Hoi!
Na lang meelezen mezelf maar eens aangemeld.
Op dit moment ben ik 23 jaar en zit in het 1ste jaar van hbo leisure management. Hoewel ik erg heb uitgekeken naar deze opleiding vanwege de passie die ik heb voor een bepaald werkveld in deze sector, begin ik te twijfelen of ik hbo wel leuk vind, of tenminste, in deze opleiding. Ik ben namelijk iemand die het niet van de theorie moet hebben.
Vorig jaar begon ik wel nog te twijfelen of ik wilde starten bij Leisure. Hoe gek ook, maar stiekem kriebelde altijd verpleegkunde in mij, of tenminste iets met hulpverlening. Door een gebeurtenis op mn werk heb ik meteen die gedachten diep opgeborgen.
Ik heb namelijk 3 jaar in een groot en populair zwembad gewerkt, super leuk werk was dat. Buiten het toezichthouden, contact met de gasten, onregelmatige werktijden, drukte en variatie was ik altijd geïnteresseerd in de vele EHBO-gevalletjes. Dit wakkerde dat onderbuik gevoel van een hulpverlener steeds meer aan. De EHBO'tjes verschilde enorm, je had situaties waar een pleistertje voldeed maar ook situaties waar we moesten stabiliseren, te water moesten en op onhandige plekken de zwemmer met een wervelplank uit een glij of wildwaterbaan moesten halen. Situaties waarna je shirt onder het bloed zat omdat een kind met zijn mond op de vloer was gevallen of dat je tegen open botbreuken zat aan te kijken...Al met al, een dag was nooit hetzelfde. Leuk vond ik dit soort situaties nooit, een persoon vergaat van de pijn, daar kun je niet van genieten.
Naderhand kreeg ik vaak wel een voldaan gevoel, als we een persoon goed hadden geholpen en later terug komt om te laten weten hoe het nu gaat met een bedankje...Dan voel je een bepaalde vorm van trots en tevredenheid. Moeilijk om dat gevoel te beschrijven, juist omdat het zo dubbel is.
Op een gegeven moment hadden we weer iemand die was omgeslagen in de glijbaan, schouder uit de kom, sleutel been gebroken en nekklachten. De regel is dat wanneer jij als eerste bij de gast bent, dat je er tot het einde bij blijft en je collega's instructies geeft zodat de leidinggevende eventueel contact kan opnemen met 112. Om de 1 of andere reden, was ik er vaak als eerste bij...Dus ook hier.
Er was behoorlijk wat paniek rond de gast, ik heb gedaan wat ik altijd doe, ooghoogte, rustig proberen te praten ookal voel je dat adrenaline langzaam je lichaam probeert over te nemen. Ik vroeg wat ik wilde weten, waar is het gebeurd, wanneer, hoe en waar de pijn zit. Aan de hand hiervan besloot ik dat er hulp nodig was van collega's en dat de leidinggevende ook moest komen. Goed, een collega de nek laten stabiliseren door een collega, 2 andere collega's het terras deels laten leeg vegen zodat we de ruimte hadden. Terwijl de leidinggevende aan het bellen was, klaagde ze over de positie van haar arm, deze ben ik ligt gaan ondersteunen. Ondertussen ben ik gaan praten, met haar en haar vriendinnen. Niet over wat er nu gebeurde, maar over van alles en nog wat..alles behalve de pijn.
De ambulance kwam, terwijl ze bezig zijn met het gewonde meisje moest ik de arm blijven ondersteunen, met de nek was gelukkig niets mis. Ik zat er boven op, hoe ze infuus kreeg aangelegd en hoe ze haar gingen voorbereiden op het vervoer naar het ziekenhuis. Ik kon er niets aan doen, maar ik keek gefascineerd hoe de verpleegkundige het meisje hielp en de chauffeur ondersteunde. Toen ik eenmaal los kon laten raakte ik aan de praat met de chauffeur, hij zag blijkbaar hoe ik alles aandachtig had zitten volgen en had even daarvoor met mijn leidinggevende gepraat. Hij vroeg of ik een opleiding in de zorg deed, waarop ik negatief antwoorden, waarop hij zei dat ik het eens zou moeten overwegen.
Naderhand praten wij altijd na, en hier kreeg ik onverwachts een compliment van mijn collega. Hij zei "mooi hoe je te werk ging, je trok je niets aan van de paniek en je bleef rustig...Daardoor werd iedereen, wij en de gasten om ons heen en het slachtoffer ook rustig...". Hoe gek ook, dit overviel mij, ik heb nooit direct doorgehad dat ik door mijn benadering iedereen rustig kreeg. Later sprak ik me de leidinggevende en sprak ik ook hardop voor het eerst uit dat de hulpverlening mij altijd al heeft getrokken. Hier herkende ze mij erg in. Ik kreeg te horen hoe ik ben, rustig, zorgzaam, bedachtzaam, luisterend maar niet twijfelend of roekeloos. Ondanks dat i, wel wist hoe ik voor een deel in elkaar zit en werk, zag ik nu pas in hoe deze eigenschappen mij helpen. Al met al zag ze in mij meer hulpverlener dan leisure manager. Naderhand volgde meer gesprekken met meer mensen, allemaal zeiden ze hetzelfde.
Bijna was ik zover om, om toch verpleegkunde te gaan doen. Bijna...
Een rustige werkdag veranderde mijn denken over het leven en mijn toekomst. Een jongen raakte bewusteloos in de glijbaan. Dit was samen met mijn andere collega net de positie waar ik aan het toezichthouden was. Ik hoorde enkel "hulp nodig". Ik wist dat dit mijn collega was, ik liep naar haar toe, met de verwachting op een EHBO, nek, hersenschudding misschien een knokpartijtje of agressieve gast. Toen ik aankwam schrok ik me dood. Een jongen met een wit, grijs grauw gezicht lag op de kant, mijn collega vertelde dat er geen ademhaling was en dat ze begon met beademen, ik zat klaar voor een hartmassage. Nog steeds vol ongeloof, want dit was niet wat ik nu wilde. De poppen van de cursus leken alles behalve op deze jongen. Ik wilde de jongen wakker schudden, dat hij effe normaal moest doen, want dit waren geen grapjes. Meteen na de beademing begon de jongen te 'kuchen', ik schrok en dacht dat ie bij was. We rolde hem op zn zij om eventueel water naar buiten te laten komen...hij viel weer weg, net als mijn ehbo kennis.
Ondertussen snelde de collega's naar ons toe, ik wist dat ik met mijn blackout niets kon betekenen en besloot maar de glijbaan en een deel van het bad te ontruimen met een collega. En eerlijk...Ik was boos, nee woest! De adrenaline maakte dat niet minder. De instructeur waarschuwde voor een blackout bij je eerste reanimatie...Mja, ik zou dat toch nooit meemaken, toch?! Met de komst van de trauma helicopter en het geluk dat de politie toevallig aanwezig was, heeft de jongen het uiteindelijk gered. Trots was ik op mijn collega's, teleurgesteld was ik in mezelf. De weken en maanden daarna kreeg ik steeds meer het idee dat er wat mis was. Had last van nachtmerries, zwetend wakker schrikken. Ook op mn werk merkte ik en mijn collega's dat ik niet meer zo rustig was bij EHBO'tjes. Langzaam werd duidelijk dat ik het niet had verwerkt, en dat de angst en woede steeds meer begon te knagen. Uiteindelijk ben ik EMdR-therapie gaan volgen. Dit werkte, er viel een last van me af. Ik besefte dat ondanks mijn blackout, ik toch goed had gehandeld. De gebeurtenis vergeet ik niet meer, het beeld ook niet meer, het gevoel van toch wel machteloosheid ook niet. Ik leerde er vooral van, het voelde als een harde levensles. Ik zeg nooit 'nooit' meer. Wel had ik even geen zin in verpleegkunde, ik zag liever even de vrolijke gezichten voor me als leisure manager.
Ondertussen gaat het goed, ik ben weer de oude 'ik' met een levenslesje, dat wel. Maar nu, besef ik dat het me veel meer heeft geleerd dan heeft dwarsgezeten.
Maar altijd bleef dat onderbuik gevoel, dat ik stiekem richting de hulpverlening wil. Nu ik er steeds meer achterkom dat deze opleiding misschien iets teveel theorie bevat voor een meer een praktijk-knul. Kriebelt het meer en meer en meer.
Ik heb denk ik geen zin om op mijn 24ste te gaan starten met een hbo-v opleiding. Zou ik stoppen, dan wil ik 3 jaar werken, werk wat ik leuk vimd, wat ik nu doe dus...Maar dat is niet te doen om dit als vast werk te houden. Ik hoef geen dik salaris, maar zo weinig als dit is niet te doen op lange termijn haha. Uiteindelijk is dan toch mijn wens om op de ambulance te rijden.
Maarja, hoeveel kans maak ik. Met een mbo evenementen en een afgebroken hbo...daarbij heb ik dyscalculllie. Lichamelijk ben ik aardig in orde. Ik heb Flixotide en Ventolin voor m'n luchtwegen, zolang ik de flixotide goed inneem is er niets aan de hand. Wel ben ik nu 3x geopereerd aan mijn rechter schouder, met waarschijnlijk een (hele) kleine bewegingsbeperking (ben nu aan het herstellen, dus hoever wet ik niet). Ik zit wel veel op de weg, rijden vind ik ook erg leuk.
Stel ik stop met de opleiding, hoe groot is de kans. Ik twijfel vooral omdat ik bang ben dat ik er ondanks alles, alles wat ik de afgelopen jaren heb gedaan, mee gemaakt heb, gesprekken e.d. misschien nog steeds een verkeerd beeld heb. Of dat ik, als je kijkt naar de reanimatie, misschien toch niet sterk genoeg ben. Als jullie dit veels te lange verhaal lezen, hebben jullie advies? Waar kan ik eventueel nog oriënteren voor meer informatie en een duidelijker beeld? Ik zit te denken om vrijwilliger te worden bij het rode kruis, is dit aan te raden? Of beter, is er iemand die mij eens wat wil vertellen over het werk, hoe zit het nu echt, welke werkzaamheden, wat zijn de moeilijke situaties en hoe ga je hiermee om.
Sorry voor eventuele spelfouten, ik heb m'n best gedaan om dit met 1 hand goed te typen haha
