In geval van een niet geslaagde reanimatie wordt door de verpleegkundige de familie opgevangen. In de tussentijd verzorgd de chauffeur, al dan niet met het team van de tweede auto, het slachtoffer: tube eruit, plakkers eraf, etc.
Vervolgens wordt het slachtoffer op de aangewezen plaats gelegd en “gefatsoeneerd”.
Aan de MKA wordt de mededeling gemaakt dat we niet inzetbaar zijn:we blijven bij de familie totdat de (huis)arts gearriveerd is.
Wat valt er te zeggen aan iemand die net zijn of haar dierbare is verloren. Niet veel. Een luisterend oor is belangrijk, dat iemand zijn emoties kan tonen. Dingen die je zegt kunnen door de emotie snel verkeerd opgevat of geïnterpreteerd worden. Je kent de mensen in kwestie niet, weet niet wat hun manier van communiceren is. Het tonen van medeleven, een juiste houding, doet meer dan 100 woorden (om maar een getal te noemen). En hoe je daar weer mee om gaat is bij personen met een christelijke afkomst weer anders dan personen met een islamitische of hindoe afkomst.
Belangrijk is dat de nabestaanden hebben kunnen zien dat alles geprobeerd is. Dus niet de familie naar de kamer ernaast dirigeren. Meestal geeft dat geen probleem, achteraf hoor ik vaak dat men het goed vond om erbij te zijn, dat dit het rouwproces gunstig beïnvloed.
Verder ben ik van mening dat je de emoties niet moet inbinden. Laat ze maar de vrije loop gaan. Is een normaal proces. Ik heb wel eens meegemaakt dat een agent een nabestaande van een familielid wilde plukken (rea op straat) omdat hij het een “mensonterende” vertoning vond, zo een huilende nabestaande met al dat publiek eromheen. Heb hem toen gezegd dat het zijn taak is om het publiek weg te jagen en het mijn taak is ervoor te zorgen dat deze dame een begin kon maken aan haar rouwproces.
