Het is goed om cursisten voor te bereiden op ernstige zaken. De casus waarmee deze treath begon is inderdaad om depressief van te worden, maar zo nu en dan komen ze toch voor.
Belangrijk is om de cursist bij te brengen dat men niet iedereen zal kunnen helpen. Dat de natuur geeft en neemt. Dat er ook mensen doodgaan ondanks een adequate hulpverlening.
De casus is zeker niet zinnig voor een oefening, maar is altijd leuk om zelf over te brainstormen. Maak het voor een cursist niet te moeilijk. Zij moeten een handvat hebben om in de praktijk te werk te gaan. En het blijkt dat, als je computer nurt, plantsoenwerker of advocaat bent, het moeilijk is om eerste hulp te verlenen. Gewoonweg omdat het zo weinig voorkomt en omdat het niet je werk is. Men heeft behoefte aan eenvoudige richtlijnen.
Bewaar het “moeilijke” voor een herhalingsles, als men ervaringen verteld. Ikzelf maakte er dan wel eens een doemscenario van. Werkte wel als een eye-opener voor de cursist.
Als ik in mijn werk tegen een EHBO-er zeg dat hij het goed gedaan heeft lijkt het soms alsof er een zware last van zijn schouder valt. Er valt dan een onzekerheid weg: “heb ik het wel goed gedaan?” Naar mijn mening komt deze onzekere houding doordat de instructeur zich te buiten gaat aan (extra) moeilijke casuistieken, waardoor de cursist wordt afgeschrikt en gedemotiveerd.
Ik ben het met EHBO-er eens dat je niet meer kan doen dan je best, met de kennis die je op dat moment bezit. Maar dat gaat niet alleen voor een EHBO-er op, maar ook voor een professional. En zo hebben we het allemaal af en toe heel erg moeilijk in ons dagelijkse werk..
Overigens heb je gelijk dat je stelt dat communicatieve vaardigheden onderbelicht blijven. Ook ik merk een hang naar handelen bij hulpverleners. Men wilt iets doen en heeft het gevoel te falen als er geen pleister geplakt kan worden. Echter de emotionele begeleiding (zeg maar een babbeltje maken) is minstens net zo belangrijk. Immers een gerustgestelde patiënt is meer coöperatief dan een angstige patiënt
En wat doe je nu als er toch meerdere slachtoffers liggen en jij moet minuten lang wachten op een ambu: niet laten bepalen wie het zwaarst gewond is. Triage, moeilijk te doen door een EHBO-er, zorgt alleen maar voor schuldgevoel (ik heb de verkeerde eerst geholpen).
De slachtoffers helpen in volgorde: de dichtstbijzijnde eerst, daarna de daarachter liggende. Het gevoel van “misschien had ik die andere eerder moeten helpen” blijft, maar nu heeft men niet een trieerende beslissing moeten maken.
.
