Het is heel erg jammer dat er kennelijk veel hulpverleners zijn die door zaken die ze meemaken gedwongen zijn om elders hulp te zoeken omdat ze het bij hun eigen werkgever niet kunnen vinden.
Ieder mens heeft zijn eigen breekpunt, sommige van ons kunnen meer incasseren dan andere. Natuurlijk mag je van een politieagent verwachten dat hij er tegen kan om voor rotte vis uitgescholden te worden en moet hij/zij zich er van bewust zijn dat er wel eens een verdachte geweld tegen hem/haar kan gebruiken. Dat hoort bij het vak en er zal geen agent zijn die zet "maar hier heb ik helemaal niet voor getekend."
Het zelfde voor een brandweerman, natuurlijk weet hij dat hij wel eens een overleden slachtoffer uit een afgebrand huis zal moeten halen.
Dat wil toch echter niet zeggen dat het op een bepaald moment voor hen niet ook te veel kan worden?
Natuurlijk is het primair de taak van de werkgever om te zorgen voor goede opvang en nazorg, maar kennelijk schiet het daarbij tekort op sommige vlakken. Of misschien schiet het helemaal niet te kort maar zijn er sommige hulpverleners die liever geen gebruik maken van de hulp die ze via hun werkgever kunnen gebruiken. Wellicht vanwege een macho cultuur die er soms hangt? Kan me zomaar voorstellen dat dat in sommige korpsen een probleem kan zijn. Het is dan toch niet erg dat er een alternatief is waar ze ook hulp kunnen krijgen, naast de hulp die ze van hun werkgever kunnen krijgen. Het feit dat het er is wil niet zeggen dat je er gebruik van moet maken.
Dat heeft niets met betutteling te maken, ieder mens heeft zijn eigen mentale breekpunt, natuurlijk mag je van hulpverleners verwachten dat dat wat hoger ligt dan bij de groenteboer. Dat wil alleen niet zeggen dat het volledig afwezig is.
