Deze vorm van terreur is gewoon een moderne vorm van oorlogvoering, dat de rechtsstaat in deze mijlenver achter loopt is een andere zaak en dat kazernes etc. nog steeds de bossen als camouflage gebruiken etc. etc.
De huidige terreur in Europa van groepen als IS heeft weinig tot niets van doen met oorlogsvoering en is helemaal niet modern. In beginsel wijkt het niet veel af van terreur van groeperingen die wij in Europa al veel langer kenden. Denk aan de aanslagen van GIA in Frankrijk in de jaren 90 maar ook aan de IRA, ETA, Rote Armee Fraction, RaRa, enz
De Rechtstaat is prima in staat gebleken om de terreur van die groeperingen het hoofd te bieden en te weerstaan. Ik heb er vertrouwen in dat zolang wij niet in paniek raken en rationele beslissingen nemen, het ook de huidige terreur van IS zal overleven.
Sterker nog, de veiligheids- en opsporingsdiensten hebben nog nooit zo veel bevoegdheden en toegang tot zoveel middelen gehad als op dit moment. Dus ik begrijp niet goed hoe de rechtsstaat mijlenver achterloopt. Dat neem natuurlijk niet weg dat er op punten best verbeteringen mogelijk en ook nodig zijn, de organisatie van passende geweldmiddelen bij de Politie is daar een voorbeeld van
Wat is er dan zo raar aan mijn opmerking dat deze terreur gelijk staat aan oorlogsvoering en dat je dit soort onconventionele oorlogsvoering niet met conventionele oorlogsvoering kunt bestrijden ?
Los van de juridische aspecten, staat de huidige terreur in Europa ook tactisch en strategisch niet gelijk aan oorlogsvoering. Het dient vooral politieke doelen en de belangen van terreurorganisaties zoals IS in regios buiten Europa. IS heeft in mijn ogen helemaal niet de illusie dat terreur er voor zorgt dat bijvoorbeeld bombardementen stoppen. Wel dat terreur aanzien en nieuwe mensen en middelen oplevert.
De terreur in landen als Israel, Irak en Afghanistan kan je wel zien als onderdeel van oorlogsvoering (in niet juridische zin), omdat de terreur ondersteunend is aan de gewapende strijd tussen partijen.
Als een partij denkt in oorlog te zijn is dan de andere partij dit dan ook niet automatisch ?
Dit is wel erg off topic, maar ik moest bij deze opmerking gelijk denken aan het boek (en film) getiteld "The
Mouse That Roared" uit de jaren 50.
Daar verklaart een (fictief) hertogdom de oorlog aan de VS, die dit echter niet serieus nemen. Ook daar is het uitgangspunt van het Hertogdom dat door de eenzijdige verklaring de VS dus ook in oorlog is en als het hertogdom zich overgeeft men Marshalhulp van de VS kan verwachten.
Maar stel nu dat diezelfde regels ons zouden beperken en dus dodelijke slachtoffers zouden opleveren. Hoeveel dodelijke slachtoffers moet het dan opleveren voordat we ons gaan afvragen of we misschien diezelfde regels moeten buigen of desnoods breken om bepaalde zaken te voorkomen ?
Er is helemaal geen aanwijzing dat diezelfde regels ons echt beperken. De kans dat die regels ons in de nabije toekomst op deze wijze beperken is ook erg klein. Het lijkt mij juist wenselijk om ons op de realiteit en feiten te baseren, en alle onwaarschijnlijke "What if" scenarios over te laten aan Hollywoodfilms en de Telegraaf. Zeker van professionals op gebied van opsporing en handhaving is nu juist rationeel denken en handelen gevraagd.
Ik weet niet of je de film hebt gezien maar anders is de film 'unthinkable' een aanrader.
Deze film maakt gebruik van het zogenaamde "ticking bomb" scenario. Dat scenario komt oorspronkelijk uit de Ethiek en is vooral bedoeld als stelling voor een ethisch vraagstuk. In werkelijkheid is het een mythe (als in: het is voor zo ver bekend nog nooit voorgekomen) en geeft ook een verkeerd beeld van het werkelijke uitgangspunt in zulke situaties. In de meeste situaties is het helemaal niet zeker dat er een bom is en dat de betreffende persoon weet waar deze zich bevindt. Het werkelijke dillema is dan ook niet "mensenrechten vs bom ontschadelijk maken" maar "hoe betrouwbaar is de informatie die je krijgt".
Het lijkt mij dan ook raadzamer om te kijken wat onderzoek en ervaringsdeskundigen zeggen over de effectiviteit van marteling. Daaruit blijkt echter dat marteling niet effectief is voor waarheidsbevinding en zeker niet snel tot betrouwbare exacte informatie leidt. Wetenschappelijk is er dan ook geen enkel bewijs dat marteling werkt.
Mocht het je interesseren dan geeft dit artikel (in het Engels) een goed overzicht van diverse bronnen die over dit onderwerp gaan:
http://www.theguardian.com/science/the-lay-scientist/2010/nov/04/2. ( Let wel: de schrijver heeft een bepaald standpunt waar je het niet mee eens hoeft te zijn. Zijn bronnen zijn wel interessant als je zelf een beeld wilt vormen.) Ook het rapport van de US Senate over de door de CIA toegepaste methoden is in dit kader interessant maar dat is meer dan 500 pagina's dus zal ik hier niet linken.
Ik begrijp het ook niet. Ik lees reacties van politie agenten waarbij ik aanneem dat zij zelf regelmatig mensen verhoren. Daarvoor worden bepaalde tactieken aangeleerd. Bedenk je eens waarom deze tactieken worden toegepast en als marteling echt effectief zou zijn, het niet gewoon als bevoegdheid is opgenomen bij zeer zware misdrijven?
Dat brengt mij weer terug bij het topic:
Door de Wetgeving te wijzigen kan je ook voorkomen dat een rechter deze verdachte een bonus (niet-ontvankelijkheid of lagere strafmaat) geeft omdat de politie hem in de eerste fase een onjuiste behandeling heeft gegeven.
Artikel 359a Wetboek van Strafvordering regelt al hoe een rechter dient om te gaan met vormverzuim waarvoor in de wet geen rechtsgevolgen zijn opgenomen.
Niet ontvankelijk verklaring enkel op deze grond komt bijna nooit voor. Uitsluiten van bewijs komt wel eens voor maar is ook geen "gegeven", hoewel je er als politie en justitie niet op moet gokken. Als de rechter een beslissing neemt op basis van dit artikel moet hij ook motiveren waarom hij tot de beslissing is gekomen.
Zelfs in het "
Jihad proces" was sprake van enig vormverzuim waarbij de rechter dus oordeelde dat dit verzuim bij de meeste verdachten geen gevolgen had. Hoofdstuk 5 van dit vonnis geeft ook een mooi inzicht in de afwegingen die een rechter op dit punt moet maken voordat hij besluit tot strafvermindering of tot een niet ontvankelijk verklaring.
Daarom lijkt mij geen noodzaak te bestaan om nog extra wetgeving aan te nemen welke de rechter dit soort beslissingen uit handen neemt.
