Daar mis je 1 heel belangrijk argument inderdaad; het plegen van een overtreding om een ander uberhaupt voor te kunnen laten gaan..
Dat maakt de situatie uniek en daar had de wetgever duidelijker in mogen zijn..
Overigens vind ik de link naar strafrecht immer zwak. Verkeer wordt beschreven in verkeerswetgeving. Strafrecht is hier niet voor bedoeld en wordt ook zelden gebruikt om verkeersregels te handhaven. Bekende uitzonderingen die ik ken zijn 287 sr en 'de poging tot rijden onder invloed'. Daarvan is de eerste ook nog maar een noodsprong geweest die toevallig goed uitpakte (zie het Porsche arrest en aanverwante arresten).
In mijn beleving moet je verkeer nimmer koppelen aan strafrecht..
Ik begrijp je punt. Maar als we gaan kijken hoe de wet in Nederland in elkaar steekt, komen we wel uit op de constructie.
Je hebt de algemene wetgeving, dat is strafrecht en strafvordering. Verder heb je de bijzondere wetten, zoals de WvW, WWM, OW en MW en ga zo maar door. De bijzondere wet gaat boven de algemene wet, maar voorziet de bijzondere wet niet dan stap je terug naar de algemene wet. Zo kom ik dus uit bij het sprongetje naar artikel 42 SR.
Natuurlijk behoeft het geen enkele uitleg of discussie, dat de wetgever duidelijk had moeten zijn in deze.
Wat zoals Red ook al aangeeft uitermate verbazend dat er geen jurisprudentie over te vinden is. Betekent dit dan dat er niet/zelden voor geverbaliseerd wordt, of dat ieder verbaal zonder meer betaald wordt en er geen beroep wordt aangetekend? Dat maakt het zo vreemd.
Zoals ik eerder al heb aangegeven, ik heb wat contactgegevens richting justitie en het Landelijk Team Verkeer. Daar zal ik deze vraag ook neerleggen. In de hoop dat er dan meer duidelijkheid komt, in de vorm van jurisprudentie of richtlijnen vanuit justitie.