Vandaag was het zover. De grote oefening in utrecht. Om 7.00 was het verzamelen op het werk bij de HAP.
De grote sporthal was snel gevonden. Met drie vrouwen in de auto die konden vertellen welke weg de enigste man in de auto moest nemen,
kwamen we al snel op de plaats van bestemming. In de sport hal is het een reünie van lotussen. Vele bekende gezichten kwam ik tegen.
Als het eindelijk zover is, gaan we naar het ramp terrein toe. Vol verbazing kijk ik wat de oefenleiding in elkaar gezet heeft. Een trein heeft een bus geramd en deze in twee delen doen scheuren. Ik kom in de bus te zitten en dan is het wachten. Onderling met de andere lotussen hebben wij het gezellig. Dan wordt er verteld dat er niet te veel mensen helemaal achterin moeten gaan zitten, want anders is de kans dat de bussen naar achteren gaat kantelen aanwezig.
Eindelijk zie ik daar de eerste hulpverleners aankomen. Ben benieuwd hoe lang het gaat duren voor dat ik de bus uit bent.
Ik heb een fladderthorax en een miltruptuur, dus veel schreeuwen zit er voor mij niet in.
Mijn buurvrouw lotus H. heeft een hoofdletsel en wij staan verbaasd over het feit hoe lang het duurt voordat wij eindelijk geholpen worden. Buiten is het een zooitje, veel mensen liggen op de grond of lopen rond.
Maar ineens wordt het druk met de hulpverlening. Alle T3 slachtoffers worden verzocht om naar de sigma tent te lopen, daar worden ze verder geholpen.
Ik zit nog steeds in de bus en wacht op de hulp die gaat komen. Daar komt de ambupleeg aan. Hij sommeert alle T3 slachtoffers naar buiten. De één gaat vlot naar buiten en de ander strubbelt nog een beetje tegen. Maar als zij eruit zijn, kan hij een overzicht maken. Hierna zijn de T2 slachtoffers aan de beurt en als laatste de T1’tjes. Ben benieuwd hoelang dit nog gaat duren. Er is nog geen enkele controle gedaan, laat staan dat de pleeg weet om welk letsel het gaat.
Eindelijk ik ben aan de beurt, moeizaam kom ik op een brancard te zitten. Van de veiligheid functionaris hoor ik ineens dat ik mijn armen binnen moet houden, deze gaan vlak langs scherpe uitstekende delen.
Bij de sigma tent aangekomen wordt ik op de grond gezet, hoezo buiten de tent ? ik heb het benauwd en wil geholpen worden. Ha, eindelijk ik ga de tent in.
De verpleegkundige komt bij me, bekijkt wat ik heb en verbaasd zegt ze, “nog een fladderthorax ? de zoveelste al”. Ik ben verbaasd, als het goed is zijn er maar twee lotussen die een fladderthorax spelen, dus zoveel is dat niet.
Maar goed, ik heb ook nog pijn in mijn buik en wil zo snel mogelijk naar het ziekenhuis toe.
Nu weet ik naar welk ziekenhuis ik gebracht gaat worden, dus ik ben heel verbaasd als ik ineens twee defensie medewerkers zie met een brancard. Ho dit is niet de bedoeling.
Vlug de verpleegkundige aanspreken en zeggen dat dit niet de bedoeling is. Nou hier wordt keurig op gereageerd. Maar wat duurt het lang, of ligt dit aan mij? Ik zie het alweer helemaal voor me, krijgen we te horen dat de oefening afgelopen is en ik heb dan nog geen ziekenhuis gezien.
Maar het komt goed, ineens staat er een brancard naast me en kom ik daar op te liggen. Dan is het volgende probleem, welk ziekenhuis ? nou gewoon die in amersfoort, daar moet ik heen.
In de ambu wordt volgens het nieuwe slachtoffer volg systeem gewerkt. Op het scherm krijgt de pleeg een andere naam, nee zo heet ik niet.
Hoe dit op te lossen ? hij vraagt om hulp. Eindelijk wij kunnen gaan rijden. Onderweg voert de pleeg mijn gegevens in en is daar geruime tijd mee bezig. Vlakbij amersfoort is het klaar en vraagt hoe het met mij gaat. Tja een sociaal praatje hoort er toch bij ? of niet soms. Ik moet lachen. Als we bij het ziekenhuis aankomen is het achteraan aan sluiten. Er staan nog een aantal ambu’s die net voor ons zijn.
Binnen aangekomen worden wij direct naar de afdeling gestuurd. Daar aangekomen krijgt het ambu personeel te horen dat we naar de tweede verdieping moeten gaan. Dus de lift in. Ik moet zeggen, ik lig best wel lekker op die brancard, dus mij hoor je niet klagen.
Op de tweede verdieping aangekomen krijgen wij weer te horen dat we naar de eerste verdieping moeten gaan. Nu begint de pleeg toch echt te mopperen, we worden van het kastje naar de muur gestuurd. In de lift probeer ik hun op te beuren door te zeggen, dat zo’n flinke wandeling wel goed voor hun is.
Nu moeten zij ook wel lachen, ik heb makkelijk kletsen, ik lig lekker op die brancard en zij moeten mij maar weer kwijt zien te raken. Maar bij de derde poging zitten we goed. Eindelijk lig ik in bed. Keurig word ik aangesloten op de apparatuur, wordt mijn bloeddruk gemeten en dan begint dat apparaat te piepen. De verpleegkundige kijkt of er soms een plakker los zit. Ik kijk onschuldig, ik doe echt helemaal niets hoor.
Nee de plakkers zitten toch goed, maar er blijft een storing op dat ding komen. Hoe kan dit nu ?
Er wordt een ander snoertje gepakt, maar die storing blijft. Hoe dit komt ? ik weet het echt niet. Dan maar alleen de bloeddruk meten. Na een poosje komt de arts eraan en wordt een beleid afgesproken. Na wat overleg, komt de heugelijke mededeling, dat ik geďntubeerd gaat worden. Dus ik wordt onder narcose gebracht.
Heerlijk zoiets, kan ik mijn ogen even lekker dicht doen. Nou daar lig ik dan in bed, moet zeggen wel een lekkere bed trouwens. Ik lig lekker ontspannen en voel mij lekker wegdoezelen. Kijk dit zijn nog eens tijden om als lotus te spelen. Om 12.00 uur komt het seintje dat de oefening is afgelopen. Met een busje van defensie worden wij terug gebracht naar utrecht, waar ik mij om kan kleden. Op de terug weg in de auto komen de verhalen van de andere ook los. Leuk om dit te horen. Ik moet zeggen, ik heb een schitterende dag gehad, mooi weer ook, dus wat wil een mens nog meer.
