Je bent nooit te oud om te leren. Intercollegiale toetsing draagt bij tot verbetering van de kwaliteit van de hulpverlening.
Intercollegiale toetsing is iets anders dan ritten evalueren (al dan niet met brandweer / politie/MMT), waar overigens ook een hoop van te leren valt.
Intercollegiale toetsing is ook anders dan een ritbon die door een medisch leider wordt bekeken die daar vragen over stelt.
Bij een intercollegiale toetsing kan een medewerker een casus inbrengen en ter discussie stellen. Dit moet wel onder een goede begeleiding en volgens duidelijke regels plaatsvinden. Het kan voor sommigen nogal bedreigend overkomen, alsof men echt getoetst wordt.
De bedoeling is door samen over een casuďstiek te spreken te kijken hoe anderen het probleem opgelost zou hebben. Verschillende mogelijkheden vanuit verschillende visies passeren de revue. Op deze manier wordt een verdieping aangebracht in het denk proces van de medewerker.
Het gaat niet om goed of fout, maar om een verandering in het denkproces te bewerkstelligen, waardoor de kwaliteit van de hulpverlening kan toenemen.
Overigens: de "jonkies" kunnen van de ouderen leren (ervaring), maar de "oudjes"kunen ook van de jonkies leren (nieuwe ideen). Ook voor de "oudjes"kunnen de bijeenkomsten een eye opener zijn voor vastgeroeste patronen. De "jonkies" worden zekerder van hun zaak (ik deed het dus wel goed). Zo leren we van elkaar.