Ik zal ik in het kort uitleggen waarom ik jullie deze vraag stel.
Op mijn werk begeleid ik een jongetje met het Downsyndroom middels een stimuleringsprogramma voor jonge kinderen.
Tijdens het intake gesprek, zag ik een inzichzelfgekeerd jongetje dat nauwelijks reageerde op prikkels.
Het is ongelooflijk wat we de afgelopen periode met hem hebben bereikt, hij is nu een vrolijk, ondeugend ventje.
Alhoewel hij niet het enige kind is dat ik begeleid, is hij toch wel heel speciaal voor me, ik bewonder zijn enorme vechtlust.
En tja, als zo'n ventje tijdens het zwemmen dan hard door het zwembad schreeuwt, " Milou ik hou van jou!" dan doet dat echt iets met je, of je dat nou wilt of niet.
Nu deed het volgende zich voor.
Onlangs lag hij vanwege zijn hartproblemen in het ziekenhuis, 's avonds werd ik door een van zijn ouders gebeld,met de vraag of ik naar het ziekenhuis wilde komen omdat hun zoontje erg onrustig was, en steeds naar mij vroeg.
Ik bedacht me geen moment ben gegaan heb aan zijn bedje gezeten, zijn handje vastgehouden en nadat hij weer wat rustiger werd ben ik vertrokken.
Een normale reaktie zou je zeggen, toch denkt een collega daar echt anders over, hij vindt dat ik qua emotionele betrokkenheid "doordraaf" en niet professioneel heb gehandeld.
Alhoewel ik dat absoluut niet zo ervaar heeft het me wel aan het denken gezet en zou jullie de vraag eens voor willen leggen.
Waar vind jij dat de grens ligt mbt je emotionele betrokkenheid naar je patienten toe.
Overigens moet ik wel vermelden dat mijn functioneren( op mijn werk ) er niet onder te lijden heeft.
