Als iedere collega, op zijn of haar manier, een weg vind om op de daar voor hem of haar geschikte momenten, de beschikking te hebben over een dienstwapen. Dan geloof ik dat dat enorm zal bijdragen aan de veiligheid en slagkracht bij een incident en de kans op onnodige slachtoffers bij een aanslag zal beperken.
Denk aan schietdrama's in Alphen en aan de lone wulf acties, die nu de internationale media beheersen, in het kader van religie.
Je moet eens weten hoeveel collega's ik privé tegen kom in een winkelcentrum of supermarkt. Dit om nog maar te zwijgen over gevoelige doelen zoals intochten, festiviteiten en andere herdenkingen.
Volgens mij moet je dan ook nadenken hoe je jezelf in zo'n situatie herkenbaar maakt als politieagent.
Stel je loopt in een winkelcentrum als agent, prive, met wapen. Je wordt geconfronteerd met een schutter die door het winkelcentrum gaat.
Jij trekt je wapen en gaat op zoek naar de schutter. Intussen komt de geallarmeerde politie aan ziet jou lopen met een wapen. Of er loopt nog een andere diender in prive tijd met een wapen. Wie is wie?
Ik snap dat je niet op eerste zicht iemand met een vuurwapen neer schiet. Maar als je na een aantal slachtoffers wordt geconfronteerd met iemand die iemand anders neer schiet dat de geallarmeerde politieagent zich genoodzaakt voelt om direct in te grijpen. Als de schutter dan een agent blijkt te zijn die net de echte schutter neer schiet...
Een agent zal zich ook niet zo snel aangesproken voelen als iemand roept: politie, laat je wapen vallen...
De agent in burger zal zich denk ik zeer bewust moeten zijn van het feit dat zijn collega's hem/haar wellicht niet direct als collega herkennen.
