Nou vooruit hier weer een verhaal.
Al vroeg arriveer ik bij het trainingscentrum. De andere lotussen zijn al aanwezig. De eerste casussen liggen al klaar. Ik neem de casus met de multitrauma.
Op straat komt er ineens een ana militair (afghaanse militair) op de motor, hij moet uitwijken voor een hond en hij wijkt ook uit. Helaas ik sta net op de verkeerde plek, ik zie hem aankomen, kan net niet op tijd weg komen en wordt vol geraakt door de motor. De vrouwelijke local met baby raakt ook licht gewond. De ana militair blijft gewond op de grond liggen en ik ? ik heb pijn. Het lijkt wel of mijn hele lichaam pijn doet, maar mij rug is het meest pijnlijke van alles. Ik durf mij niet te bewegen uit angst dat het niet goed gaat in mijn rug. Mijn voeten doen ook zeer. De vrouwelijke local hoor ik schreeuwen en jammeren. Ik durf niet naar hen te kijken, ben boos op de ana militair, kon hij niet uitkijken ? nee duidelijk niet.
Na enige tijd komen mijn collega’s eraan. De cls’er polst wat er allemaal aan de hand is.
Hij legt wat naast mijn hoofd neer, die mag ik niet bewegen. Als eerste controleert hij mijn wapen of deze is geladen. Natuurlijk is hij dat, hij stelt het wapen op veilig en gaat dan aan de slag. Alles wil hij van mij weten, wat er is gebeurt, waar ik pijn heb. Vlug loopt hij zijn protocol af. Ondertussen zijn een paar andere cls’ers bij de locals aangekomen. Nou van mij mogen zij die laten liggen, vooral die weg piraat. Met die vrouw heb ik wel medelijden, zij had een baby bij zich. Het duurt lang allemaal en ik lig maar op de grond te liggen. Eindelijk hoor ik de zau aankomen, gelukkig daar komt de amv’er. De overdracht wordt snel gedaan, maar waarom gaat hij nu ook naar die locals ? laat hem maar liggen, vertel ik met regelmaat, tenslotte ben ik nog steeds boos op hem. Er wordt mij verteld dat hij ook recht heeft op een goede hulpverlening, nou niet door mij in ieder geval.
Nu gaat alles toch wel snel, ik krijg een infuus, een nekkraag en een zuurstof kapje. Mijn schoenen worden uitgedaan en natuurlijk ook mijn sokken. Ik kan nog net voorkomen dat ze mijn sokken kapot knippen, die wil ik toch echt wel heel laten. De amv’er controleert mij nog een keer en dan komen zijn collega’s met de schepbrancard eraan. Met veel gewurm plaatsen zij die onder mij en ik kan zeggen, dat ligt niet lekker. Mijn billen liggen klem, mijn haren komen ook ergens onder vast te zitten. Gelukkig wordt de schepbrancard weer onder mij weggehaald zodra zij mij op de wervelplank hebben liggen. Ze gaan voorzichtig te werk. Ondertussen hoor ik de andere zeggen dat de local vrouw haar baby achter heeft gelaten en zelf vertrokken is. Wie doet nu zo iets ? je laat je baby toch niet achter. Tja ik weet, hier worden wij voor gewaarschuwd. Met die ana militair zijn ze ook nog steeds bezig. Wat die mankeert weet ik niet, er wordt mij niets verteld.
Als ik eenmaal op de wervelplank lig, wordt ik helemaal vast gesnoerd met banden en zo dragen zij mij voorzichtig op de brancard. Vlug worden alle spullen bij elkaar gepakt. Ik vraag waar mijn spullen zijn gebleven, maar er wordt mij verzekerd dat alles mee gaat. Hierna is het snel de zau in en kom ik naast de ana militair te liggen. Na een korte rit arriveren wij bij de hulppost waar ik snel naar de arts toegebracht wordt. Hier gebeurt zoveel aan mij en zo snel ik kan het allemaal niet meer bijhouden. De één meet mijn bloeddruk, de ander stopt weer een klemmetje op mijn vinger. De deken wordt opzij geschoven en de arts controleert mijn voeten. Dit doet goed zeer. Als ik vraag wanneer ik van die plank af mag, wordt mij heel snel duidelijk gemaakt dat dit voorlopig er niet in zit. Lekker is dat, zo prettig is het niet op die plank. De amv’er legt precies uit wat ze gaan doen. Mijn linker voet wordt in een spalk gelegd maar mijn rechter voet waar ik ook veel pijn aan hebt, wordt niets aan gedaan. Gelukkig krijg ik wel wat morfine tegen de pijn. Heerlijk spul is dat, je wordt er ook een beetje suffig van, maar het belangrijkste is dat de pijn aardig onderdrukt wordt.
Ik hoor ze praten over de medevac. Maar hoelang dit gaat duren, weet ik niet. Nog steeds lig ik op die akelige plank, de banden worden weer vast gezet en dit keer goed vast gezet, lekker strak. Echt lekker vindt ik dit niet liggen. Als ik protesteer dat het wel wat losser mag, wordt mij zeer snel duidelijk gemaakt dat dit niet mogelijk is. Alles blijft vast zoals het zit. Dan wordt ik naar een andere afdeling gebracht, daar is het wachten op de heli die gaat komen. Nou van mij mag het heel snel zijn. Doordat die banden zo vast zitten, begin ik wat last te krijgen van mijn rug. Het is tenslotte niet echt een pretje om zolang op een wervelplank te liggen.
Gelukkig daar is de heli, dus het is hierbij einde casus.
Wanneer ik door 2 personen weer helemaal uit gepeld wordt, en de banden eindelijk los gaan, slaak ik een zucht van verlichting. Ik ben behoorlijk stijf geworden, heb dan ook ruim 1 ½ uur op die plank gelegen.
Snel ga ik terug naar het grime gedeelte en kleed mij om. Ik heb het koud en pak een kop koffie om mij op te warmen.
Hierna nog casus doen.
Tijdens een potje voetbal verdraai ik mijn knie en komt te vallen, gevolg zere knie en een flinke schaafwond waar enkele steentjes inzitten. Voorzichtig lopend ga ik naar de hulppost en daar wordt ik opgevangen door één van de dames. Ik vertel mijn verhaal wat er is gebeurt. Mijn gegevens worden genoteerd en mag ik mee lopen (hinkelend) naar de eerste hulp gedeelte. Daar mag ik op een stoel zitten. De ptls’er bekijkt mijn verwonding en roept de amv’er erbij. Hij geeft haar wat aanwijzingen om de wond schoon te maken en te proberen om de steentjes en het vuil eruit te halen. Als ik aangeef dat ik dit nu niet bepaald echt prettig vindt, mag ik even later op de onderzoek bank gaan liggen. Dan komt de arts er weer aan, hij bekijkt mijn knie en verteld zijn bevindingen. Hierna krijg ik een pijnstiller en wordt mijn knie netjes verbonden en mag ik weer terug gaan. Wel krijg ik het advies om over een paar dagen nog even terug te komen voor controle.
Voorlopig moet ik rust houden en de komende dagen maar met krukken te gaan lopen. Ik zal heel braaf dit advies opvolgen. En hinkel vervolgens weer terug naar de grime ruimte.
Ondertussen is het etens tijd geworden en ga ik in de kantine een hapje eten. Hierna is het weer tijd voor een casus training voor de cls klas.
Ik bekijk mijn letsel, een makkie. Ik maak een wondje en een blauwe plek en wacht op de instructeur die ons komt halen. We kletsen nog even gezellig. De instructeur vraagt welke letsel erbij hem hoort. Heel spontaan roep ik dat ik dat letsel heb, maar luister eigenlijk helemaal niet om welk letsel het nu precies gaat. Het kwam wel een beetje overeen met wat ik had gegrimeerd.
In het lokaal installeer ik mij op de grond, kijk nog even naar het aantal ademhalingen wat ik moet spelen en dan is het wachten op de eerste ploeg die gaat komen.
Hij komt binnen en begint zijn protocol. Maar bij de ademhaling roept de instructeur ineens een andere waarde. Ik ben verbaasd, ik dacht toch echt dat het 30 moest zijn en geen 36. nou ja het zal wel. Bij de bodycheck aangekomen, verteld de instructeur ineens dat ik een open botbreuk aan mijn arm heb. Nu ben ik weer verbaasd, ik moest toch echt alleen maar een blauwe plek grimeren en geen open botbreuk. Ik neem mij voor om na deze casus maar eens een babbeltje met hem te gaan maken, want dit kan niet.
Als de casus klaar is en wij gaan nabespreken, komen wij ineens bij de arm breuk aan. Ik vraag waar hij dat heeft staan op zijn papier. “Nou hier”, zegt hij. Ik kijk en zie inderdaad daar een open botbreuk staan. Ik pak mijn papier erbij en bekijk deze nog eens goed.
Dat schieten wij in de lach. Wat blijk nu, tijdens het kwebbelen in onze grime lokaal hebben wij niet goed bekeken wie welk letsel nu had. Blijkt dat mijn instructeur de casus van mijn lotus collega had en de andere instructeur mijn casus. Ik zat dus duidelijk bij de verkeerde instructeur. We hebben de casus maar snel aangepast, om nu weer van lokaal te veranderen, hadden we ook geen zin meer in.
Dit is mij nog nooit over komen, tja eens is de eerste keer hè.
