Nou hier dan het verhaal van de oefening bij het umc.
Oefening calamiteiten hospitaal utrecht.
Om 6.00 uur loopt mijn wekker af. Verbaasd kijk ik op de klok, heb ik iets vandaag ? Ik ben nog niet erg helder, maar weet wel dat ik eruit moet, heb een oefening in het cmh in utrecht. Als om 6.45 Gerard eraan komt vertrekken wij met z'n tweeën naar utrecht. Daar aangekomen staan er al een aantal andere lotussen op ons te wachten. Wanneer iedereen aanwezig is, worden wij opgehaald en gaan naar binnen. Beneden in de kelder van het cmh krijgen wij onze casus uitgedeeld. Ik heb chemische brandwonden 30%, dus niet weinig. Dan wordt er gevraagd wie casus nr. 4 heeft. Ik dus, Verbaasd vraag ik waarom. Er is een fotograaf van het umc die de hele ochtend mij gaat volgen en foto's van mij gaat maken. Deze foto's zijn alleen bestemd voor het umc. Wel ik vindt dit prima, zo'n privé fotograaf. Het grimeren van de brandwonden neemt nogal wat tijd in beslag en het is dus flink door werken. Bij gerard nog even vlug een schaafwondje gemaakt. Wanneer ik klaar ben met het grimeer werk, verdwijn ik nog gauw even naar de w.c. Moet ik nog opschieten ook, want we worden weggebracht naar de brandweer kazerne. Bij de kazerne aangekomen zie ik al een aantal ambulance's staan en ook het sigma busje die voor vervoer zorgt voor de lichtgewonde slachtoffers. Samen met nog 3 andere lotussen worden wij naar het gebouw terug gebracht, wij zullen daar binnen liggen. Tegen de gevel van het gebouw staat een grote tankwagen. Deze tankwagen is de oorzaak van het ongeval. In de tank zit zwavelzuur en deze lekt uit de tank het gebouw in. Toevalliger wijs zit ik dus daar in de buurt en krijg zwavelzuur over mij heen, met als gevolg dus de brandwonden en een inhalatie trauma. Samen met klaas en de fotograaf installeren wij ons in een wachtkamer. De brandweer heeft er wel een puinhoop van gemaakt. De bankjes zijn omgegooid en op de grond ligt een heel spoor water als zijnde de zwavelzuur. Dan is het wachten geblazen. Buiten zien we een aantal mensen lopen, hoge heren uit Den Haag. Dan zien we een horde pers fotografen staan en zij gluren door de ramen naar binnen. Het lijkt net op aapjes kijken, wie kijkt er nu naar wie. Met z'n drieën kletsen we wat af. De andere twee lotussen zitten op een andere plek, maar komen even bij ons kijken en informeren of er al iets gaat gebeuren. Dan zien we buiten de brandweer aankomen en de tankauto inspecteren. Eén van de oefenleiders komt eraan en zet de rook machine even aan. Het is dat ik ook ademhalingsmoeilijkheden moet spelen, dus dat hoesten valt hiermee niet op, dit is echt. Eindelijk zien wij twee bandweer mannen in gele chemie pakken achter de klapdeuren staan, en vertrekken dan weer. Ik denk dat ik in het echt toch wel weg zou gaan bij de plek des onheils, maar ja, dat kan in dit geval niet. De fotograaf neemt ondertussen steeds foto's. En weer is het wachten geblazen. Met regelmaat worden we op de hoogte gehouden wat er allemaal gebeurt. De eerste lotus is al afgevoerd en met de tweede zijn ze mee bezig. Af en toe kijken we even naar buiten, waar wij nog net de brandweer kazerne kunnen zien. De eerste ambulance zien we voorbij rijden en ook het sigma busje vol geladen met slachtoffers. Dan horen we bij de andere deuren geluiden en komt eindelijk de brandweer eraan. Ondertussen is ( O een spoedritje ) ga zo weer verder.
.. Ben er weer..
Ondertussen is de ruimte wat meer gevuld met rook. De allereeste brandweerman pakt mij uitgerekend bij mijn zere arm beet en natuurlijk reageer ik hierop dat dit erg veel pijn doet. Al hangend en hoestend naast de brandweerman lopen wij naar buiten. Ondertussen kerm ik van de pijn en probeer zo rustig mogelijk te lopen, want mijn been doet ook pijn. De brandweer mannen hebben haast en lopen zo snel mogelijk naar buiten. Eindelijk buiten aangekomen wordt ik naar een container gebracht en wordt daar gedecontamineerd (tjonge je breekt je tong bijna over dit woord) Naast klaas wordt ik op een bankje gezet en is het wachten op de ambulance. Daar kom hij eindelijk aan zie ik(uiteraard) twee bekende gezichten van het ambu team verschijnen. De brancard wordt voor mij klaar gezet en voorzichtig klim ik erop en wordt de ambu ingeschoven. Tja nu lig ik er zelf eens in, dit gebeurd niet vaak, meestal zie ik de patiënten erin verdwijnen met mijn werk. Eerst wordt er een infuus naald geplaatst en rijden wij naar de brandweer kazerne. Daar aangekomen blijf ik in de ambu liggen en de pleeg stelt een aantal vragen. Op een soort pda wordt al mijn gegevens ingevoerd. De gewondenkaart is nieuw en wordt ook gebruikt. Ondertussen maakt de fotgraaf nog steeds foto's. Wanneer de klep van de ambu open gaat, zie ik een bekende van de sigma en het RGF en uiteraard nog een paar. Tja zo kom je ze nog eens tegen. Er word besloten om mij direkt weer weg te brengen naar de spoedeisende hulp. De pleeg komt weer in de auto alsook de fotograaf. Effe met de pleeg praten zonder te spelen. Hij was verbaasd mij nu als slachtoffer in zijn ambu te zien.Tja kan gebeuren hè. Ondertussen scheurt de chauffeur weg en neemt een bocht toch iets sneller dan normaal gesproken. Ik vertel hem maar even dat er nog een slachtoffer achterin ligt en glijdend vervoer misschien nog bestaat? Hij lacht even en rijdt gewoon door. In de sluis aangekomen wordt ik opgevangen door de artsen en verpleegkundigen. Bij de ingang wordt ik ingescand met de computer en dan door gebracht naar een afdeling. Dan gaat alles eigenlijk wel weer snel. Ik wordt onderzocht. Aangezien ik het benauwd heb, vertrouwen ze dit niet. Mijn saturatie is 80%. Dit baart ze zorgen omdat ik al 15 ltr. zuurstof krijg. Ik hoor ze over intuberen praten. Daar heb ik eigenlijk niet veel zin in. Maar ja ik heb niets in te brengen. Ik zie de fotograaf ondertussen nog steeds foto's maken. Tja dan is het zover, ik ga onder narcose en zij gaan mij intuberen, dit betekend voor mij, lekker slapen. Op zich ook niet verkeerd. Er worden allerlei slangen op mijn gezicht geplakt en ik wordt handmatig beademend. Aangezien de deken niet helemaal over mij heen ligt en bij iedere beademing ik een teug koude lucht op mijn borst krijg begin ik dit toch niet echt prettig te vinden, het is een beetje koud. Voorzichtig probeer ik de deken iets hoger te leggen, waarop de verpleegkundige vraagt of ik het koud heb. Ja dus. Zij stopt maar even met de beademing en blijft zogenaamd hiermee wel doorgaan. Dan wordt ik naar de IC afdeling gebracht en wordt daar aangesloten op de beademing. Er is echter nog een klein probleempje, ze weten niet hoe ik precies heet. Ja alleen mijn voornaam. Ze zoeken in mijn broekzakken naar wat gegevens van mij en vinden de casus die ik daar toevallig in had zitten. Vlug vertel ik hen dat zij dit niet mogen lezen, hoewel er niet veel bijzonders in staat. Ik laat ze nog maar even nieuwsgierig zijn. Weer komt er een arts mij nog even verder onderzoeken, de waardes blijven ze steeds controleren en ondertussen lig ik nog steeds met mijn ogen dicht. Gelukkig dat ze steeds met mij bezig zijn anders ben ik bang dat ik in slaap zal vallen, wat gelukkig niet gebeurd. ( O weer een ritje, moet weer werken ) ben zo weer terug.
... ben er weer..
Eindelijk krijg ik het seintje dat het spel over is en ik klaar bent. Alles maar weer verwijderen van mijn lichaam wat erop is geplakt. Ik trek mijn broek weer aan, die ze gelukkig heel hebben gelaten, alleen mijn T shirt is kapot geknipt. Ik kon gelukkig nog net op tijd voorkomen dat ze mijn BH topje ginnen knippen, er zijn grenzen bij mij, ook voor het ziekenhuis. De fotograaf is ondertussen weggegaan. Na een beker drinken op gedronken te hebben, loop ik samen met een andere lotus terug naar de grime ruimte waar ik mijn grimewerk eraf kan halen. Er ligt daar ook wat broodjes voor ons klaar. Vlug wat eten en gauw aankleden. Ondertussen is gerard ook weer terug gekomen. Hij vond het leuk om mee te doen. Van een lotus hoorde ik dat de vele fotografen ook aanwezig waren, ik heb ze niet gezien, althans dat denk ik. Ik had mijn privé fotograaf bij me.
Zo'n ochtend is weer snel voorbij. Het was een leuke ochtend geweest en een leuke oefening.
