Het programma geeft denk ik een reeel beeld van de knelpunten in de huidige ambulance zorg.
Interessant en opvallend het antwoord van Simon Visser van AZN, over de situatieschets als gevolg van de huidige triagesystemen: hij zegt/denkt dat het beeld overtrokken is, maar anderzijds het onderzoek wel serieus neemt.
Opvallend dat veel mensen niet herkenbaar cq. met alleen met een vervormde stem in beeld durven komen.
zie ook:
http://www.hulpverleningsforum.nl/index.php?topic=99701
Is mij ook opgevallen.
Dit soort (angst)cultuur is fnuikend voor elke organisatie en in dit geval voor de samenleving omdat er sprake is van acute patientenzorg en andere veiligheids zaken.
Ik vraag me af. Gaat het daadwerkelijk om patientenzorg, of om verplicht en exact te werken volgens de voorgeschreven protocollen zonder/met nauwelijks een mogelijkheid van eigen en externe input.
Is afwijken van een protocol doodzonde en aanleiding tot maatregelen, of scheppen omstandigheden de noodzaak van afwijken?
Is het behalen van een doelstelling / informatie inwinning / aansturing ondergeschikt aan het volgen van protocollen?
Er zijn altijd wel zaken die niet lopen, men durft er veelal niets van te zeggen en ondertussen lopen de raderen van de productie en dienstverlening door miscommunicatie, stijfkoppigheid en/of onkunde van het management en door theoretische/statistische "inzichten" steeds verder vast.
Dit gebeurt niet alleen in de ambulancezorg en bij meldkamers, dat is een fenomeen bij vele (zorg)instellingen, organisaties en bedrijven.
Werknemers durven derhalve alleen maar anoniem te spreken, uit angst om als klokkenluider te worden bestempeld met alle gevolgen van excommunicatie en "vervolging" door alles en iedereen tot gevolg.
Door de huidige arbeidsmarkt, de vele vormen van (onzekere) arbeidscontracten, hoge mate van ongeorganiseerdheid van werknemers bij vakbonden, afbraak sociale voorzieningen en toenemende sociale onzekerheden maken werkgevers daar bovendien nog eens handig (ge)(mis)bruik van ook.
Voorlopig blijven we zitten met statistisch bepaald spreidingsplan en blijft iedereen zeuren over aanrijtijden.
Het stellen van een norm voor aanrijtijden is overigens een farce. Hiermee handhaaf je een puur statistisch systeem die niet strookt met de praktijk.
Iedereen weet dat je te maken hebt met zaken als drukte/opstoppingen in het verkeer, wegwerkzaamheden, soort/aard van de wegen, gedragingen (mede)weggebruikers, bereikbaarheid van objecten, etc. etc.
Theoretisch kan je een afstand van enkele kilometers in zowel de bebouwde kom als op het platte land in enkele minuten overbruggen, de praktijk is altijd weerbarstiger.
