Allereerst, je moet er in de hektiek maar tijd voor hebben. Zelfs als je er tijd voor hebt, kost het moeite genoeg om je op het bewaken van de eerste levensfunkties te concentreren. Als je gaat praten op de psychologische toer bij eerste hulp, moet je nog een paar jaar jaar oefenen op niet juist de verkeerde dingen te zeggen, simpel omdat je niet met je hoofd bij de dingen bent die je zegt maar bij wat je moet doen, dat is al moeilijk genoeg.
Toen ik naast de gescalpeerde vrouw in de auto met opengescheurd dak stond na een aanrijding met een loslopende viervoeter op de A27, zei ik tegen haar:"niet schrikken van de schoten, de politie gaat het paard afmaken want dat is er ook slecht aan toe". Ook slecht aan toe... Ik had nog beter mijn grote mond kunnen houden. Het praten met een SO in een acute (stressvolle) situatie, anders dan van gerustellende aard, (Uw man wordt gebeld, we zetten Uw fiets goed op slot, en dan neemt de politie 'm mee: je krijgt 'm dan meestal wel weer terug, het is maar blik, auto's zijn vervangbaar, ik zorg dat de kinderen van school gehaald worden, hier is Uw portemonnee en wat van uw bril over is, enz enz)
is zo moeilijk, (ik kan het weten, ik flap er altijd verkeerde dingen uit) je zegt zo gauw discutabele dingen, neem nu het goed bedoelde voorbeeld van "laat je lichaam zich nu maar concentreren op het sparen van je leven". Als je dat vertaalt: Misschien ga je dood, misschien niet en wordt je gespaard. Ik ben het daar ècht niet mee eens. Als ze dat tegen mij zo confroterend zouden zeggen zou ik gek worden van angst, want ik heb wat tegen doodgaan. Terminale patiënten, dat is heel wat anders. Die hebben recht om te weten wat er met hen gebeurd, maar daarbij ga je niet over één nacht ijs mag ik hopen.
Henk
