Willem, geef mij eens een voorbeeld uit de EHBO waarbij het toedienen van een pijnprikkel een essentieel verschil maakt voor het verdere beleid.
In het ziekenhuis trof ik eens een patiënte in bed aan waarbij ik twijfelde of ze heel diep lag te slapen of een hersenstaminfarct had. Ik heb toen pijnprikkels toegediend, waar ze niet op reageerde. Gelukkig reageerde ze wel op de pijnprikkel van de neuroloog.
In de EHBO is de setting meestal anders, dus ik ben benieuwd naar je onderbouwing in de praktijk.
Ik ben zowel als EHBO'er als als medicus enorm geïnteresseerd in het bewustzijnsniveau. Ik wil namelijk weten of iemand wel of niet aanspreekbaar is. Niets meer, niets minder.
Daarnaast wil ik graag weten of het slachtoffer/ de patiënt verward of suf is. Daar heb ik in veruit de meeste gevallen geen pijnprikkel voor nodig.
Voor mij zit de grootste meerwaarde van de pijnprikkel erin dat het een hulpmiddel is om iemand wakker te houden als hij wegsuft, opdat hij zijn eigen ademweg vrijhoudt totdat daarvoor betere maatregelen zijn genomen.
We hebben niks aan bont en blauwe patiënten met onnodig beschadigde nagelriemen.
AVPU bouw je natuurlijk op bij je benadering EN pas je toe bij het bewaken van je slachtoffer. Het bepalen van het bewustzijn is dus ook geen eenmalige handeling maar een voortdurend proces. Aanspreken, aanschudden en slechts indien noodzakelijk indien een persoon hierop niet reageert, uiteindelijk de pijnprikkel. Bij de meest voorkomende letsels en situaties is het toedienen van een pijnprikkel ook niet van toepassing.
De vermelde horror scenarios over allerlei letsels zijn duidelijk overtrokken. Geen enkele professional en EHBO-er zal slachtoffers moedwillig bont-en-blauw willen maken.
Het heeft bovendien geen enkele meerwaarde om oeverloos over specifieke scenarios en dito omgevingen te discussieren en voorbeelden te stellen daar het gaat om een universele handeling, het bepalen van het bewustzijns niveau.
Feit is wel dat als ik een duidelijk beeld kan geven over het verloop van (in dit geval) het bewustzijns niveau(s) van een slachtoffer, dit onmiskenbaar meegenomen kan worden in de verdere medische behandeling. Bij inschatten door het ambulancepersoneel over de aard en oorzaak van stoornissen en letsels hoort overduidelijk ook de informatie inwinning van de EHBO-er of soms omstanders bij.
Hoe goed opgeleid, getraind, geoefend en ervaren ook, als ambulancepersoneel niet open staat of niet open wil staan voor relevante "externe informatie" van de EHBO-er of andere hulpverlener, dan gaat kostbare informatie verloren ten koste van de patient en zijn verdere medische behandeling.
PS. Als de neuroloog reactie op de pijnprikkel krijgt en de rest niet, dan doet de neuroloog het goed.
(Stel je gaat reanimeren, oeps!)