Angstig voor hulpverleners

[Nanny]

Hoi mensen,

Hier een verhaal van mij.
2 Maanden geleden ben ik van paard gevallen op wedstrijd. Dit is toen zo hard gegaan dat ik toen mijn enkel en pols heb gebroken.
Toen ik daar op de grond lag, was ik helemaal in paniek. Er waren EHBO'ers bij me, maar een iemand die wat meer was dan een EHBO'er zat bij me.
Ik was heel onrustig en angstig. Een hele aardige vrouw van de EHBO stelde mij gerust en dat was heel fijn. Maar die ene man zei steeds kort af, blijf nu liggen dan heb je ook geen pijn.
Dat was niet het enige, ook was hij best wel ruw met behandelen.

Normaal ben ik niet iemand die snel bang wordt, maar sinds toen heb ik echt schrik gekregen. Ik weet ook heel goed dat hij het misschien niet zo bedoelde, maar toch was het echt niet plezierig.
In de ambulance was ik zelfs zo van slag dat ze mij nog amper een spuit konden zetten.

Weten jullie misschien hoe ik een beetje over die schrik heen kan komen?
Hopelijk is het natuurlijk niet meer nodig, maar stel er gebeurd weer iets. Dan ben ik dus helemaal in paniek.

Sorry, als dit op de verkeerde plaats staat.

[GHD]

ik denk dat het misschien een leuk plan is om eens naar een ambulance post te gaan....om eens te kijken hoe het allemaal in zijn werk gaat....ze zijn altijd wel behupzaam daar in...en willen je best wel informatie geven...
ook kan je eens een keer op een evenement met ehbo-ers praten...of rode kruizer....en praten over hun ervaringen...
er zijn vast wel mensen...die op dat gebied je een hoop kan vertellen...en je gerust kunnen stellen..

het beste is om zo iets te confonteren...dat is de beste manier om over je angste heen te komen....
ga maar eens met hulpverleners praten...en neem maar eens een kijkje hoe het nou eigelijk er uitziet in z`n ambu...
en waar intrumenten voor worden gebruikt...

succes

[wicher]

Hoi mensen,

Hier een verhaal van mij.
2 Maanden geleden ben ik van paard gevallen op wedstrijd. Dit is toen zo hard gegaan dat ik toen mijn enkel en pols heb gebroken.
Toen ik daar op de grond lag, was ik helemaal in paniek. Er waren EHBO'ers bij me, maar een iemand die wat meer was dan een EHBO'er zat bij me.
Ik was heel onrustig en angstig. Een hele aardige vrouw van de EHBO stelde mij gerust en dat was heel fijn. Maar die ene man zei steeds kort af, blijf nu liggen dan heb je ook geen pijn.
Dat was niet het enige, ook was hij best wel ruw met behandelen.

Normaal ben ik niet iemand die snel bang wordt, maar sinds toen heb ik echt schrik gekregen. Ik weet ook heel goed dat hij het misschien niet zo bedoelde, maar toch was het echt niet plezierig.
In de ambulance was ik zelfs zo van slag dat ze mij nog amper een spuit konden zetten.

Weten jullie misschien hoe ik een beetje over die schrik heen kan komen?
Hopelijk is het natuurlijk niet meer nodig, maar stel er gebeurd weer iets. Dan ben ik dus helemaal in paniek.

Sorry, als dit op de verkeerde plaats staat.

Hoi NANNY,

tja dit is natuurlijk een hele nare ervaring met de hulpverlening. Een pols en enkel fractuur is natuurlijk niet niks. Waarom jij zo in paniek raakte kan ik je niet zo goed vertellen , maar mischien door de angst? Niet weten wat er nog allemaal gaat gebeuren. Gelukkig was er wel iemand die je gerust kon stellen tot op een bepaalde hoogte. Het jammere is dat je ook nu ervaring hebt met iemanddie je ruw behandelde. Het was iemand die meer was dan EHBO kan je daar iets meer over vertellen? Wat was die dan meer? En kan je mij ook eens vertellen waar dit was gebeurd?

tja hoe kan je over die paniek heen komen als er weer iets gebeurd, is heeel moelijk te zeggen.
Ik hoop dat je wel door de ambulance bemanning bent gekalmeerd. Er zijn ook welhele aardige hulpverleners. Het enigste wat ik kan zeggen als ditweer gebeurd probeer het koppie er bij te houden, en alsde ambulance komt vraag maar om pijn stilling wij hebben genoeg bij ons.

Veel sucses  en nog beterschap  Wicher (ambulancechauffeur)

[Nanny]

Gerrie, bedankt voor je reactie!!

Dat lijkt me inderdaad wel eens heel interessant. Ik heb vaak bij de EHBO gezeten als ik er weer eens vanaf was getuimeld, altijd vriendelijke en leuke mensen, maar sinds toen ben ik echt overal angstig voor geworden.

Maar hoe doen jullie dat met zo'n patiënten als ze zo angstig zijn?

[Nanny]

Hoi NANNY,

tja dit is natuurlijk een hele nare ervaring met de hulpverlening. Een pols en enkel fractuur is natuurlijk niet niks. Waarom jij zo in paniek raakte kan ik je niet zo goed vertellen , maar mischien door de angst? Niet weten wat er nog allemaal gaat gebeuren. Gelukkig was er wel iemand die je gerust kon stellen tot op een bepaalde hoogte. Het jammere is dat je ook nu ervaring hebt met iemanddie je ruw behandelde. Het was iemand die meer was dan EHBO kan je daar iets meer over vertellen? Wat was die dan meer? En kan je mij ook eens vertellen waar dit was gebeurd?

tja hoe kan je over die paniek heen komen als er weer iets gebeurd, is heeel moelijk te zeggen.
Ik hoop dat je wel door de ambulance bemanning bent gekalmeerd. Er zijn ook welhele aardige hulpverleners. Het enigste wat ik kan zeggen als ditweer gebeurd probeer het koppie er bij te houden, en alsde ambulance komt vraag maar om pijn stilling wij hebben genoeg bij ons.

Veel sucses  en nog beterschap  Wicher (ambulancechauffeur)

Wicher, ook jij bedankt voor je reactie!

Hij was meer een arts ofzo. Veel heb ik er toen ook niet van meegekregen. Want hij werd er meteen bij geroepen.
Maar ik had liever de EHBO'ers dan hem.

In de ambulance hebben ze me wel gekalmeerd ja. Waren ook hele leuke mensen. Pijnstilling heb ik toen ook meteen gekregen, maar omdat ik zo in paniek was ging dat veel moeilijker.

Krijg er nu weer kippenvel van als ik er aan denk. Wil dus ook echt over die angst heen, vind het maar niks zo.

[marco kamphuis]

Beste Nanny,

Allereerst vind ik het heel vervelend wat je is overkomen. Ik hoop dat de fysieke genezing voorspoedig verloopt.

Je bent al een heel stuk op weg om te zorgen dat je over je angst heen komt: je praat ervover ! Het heeft geen zin om je angst op te kroppen. Erover praten tegen mensen die naar je luisteren helpt je een heel stuk op weg. Geloof me. Hardstikke goed dus dat je je berichtje plaatste !

Het gedrag van de hulpverlener die zo bot was is natuurlijk niet goed te praten. De man begreep gewoon niet dat een voor hem 'eenvoudige' enkelbreuk op jou zo'n indruk maakte. Da's niet echt professioneel.

Als je zover bent, kun je eens met iemand die je vertrouwt (en die naar je wil luisteren) praten over de vragen: "Waar was ik nu eigenlijk bang voor?" "Was mijn angst wel nodig?" Misschien dat je je angst dan wat kan relativeren.

De hulpverlener kun je op zijn gedrag aanspreken. Je mag gerust zeggen hoe jij je door zijn behandeling voelde. Misschien zou je het op papier kunnnen zetten en als je daar klaar voor bent het aan hem kunnen sturen.

Schaam je NOOIT om professionele hulp in te roepen als je er niet meer uit komt en als je merkt dat de gebeurtenis een grote invloed op je dagelijkse leven begint te hebben. Je huisarts kan je verder helpen, onder meer door je door te verwijzen.

Weet je, ik heb het gevoel dat je het best gaat redden. Sterkte!

PS (Voor mijn collega-hulpverleners): sinds kort geven de ehbo-ers van onze vereniging die bij evenementen staan, een visitekaartje aan iedereen mee die geholpen is. Daarop staat een email-adres waar mensen met vragen, klachten én bedankjes kunnen reageren. Ennuh: er staat ook op dat mensen donateur kunnen worden, of lid!

[lotus bianca]

Hee nanny

Zoals je het leest helpt praten veel om over je angst heen te komen.
Fijn om te horen dat je breuken weer goed aan het genezen zijn.
 

[Nanny]

Beste Nanny,

Allereerst vind ik het heel vervelend wat je is overkomen. Ik hoop dat de fysieke genezing voorspoedig verloopt.

Je bent al een heel stuk op weg om te zorgen dat je over je angst heen komt: je praat ervover ! Het heeft geen zin om je angst op te kroppen. Erover praten tegen mensen die naar je luisteren helpt je een heel stuk op weg. Geloof me. Hardstikke goed dus dat je je berichtje plaatste !

Het gedrag van de hulpverlener die zo bot was is natuurlijk niet goed te praten. De man begreep gewoon niet dat een voor hem 'eenvoudige' enkelbreuk op jou zo'n indruk maakte. Da's niet echt professioneel.

Als je zover bent, kun je eens met iemand die je vertrouwt (en die naar je wil luisteren) praten over de vragen: "Waar was ik nu eigenlijk bang voor?" "Was mijn angst wel nodig?" Misschien dat je je angst dan wat kan relativeren.

De hulpverlener kun je op zijn gedrag aanspreken. Je mag gerust zeggen hoe jij je door zijn behandeling voelde. Misschien zou je het op papier kunnnen zetten en als je daar klaar voor bent het aan hem kunnen sturen.

Schaam je NOOIT om professionele hulp in te roepen als je er niet meer uit komt en als je merkt dat de gebeurtenis een grote invloed op je dagelijkse leven begint te hebben. Je huisarts kan je verder helpen, onder meer door je door te verwijzen.

Weet je, ik heb het gevoel dat je het best gaat redden. Sterkte!

PS (Voor mijn collega-hulpverleners): sinds kort geven de ehbo-ers van onze vereniging die bij evenementen staan, een visitekaartje aan iedereen mee die geholpen is. Daarop staat een email-adres waar mensen met vragen, klachten én bedankjes kunnen reageren. Ennuh: er staat ook op dat mensen donateur kunnen worden, of lid!

Maak me er verder niet druk om, ben alleen zo bang als ik er weer aan denk. En stel dat er weer iets gebeurd, hoe gaat het dan..

Die 'arts' hoef ik dus echt geen contact meer mee. Hij heeft me al angstig gemaakt.

Ik denk zelf dat het het beste voor me is, om eens een rondleiding te krijgen. En echt kennis te maken hoe zo'n ambulance eruit ziet van binnen enzo. Vind het heel aardig dat Wicher me dat aanbied bij hun!!!

Het gaat verder echt heel goed met mijn breuken. Alleen het lopen gaat nog moeilijk.

[Rescue]

Hoi mensen,

Hier een verhaal van mij.
2 Maanden geleden ben ik van paard gevallen op wedstrijd. Dit is toen zo hard gegaan dat ik toen mijn enkel en pols heb gebroken.
Toen ik daar op de grond lag, was ik helemaal in paniek. Er waren EHBO'ers bij me, maar een iemand die wat meer was dan een EHBO'er zat bij me.
Ik was heel onrustig en angstig. Een hele aardige vrouw van de EHBO stelde mij gerust en dat was heel fijn. Maar die ene man zei steeds kort af, blijf nu liggen dan heb je ook geen pijn.
Dat was niet het enige, ook was hij best wel ruw met behandelen.

Normaal ben ik niet iemand die snel bang wordt, maar sinds toen heb ik echt schrik gekregen. Ik weet ook heel goed dat hij het misschien niet zo bedoelde, maar toch was het echt niet plezierig.
In de ambulance was ik zelfs zo van slag dat ze mij nog amper een spuit konden zetten.

Weten jullie misschien hoe ik een beetje over die schrik heen kan komen?
Hopelijk is het natuurlijk niet meer nodig, maar stel er gebeurd weer iets. Dan ben ik dus helemaal in paniek.

Sorry, als dit op de verkeerde plaats staat.

Erg vervelend als dat je gebeurd.. Ik denk dat de eerste hulp organisatie die je geholpen heeft misschien wel blij is met jouw feedback..
Net als bij Marco geven wij een visite kaartje mee aan de mensen die wij behandeld hebben, met daarop een telefoonnummer waar je terrecht kan met vragen..

Eerste hulpverleners, of artsen die bij ons werken, schrijven allemaal een incidentrapportage en krijgen ook collegiale feedback, en als er een reactie van degene die door ons geholpen word, krijgen, zijn we daar heel erg blij mee. want dat helpt onze dienstverlening te verbeteren..

Ik hoop da je snel hersteld.. en dat wij hier op het forum en andere hulpverleners van dit berichtje kunnen leren...

[Nanny]

Erg vervelend als dat je gebeurd.. Ik denk dat de eerste hulp organisatie die je geholpen heeft misschien wel blij is met jouw feedback..
Net als bij Marco geven wij een visite kaartje mee aan de mensen die wij behandeld hebben, met daarop een telefoonnummer waar je terrecht kan met vragen..

Eerste hulpverleners, of artsen die bij ons werken, schrijven allemaal een incidentrapportage en krijgen ook collegiale feedback, en als er een reactie van degene die door ons geholpen word, krijgen, zijn we daar heel erg blij mee. want dat helpt onze dienstverlening te verbeteren..

Ik hoop da je snel hersteld.. en dat wij hier op het forum en andere hulpverleners van dit berichtje kunnen leren...

ik moest dit gewoon effe kwijt, en wil zo graag over die angst heen komen.