak is er sprake van een onnatuurlijke dood als gevolg van moord, zelfmoord of een ongeval. Zorgvuldig onderzoeken politie en artsen alle details om het geheim van het lichaam te ontrafelen.

We zien een frêle vrouw, forensisch patholoog Bela Kubat, te midden van vier grote mannen. “Urineblaas?” vraagt een van de mannen. “Sterk gewelfd,” roept Bela met duidelijke stem terug. “Maag? Grijs-roze en sterk opgeblazen. Dunne darm? Roze. Maaginhoud?” Zo gaan ze verder totdat het hele lichaam in kaart is gebracht. Hoe professioneel ze ook te werk gaan, het is duidelijk dat het hen niet onberoerd laat. Het beeld van de obductie-assistent die met zijn enorme handen behoedzaam het haar van de dode man kamt, zal menigeen bijblijven.

Regisseur Nelleke Koop ontwikkelde het filmplan voor 'Waterlijken' tijdens de IDFA-Mediafonds Workshop 2011. Ze won hiermee de Mediafondsprijs Documentaire 2011, bestemd voor de realisering van de film.
De documentaire is een coproductie van Selfmade Films en Human.

Naar de website: www.omroephuman.nl

E-mail: human@omroep.nl

[piet60]

2Doc: Waterlijken

http://www.human.nl/programma-47351-2doc:-waterlijken
Een film van Nelleke Koop
dinsdag, 18 maart 2014 23:00 Nederland 2

Mensen met een zwakke maag en die graag lekker eten wordt geadviseerd liever naar Andre v Duin te kijken, zet een dvdtje op.
En zo voorkom je ook nachtmerries.
Nee Live bedankt voor de info maar ik ga echt niet kijken.
Denk dat je tips meer voor de mensen vd witte en blauwe kolom zijn???

[Arie]

Heb tijdens mijn werk bij de DA vaak met dit bijltje 'mogen' hakken, maar dan met dieren.

Dat van die geur klopt wel.... die hangt weken later bij wijze van spreken nog in je neus.  

[NikonDirk]

Hoorde een stukje op de radio. Ik ga het zeker (een keer) bekijken.

[Live]

Docu volgt waterlijk van berging tot sectie

http://www.atnfi.nl/artikelen/interviews/2014/documentaire-volgt-waterlijk-van-berging-tot-sectie.html
13 maart 2014

Elk jaar worden tweehonderd dode lichamen geborgen. Wat gebeurt er daarna? De documentaire ‘Waterlijken’ volgt de zoektocht naar doodsoorzaak en identiteit. Documentairemaakster Nelleke Koop: ‘Wanneer het lichaam weer teruggebracht wordt bij de nabestaanden, krijgt het zijn identiteit terug. Dan is het weer een zoon, of een man, of een vader.’

Een kort internetberichtje over een lijk in de Amsterdamse grachten zette documentairemaakster Nelleke Koop aan het denken. In de hoofdstad is zo’n vondst geen uitzonderlijke gebeurtenis: twaalf keer per jaar wordt een waterlijk geborgen. ‘Je zal maar degene zijn die dat moet doen’, vat Nelleke Koop haar verwondering samen. ‘Vaak gaat het om lichamen die er onprettig uitzien en is de identiteit onbekend. In feite gaat het hier om zorg in ultieme vorm.’
 
Je documentaire begint in Elst, waar de grote rivieren uit Duitsland ons land binnenstromen. Waarom?
‘Voor mijn research kwam ik hier terecht. Forensische opsporing staat hier minder in de belangstelling dan Amsterdam en had meer tijd. Ik wist het vertrouwen te winnen en werd door rechercheurs gebeld als er een lichaam was geborgen. Voordat ik begon met draaien had ik alle stappen- van berging, tot technisch onderzoek en sectie -  een keer meegemaakt. Achteraf gezien ben ik blij dat ik hier ben gestart en niet in Amsterdam. Daar gaat het vaker om een dronken persoon die tijdens het plassen in de gracht is gevallen. In Gelderland is er regelmatig sprake van zelfmoord en is de vondst van een lichaam het begin van een langduriger en complex onderzoek. Overigens filmde ik verschillende onderzoeken, maar in de film lijkt het of het om één persoon gaat.’
 
Je hebt ook gefilmd bij het NFI, we zien forensisch patholoog Bela Kubat en twee sectieassistenten, maar bijvoorbeeld niet de forensisch fotograaf en de forensische arts?
‘Dat heeft te maken met de insteek van de documentaire: ik volg de mensen die het lichaam fysiek in handen kregen. Als het ware als een estafettestokje brengt het lichaam me langs alle hoofdpersonen in de zoektocht.’
 
Was het lastig om toestemming te krijgen van de nabestaanden?
‘Het afstemmen was een intensief traject, waar ik mijn tijd voor heb genomen. Ik heb altijd om toestemming gevraagd aan de nabestaanden en heb laten zien wat we gebruiken. Het hoort erbij dat je als filmmaker ook het verdriet van de familie ondergaat. Sommigen reageerden overigens heel positief: ze hadden de overledene op aanraden van de politie niet meer gezien en vonden het juist prettig dat dit door de film alsnog gebeurde.’
 
Wat maakte op jou de meeste indruk bij het maken van de documentaire?
‘De ontmoeting met de familie en het samen bekijken van de beelden. Als je filmt kan je afstandelijk naar het lichaam kijken, door de emoties van de nabestaanden kreeg dat lichaam een identiteit.’
 
Je zou verwachten dat de sectie voor meer beroering zorgt?
‘Het bijwonen van de sectie was schokkend en wonderlijk tegelijkertijd. Het was aangrijpend om te zien hoe je een lichaam uit elkaar kan halen. Tegelijkertijd kon ik door de ogen van patholoog Bela Kubat het wonder zien dat een lichaam óók is. Er bestaat geen beter ontwerp dan het menselijk lichaam, zei ze steeds. Alles staat met elkaar in verbinding. Het was dus afgrijselijk en wonderbaarlijk tegelijk.’
 
De documentaire ‘Waterlijken’ wordt dinsdag 18 maart uitgezonden door HUMAN op Nederland 2.

[Jim1]

Mensen met een zwakke maag en die graag lekker eten wordt geadviseerd liever naar Andre v Duin te kijken, zet een dvdtje op.
En zo voorkom je ook nachtmerries.
Nee Live bedankt voor de info maar ik ga echt niet kijken.
Denk dat je tips meer voor de mensen vd witte en blauwe kolom zijn???

Ik ga vanavond even terugkijken want heb de uitzending gemist. Wel hoorde ik dat er weinig van het waterlijk zelf te zien was....

[Live]

Ik ga vanavond even terugkijken want heb de uitzending gemist. Wel hoorde ik dat er weinig van het waterlijk zelf te zien was....

Klopt, was ethisch gezien netjes en verantwoord in beeld gebracht.

(@piet60, ik persoonlijk krijg toch eerder nachtmerries van Andre v Duin...)

[JJ75]

Leuk om te zien hoe de werkelijkheid afwijkt van de televisie series.