Impact van staken reanimatie

[klf grimmenstein markt]

Tweemaal het staken van een reanimatie meegemaakt.

Case 1: Wij komen binnen, Politie is gestart met reanimeren, ambu vlak voor ons binnen en bemerkt de Niet Reanimeren verklaring, breekt reanimatie door politie ingezet af, wij retour kazerne. Familie had vrede.

Bij de reanimatie waar ik betrokken was, was geen niet reanimeren penning, de naasten kregen na het staken wel een soort van rust, of berusting zo je wilt, over zich heen, gevoelsmatig was het staken ook gewoon een goede beslissing, we zijn ongeveer 3/4 uur bezig geweest. Verdere berichtgeving aan de naasten over gelaten aan de ambulance / mmt.

[klf grimmenstein markt]

Kun je deze toelichten? Niet om blauw af te vallen, de politie is immers je beste vriend ;-) maar het kan wel leerzaam zijn als je dit even verder toelicht.

Kan wel maar niet openbaar, loopt klachten procedure

[Joffry Ambu-Vpk]

Tweemaal het staken van een reanimatie meegemaakt.

Case 1: Wij komen binnen, Politie is gestart met reanimeren, ambu vlak voor ons binnen en bemerkt de Niet Reanimeren verklaring, breekt reanimatie door politie ingezet af, wij retour kazerne. Familie had vrede.


Case 2: Na twintig minuten reanimeren op voorspraak van beide Ambulance VPK'en gestopt. Moeilijk om weer door de huiskamer te vertrekken waar de hele familie zich had verzameld. De moeilijke mededeling aan het Ambu personeel overgelaten.

Beide gevallen hebben niet een blijvende of nare indruk bij mij achtergelaten.

Voor het vertrek van alle hulpverleners gaat de AVP het slecht nieuws gesprek al met familie/naasten voeren. Enige hint van staken reanimatie door vertrek van hulpverleners is niet correct. En op voorspraak van AVP is mijns inziens geen juiste benaming. De AVP(en) besluiten tot abstineren, niet voortzetten van een medisch zinloze reanimatie, die beslissing wordt niet door andere aanwezige hulpverleners genomen, het is geen inspraak of stemronde of iets dergelijks en het is geen disucssieplatform. Natuurlij moet de AVP(en) kun beslissingen goed kunen onderbouwen en deze uitleggen aan de naasten en de MMA. Heb nog nooit meegemaakt dat er achteraf discussie ontstond over een beslissing die ik in deze heb gedaan.

[oma]

Case 2: Na twintig minuten reanimeren op voorspraak van beide Ambulance VPK'en gestopt. Moeilijk om weer door de huiskamer te vertrekken waar de hele familie zich had verzameld. De moeilijke mededeling aan het Ambu personeel overgelaten.

Bovenstaande is misschien wel een punt om met de RAV te bespreken. Als je in de slaapkamer bent als brandweer en je weet dat je na het staken langs de wachtende familie moet om het huis te verlaten is het voor de familie beter als eerst een van de ambulanceverpleegkundigen naar de familie gaat.

Ik denk dat het prettiger is voor de familie, het voor de brandweer minder moeilijk is geworden om door de huiskamer waar de hele familie zich had verzameld te vertrekken en het voor de ambulanceverpleegkundige niet veel uitmaakt.

[oma]

Kan wel maar niet openbaar, loopt klachten procedure

Dan krijg je binnenkort een bos bloemen + verzoek om het er nooit meer over te hebben met wie dan ook.

[Willem D.]

Persoonlijke ervaring van het staken van een reanimatie is van enkele dagen geleden.
Hier werd door het MMT besloten dat verder reanimeren zinloos was.
Impact was vooral een bevestiging van hetgeen iedere betrokkene in het achterhoofd al wel wist maar waar (naar mijn mening) de ambumedewerkers (terecht) nog niet overtuigd waren dat men alles uit de kast had getrokken.

Voor de profs, niets dan lof ook waar het de omgang met de burgerhv-ers betreft.
Voor de blauwe kant weinig goeds te melden hun optreden had de impact van het staken nadelig kunnen beinvloeden.

Aan de ene kant is het begrijpelijk dat men alles uit de kast haalt, de drive om de medemens te helpen.
Aan de andere kant: Hoever wil je gaan? Hoelang moet ik doorgaan? Wat is de uiteindelijke uitkomst en hoeveel neurologische schade is er na 20-30 minuten "vechten" voor de patient?
Hoe jammerlijk dan ook maar ook zeer realistisch, er moet een grens getrokken worden wanneer een reanimatie te beeindigen. Duidelijk moet ook zijn voor elke betrokken (burger)hulpverlener dat de beslissing ligt bij de avpk of mmt.

Wat de blauwe kolom betreft, er spelen meer dan alleen medische aspecten mee die beroepshalve het overwegen waard zijn. Elke mogelijk verdachte omstandigheid bij een reanimatie/aed inzet krijgt echt wel de nodige kritische aandacht. Daarnaast zijn er de meervoudige ervaringen van agenten op het gebied van reanimeren en de persoonlijke impact daarop. Vertel het in je loopbaan maar eens meerdere malen aan nabestaanden dat ...
Het leven van een ervaren agent is doorspekt met enerzijds veel leuke, interessante en anderzijds tragische en schokkerende gebeurtenissen welke zichtbare invloeden hebben op houding en gedrag. Een reactie en/of uitspraak van een agent kan dus in de ogen van een (medische) hulpverlener dan ook wel wat crú kan overkomen en is ongetwijfeld gebaseerd op meervoudige ervaringen met reanimeren.

[Joffry Ambu-Vpk]

Aan de ene kant is het begrijpelijk dat men alles uit de kast haalt, de drive om de medemens te helpen.
Aan de andere kant: Hoever wil je gaan? Hoelang moet ik doorgaan? Wat is de uiteindelijke uitkomst en hoeveel neurologische schade is er na 20-30 minuten "vechten" voor de patient?
Hoe jammerlijk dan ook maar ook zeer realistisch, er moet een grens getrokken worden wanneer een reanimatie te beeindigen. Duidelijk moet ook zijn voor elke betrokken (burger)hulpverlener dat de beslissing ligt bij de avpk of mmt.

Wat de blauwe kolom betreft, er spelen meer dan alleen medische aspecten mee die beroepshalve het overwegen waard zijn. Elke mogelijk verdachte omstandigheid bij een reanimatie/aed inzet krijgt echt wel de nodige kritische aandacht. Daarnaast zijn er de meervoudige ervaringen van agenten op het gebied van reanimeren en de persoonlijke impact daarop. Vertel het in je loopbaan maar eens meerdere malen aan nabestaanden dat ...
Het leven van een ervaren agent is doorspekt met enerzijds veel leuke, interessante en anderzijds tragische en schokkerende gebeurtenissen welke zichtbare invloeden hebben op houding en gedrag. Een reactie en/of uitspraak van een agent kan dus in de ogen van een (medische) hulpverlener dan ook wel wat crú kan overkomen en is ongetwijfeld gebaseerd op meervoudige ervaringen met reanimeren.

  Brandweermensen hebben veelal ook meer reanimaties meegemaakt, stata buitenkijf dat uitspraken, zeker gedaan richting nabestaanden/omstanders, met de uiterste omzichtigheid moeten worden gedaan. Daarvan ontslaat geen enkele ervaring en dergelijke de betrokkenen.

[Willem D.]

  Brandweermensen hebben veelal ook meer reanimaties meegemaakt, stata buitenkijf dat uitspraken, zeker gedaan richting nabestaanden/omstanders, met de uiterste omzichtigheid moeten worden gedaan. Daarvan ontslaat geen enkele ervaring en dergelijke de betrokkenen.

Zowel politie agenten, brandweer mensen en andere burgerhulpverleners zijn allen leek en worden alleen (niet degenererend bedoeld) ingezet voor het BLS deel en niet voor onmiddelijke professionele ondersteuning van nabestaanden direct na een reanimatie poging.

[ir. Auditor]

Kan wel maar niet openbaar, loopt klachten procedure

helder.

[klf grimmenstein markt]

Aan de ene kant is het begrijpelijk dat men alles uit de kast haalt, de drive om de medemens te helpen.
Aan de andere kant: Hoever wil je gaan? Hoelang moet ik doorgaan? Wat is de uiteindelijke uitkomst en hoeveel neurologische schade is er na 20-30 minuten "vechten" voor de patient?
Hoe jammerlijk dan ook maar ook zeer realistisch, er moet een grens getrokken worden wanneer een reanimatie te beeindigen. Duidelijk moet ook zijn voor elke betrokken (burger)hulpverlener dat de beslissing ligt bij de avpk of mmt.

Ik heb er als leek geen zicht op of beeld bij hoe ver een ambu bemanning kan, mag en wil gaan. Ik kan wel uit de communicatie opmaken dat men nog niet op wil geven (ook al snap ik geen zak van de medische termen) wellicht was doorzetten ook ingegeven door de komst van het mmt, zij kunnen wellicht nog wat meer in elk geval mogen ze nog wat meer.
Het is ook niet aan mij om te bepalen of en hoe lang er doorgegaan moet worden, zolang men doorgaat en mijn hulp gevraagd wordt blijf ik ook bezig maar, gaande weg merk je gewoon, ook aan de communicatie onderling, dat het trukkendoosje een bodem heeft.