Nazorg, onze taak of niet?

[hoefhaan]

Naar aanleiding van recente gesprekken met nabestaanden van het mistongeval A58 in september in Zeeland(een serie kettingbotsingen waarbij ernstig gewonden vielen en twee doden te betreuren waren) ben ik aan het denken gezet over nazorg.

Is nazorg onze taak?

Waar in ziekenhuizen steeds meer gewerkt wordt met vastgestelde nazorgtrajecten bestaat er binnen onze organisatie voor zover ik weet geen vaste structuur voor nazorg. Is dit niet nodig of zien we een stukje van onze verantwoordelijkheid over het hoofd? Of zijn er diensten die hier wel vaste afspraken over hebben (dus een nazorgtraject kennen)?

Slachtoffers (lees: ook nabestaanden en familie) van schokkende gebeurtenissen kunnen een beroep doen op slachtofferhulp. Echter weet ik vanuit die organisatie dat slachtoffers en hun familie vaak met vragen zitten die slachtofferhulp niet kan beantwoorden. Hoe is iemand aangetroffen? Wat waren de handelingen die zijn uitgevoerd? Heeft iemand nog wat gezegd? Dit zijn vragen die vaak naar boven komen en waar slachtofferhulp geen antwoord op kan geven.

Kunnen we hier wat mee?

Voordeel van een nazorgstructuur kan zijn dat verwerking (voor zowel slachtoffers/familie als misschien ook wel de hulpverlener beter verloopt en wellicht bereiken we hiermee ook dat er minder klachten binnen komen.

Problemen waar we anderzijds tegenaan zouden kunnen lopen zijn o.a. onze eigen verwerking; wat doet contact met slachtoffers en of familie voor je eigen verwerkingsproces? Hoe voorkom je discussie over de behandeling?
En hoe moet je zoiets praktisch vorm geven? Want even tussendoor iemand bellen zit er bij ons niet in. je wilt niet het risico lopen dat je gesprek onderbroken wordt door de pieper.

Ben benieuwd naar jullie ideeën hierover!

[Dinges]

Bij heftige casuïstieken komt er achteraf wel eens een verzoek van familie, nabestaanden om even rond de tafel te gaan zitten om onbeantwoorde vragen te beantwoorden. Zo is het mogelijk, om in uitzonderlijke gevallen, rond de tafel te gaan zitten met betrokken hulpverleners incl. politie, ambulance, centralist(en), iedereen die bij de casus betrokken is geweest. Zo kun je een casus van begin tot eind toelichten richting nabestaanden, bijvoorbeeld. En  voor betrokken hulpverleners kan het ook veel goed doen.

Bij een grotere casus met vele betrokkenen zit ik eerder te denken aan een samenkomst-avond, in een zaaltje of buurthuis wat dan ook. Wat ook regelmatig gebeurt na grote incidenten.

Valt er nog winst te behalen op dit gebied? Ik denk het wel. Hoe? Goeie!

[Johanna]

Even vanuit de ervaringshoek: bij ons op de Lotuskring hebben we iemand in opleiding doe vorig jaar jaar partner verloren is. In het jaar dat volgde is ze drie keer als passant betrokken geweest bij een ongeval waarbij een ambulance gebeld werd een iedere keer kwam ze hetzelfde team tegen dat destijds ook bij haar thuis tevergeefs had geprobeerd haar partner te helpen. De laatste keer hebben we daar op de Lotuskring en heel gesprek over gehad, omdat ze van dat weerzien met dan een uur nodig had om bij te komen. Nou kwam ze naar ons, maar mijn persoonlijke mening is dat zij meer baat zou hebben van een kop koffie met dat team.

[hoefhaan]

Ja precies, dit is een mooi voorbeeld.
Ik ben vooral benieuwd of er al diensten zijn die hier e.e.a voor georganiseerd hebben. Want het lijkt erop dat de vraag vaker gaat komen, mensen worden mondiger, en weten je sneller te vinden.

[RonaldLoermans]

ik denk zeker wel dat er iets van nazorg een taak kan zijn. Het ligt uiteraard ook wel aan de situatie die is voor gevallen en hoe de professionele hulpverlener er op dat moment ook zelf aan toe is. Mensen willen vaak het moment even terughalen en ook bevestiging krijgen van wat zij zelf gedaan hebben goed is geweest en anderzijds willen ze in veel gevallen ook de hulpverleners bedanken voor hun inzet. Deze vraag komt ook erg vaak terug bij mijn cursisten en ik denk ook dat er een mogelijkheid moet komen waarbij dit zou moeten kunnen (mits er van beide kanten die wens is) .

[Nachtbroeder]

Bij heftige casuïstieken komt er achteraf wel eens een verzoek van familie, nabestaanden om even rond de tafel te gaan zitten om onbeantwoorde vragen te beantwoorden. Zo is het mogelijk, om in uitzonderlijke gevallen, rond de tafel te gaan zitten met betrokken hulpverleners incl. politie, ambulance, centralist(en), iedereen die bij de casus betrokken is geweest. Zo kun je een casus van begin tot eind toelichten richting nabestaanden, bijvoorbeeld. En  voor betrokken hulpverleners kan het ook veel goed doen.

Onlangs ook een dergelijke situatie meegemaakt waarbij familie is uitgenodigd voor een gesprek en daarna ook op plaats incident toelichting hebben gekregen over de situatie. Dit was een casus waarover veel in de media is gesproken, waarbij géén van de 20 verhalen klopte. De nabestaanden hebben pas op deze middag het 'echte' verhaal kunnen horen. Wel kwam duidelijk naar voren dat niet iedere collega hierop zit te wachten, wel iets wat in overweging moet worden genomen.

[hoefhaan]

...Het ligt uiteraard ook wel aan de situatie die is voor gevallen en hoe de professionele hulpverlener er op dat moment ook zelf aan toe is.
...

Maar is het afhankelijk van de situatie die is voorgevallen? Wie gaat bepalen wanneer betrokkenen wel of niet recht hebben op een gesprek? wanneer is het ernstig genoeg? Volgens mij als het voor de familie ernstig genoeg is.

En moet e.a.a. afhankelijk zijn van de toestand van de hulpverlener? (excessen daar gelaten, als hij zelf ook in het ziekenhuis is beland of niet kan werken...   ) Want hoort het niet gewoon tot je taak?

 

...Wel kwam duidelijk naar voren dat niet iedere collega hierop zit te wachten, wel iets wat in overweging moet worden genomen.

en ook dat vraag ik me af. Want je kan ergens weel niet op zitten te wachten maar je bent professional. En zo dien je je dan ook op te stellen.

Ik snap beide reacties hoor, maar ik probeer de andere kant te belichten. Want ook ik verneem van collega's dat ze er soms wel en soms niet aan mee zouden willen werken en dat ze er soms niet op zitten te wachten.
Maar dat is nou juist een leuk discussiepunt. Behoort nazorg niet juist gewoon tot onze "dagelijkse" taak?

[hoefhaan]

En maken we verschil tussen familie en andere mensen rondom een slachtoffer?
Getuigen? Lekenhulpverleners?

Wie zouden wel en wie zouden niet recht hebben op nazorg door ons? (even los van slachtofferhulp, zie de topicstart)

[RonaldLoermans]

Maar is het afhankelijk van de situatie die is voorgevallen? Wie gaat bepalen wanneer betrokkenen wel of niet recht hebben op een gesprek? wanneer is het ernstig genoeg? Volgens mij als het voor de familie ernstig genoeg is.

En moet e.a.a. afhankelijk zijn van de toestand van de hulpverlener? (excessen daar gelaten, als hij zelf ook in het ziekenhuis is beland of niet kan werken...   ) Want hoort het niet gewoon tot je taak?

 en ook dat vraag ik me af. Want je kan ergens weel niet op zitten te wachten maar je bent professional. En zo dien je je dan ook op te stellen.

Ik snap beide reacties hoor, maar ik probeer de andere kant te belichten. Want ook ik verneem van collega's dat ze er soms wel en soms niet aan mee zouden willen werken en dat ze er soms niet op zitten te wachten.
Maar dat is nou juist een leuk discussiepunt. Behoort nazorg niet juist gewoon tot onze "dagelijkse" taak?

Ik denk dat de situatie zeker wel meetelt, maar misschien is dat ook wel meer het gevoel. Er zou wel een maatstaf moeten zijn in een ernstige situatie anders wordt men een maatschappelijk werker... Uiteraard zou er binnen een rayon per situatie uitgeweken moeten kunnen worden.. Als bijvoorbeeld de hulpverlener in een bedreigende situatie is geweest kan ik me voorstellen dat die niet mee zal willen werken  aan de nazorg, hoe ernstig het voor de familie ook is. Emotie is er ook bij de hulpverlener natuurlijk. Maar buiten dat soort incidenten is het wel een belangrijke factor om mee te werken bij de nazorg.

[CM]

En maken we verschil tussen familie en andere mensen rondom een slachtoffer?
Getuigen? Lekenhulpverleners?

Wie zouden wel en wie zouden niet recht hebben op nazorg door ons? (even los van slachtofferhulp, zie de topicstart)

Iedereen heeft recht op nazorg. De nazorg hoeft niet door de ambulancedienst te worden geleverd, dat is m.i. niet de primaire taak. Ik zou erg terughoudend zijn met nazorg gesprekken juist om mezelf te beschermen. Je wordt wel geconfronteerd met de emoties van betrokkenen waardoor het geheel dichterbij komt. Dat is niet altijd wenselijk, ook al ben je professional. Een goede professional heeft ook de verplichting om goed voor zichzelf te zorgen.

Mijn insteek is nee, tenzij... Tenzij er sprake is van een dreigende psychische nood bij een betrokkene. Dat zouden professionals in de nazorg kunnen constateren en een gesprek met ons aanvragen. Voor de rest zijn er andere wegen.

CM