Texelaars Willem en Monika Boon over de veerbootramp
TEXEL - ,,Er waren twee dinghy’s neergelaten. Het ene bootje sloeg al snel weg, het andere dreef vlakbij de veerboot. ’Kom, we springen’, zei ik tegen Monika. ’We zwemmen ernaartoe en klimmen erin. Het is onze enige kans om dit te overleven.’ Maar Monika durfde niet en trok mij aan mijn riem terug. Even later kwam er nog iemand die aan me trok om me tegen te houden. Monika heeft m’n leven gered. De mensen die wel sprongen, hebben het niet overleefd’’, vertelt Willem Boon. ,,Het water was ijskoud, er stond windkracht 10 tot 11 en er waren enorm hoge golven. Reddingboten konden niet dichterbij komen.’’
In hun zonnige woonboerderij aan de Bakkenweg, met uitzicht over de Texelse weiden met schapen, probeert het echtpaar te bevatten wat hen is overkomen. Dat lukt nog niet erg. Hun belevenissen tijdens de brand op de Griekse veerboot zijn veel gruwelijker dan de thuisblijvers zich konden voorstellen.
Benauwd,,Ik kom net bij de huisarts vandaan; ik heb het nogal benauwd’’, zegt Monika. ,,Ik heb ruim 22 uur in de rook gestaan. In de storm en hagelbuien in m’n pyjama met een dun jasje erover. Eerst op blote voeten, later toch maar onhandige laarsjes met hoge hakken aangedaan die ik in de haast had meegegrist. Daarmee had ik geen grip op het glibberige dek, maar dat werd zo heet dat de verf begon te branden. Schoenzolen smolten weg.’’ Daarom klommen ze steeds hoger op het schip.
AphroditeWillem en Monika Boon hebben een huis in Griekenland, het land waar hun dochter Aphrodite woont. ,,We gaan er in het najaar drie à vier maanden naartoe’’, vertelt Willem. ,,We waren met de auto op de terugweg vanuit Patras naar Italië. Meestal reizen we met de moderne grote schepen van Superfast, maar nu zaten we op een kleiner schip.’’
OmgeboektHet was eigenlijk niet de bedoeling om deze veerboot te nemen. ,,We hadden omgeboekt. We zouden oud en nieuw vieren bij mijn zus in Oostenrijk’’, verklaart Monika. ,,Maar we zouden pas op oudejaarsavond aankomen en ik vond het jammer dat we dan zo weinig tijd hadden om bij te praten. En we waren klaar voor vertrek. Andere keren was het altijd gestres, maar nu hadden we alles twee dagen van tevoren al klaar.’’
HelikoptersWaarom komen ze ons niet redden, was de vraag die ze steeds weer stelden terwijl ze aan dek in de rook en kou stonden. In de ochtend verschenen een cruiseschip en helikopters, maar die konden niemand oppikken. Daarna kwamen heli’s die één persoon konden ophalen en dan pas na drie kwartier terugkwamen.
KnallenWillem: ,,We hoorden enorme knallen en het hele schip trilde. We hadden enorme angst. ’s Middags kwamen er blusboten die golven zeewater spoten; mensen werden naar de andere kant van het dek gespoten.’’
Schipper Arie BoonMonika vertelt: ,,We hebben elkaar en ook de boot steeds vastgehouden, want het schip ging tekeer en begon te kapseizen. We hielden elkaar wakker. We hebben het veel over Willems vader gehad, Arie Boon, die schipper was van de reddingboot in De Cocksdorp. ’Nu weten we wat hij meemaakte’, zeiden we.’’
BiddenPas laat in de avond kwamen marinehelikopters die 20 mensen konden vervoeren. Monika werd rond 3 uur gered en in Italië naar een ziekenhuis gebracht. ,,Ik zit onder de blauwe plekken. Ik moest me op handen en knieën voortbewegen, want het dek was een ijsbaan. De beschadigingen aan m’n gezicht door het reddingsvest beginnen al te helen, maar mijn haar zat aan de achterkant zo in de klit dat het afgeknipt moest worden’’, zegt ze. ,,Daarna in het hotel zat ik de hele tijd te bidden voor alle mensen aan boord.’’ Ze bleef lang in het ongewisse over Willems situatie.
VoordringenWillem: ,,Ik had alleen een dun fleecejack aan, ik was doorweekt. Ik snap niet dat bij de reddingen mannen met goed geïsoleerde winterjassen voorgingen. Er waren mensen die er nog veel slechter aan toe waren dan ik.’’ Omstreeks 6 uur werd hij opgehesen en op een Italiaans marineschip opgevangen. ,,Ze zeiden steeds ’Vanmiddag zijn we in Brindisi’, maar ik heb nog twee dagen op dat schip gezeten.’’
Ze hadden elkaar tweeënhalve dag niet gezien toen ze elkaar op de kade weer in de armen konden sluiten.
Laatste boot gemistIedereen spande zich in om te zorgen dat het echtpaar de jaarwisseling thuis op Texel kon vieren, maar dat lukte niet omdat de laatste boot op oudejaarsavond niet voer. Oud en nieuw vierden ze daarom bij vroegere buren in Amsterdam, die hun eigen bed aan hen afstonden.
www.nhd.nl
