Dus in jouw regio zouden ze 1200 slachtoffers op de steiger zetten en en ze verder zonder registratie aan hun lot over laten in het kader van zelfredzaamheid en zijn er geen van te voren aangewezen opvang locaties? 
Nee, dat zeg ik niet. Misschien moet ik het ook niet simuleren, maar faciliteren van zelfredzaamheid noemen. En het is niet alleen een Kennemerlands beleid, maar landelijk geworden! Het staat vrij redelijk in deze brief van de minister V&J beschreven,
so don't shoot te messenger here:
De overheid is hierbij niet de enige die iets kan doen om de gevolgen van een ramp te beperken. Ook het bedrijfsleven en burgers hebben een
verantwoordelijkheid als het gaat om de voorbereiding op rampen en crises. Zo moeten zij bijvoorbeeld in staat zijn zichzelf bij een ramp enige tijd te redden. Dit noemen we zelfredzaamheid.http://www.rijksoverheid.nl/documenten-en-publicaties/kamerstukken/2009/06/04/kamerbrief-zelfredzaamheid-bij-rampen-en-crises.htmlNatuurlijk laat niemand mensen aan hun lot over. Maar het voorbereiden op grootschalige opvang en registratie blijkt gewoonweg in de praktijk in de meeste gevallen helemaal niet nodig te zijn. Andersom zijn we als hulpverleningsdiensten gewoonweg niet in staat om in korte tijd zoiets grootschaligs te organiseren. Zijn we ook nooit geweest. Daarom wordt de gemeentelijke crisisbeheersingsorganisatie (hoofdproces bevolkingszorg) nu meer voorbereid op flexibeler optreden. Resilience/veerkracht van zowel overheid als bedrijven en burgers is daarbij de troef.
Natuurlijk kan je vrij snel één of meerdere sporthallen opengooien. Dat zal in zo'n geval best gebeuren. Maar het kost tijd om daar mensen heen te sturen om de specifiek benodigde faciliteiten te organiseren en in te richten. Warme dekens, eventuele droge kleding, eten en drinken, tafels en stoelen, bedden voor eventuele overnachting en noem allemaal maar op, kost tijd om dat te regelen.
En waarvoor moeten we registreren? Ook dat is zo'n administratieve klus en krijg je onvoldoende volledig. Mensen melden zich vanzelf als ze iemand missen of iets geregeld willen hebben. Ook dat faciliteer je dan op maat, snel maar goed en doeltreffend.
Een voorbeeld uit mijn eigen praktijk toen ik nog ambtenaar rampenbestrijding in Dordrecht was. Het was geloof ik 2006 toen het hele land werd getroffen door extreem winters weer. Het openbaar vervoer kwam lam te liggen, overal strandden treinen. Zo ook in Dordrecht. Wij als gemeente piepen midden in de nacht onze mensen op. Die gaan druk aan de slag met het starten van het draaiboek Opvang & Verzorging met het openen en inrichten van een sporthal. Dat was de gedachte bij de initiële alarmering.
Ik ben zelf eerst langs het station gereden en zag daar een CoPI staan. Daar ben ik eerst even gestopt en gevraagd wat de behoefte was van de reizigers. Die bleken helemaal geen sporthal nodig te hebben. Ze waren allemaal verzameld in één enkel dubbeldekstrein die nog voldoende stroom had voor licht en verwarming. Het was zelfs gezellig te noemen.
Ik ben naar het crisiscentrum gereden en daar hebben we als eerste de sporthal afgezegd. We hebben alleen gekeken naar mogelijkheden voor alternatief vervoer, maar het was toen te glad voor bussen. Omdat de kiosk van het station inmiddels wel al aardig op begon te raken hebben we alleen wat eten en drinken hoeven te regelen.
In de vroege ochtend kon de dubbeldekstrein vertrekken en zodra deze de Moerdijkbrug over was konden wij weer naar huis.
Conclusie: natuurlijk laten we niemand in de kou staan, maar we kunnen als overheid simpelweg niet overal op voorbereid zijn en moeten verwachten dat we het samen gaan oplossen.
