Als je dat lukt, zo iemand neutraal te behandelen terwijl je dat denkt, ben je wel héél professioneel in je handelen, maar nog steeds niet in je denken. Je denken beïnvloed je handelen namelijk.
Als je overtuiging is dat de dood van zoiemand ook bij verkeerde behandeling of bij het niet meenemen zijn eigen schuld zou zijn en niet de jouwe betwijfel ik of je dezelfde vechtlust kan opbrengen die je voor een zwaargewond kind (natuurlijk een dat niet door zijn eigen schuld van het balkon gevallen is) aanspoort alles te doen wat in je vermogen ligt.
Vraag is ook of je wel in het goede vak zit. Een bejaarden verzorger met een hekel aan bejaarden zal nooit gelukkig worden denk ik en of het goed is voor de oudjes weet ik ook niet.
Het kan natuurlijk wel als de verzorger zich neutraal kan opstellen, maar erg waarschijnlijk is dat niet.
Hij kan beter wat anders gaan doen.
Het valt mij op hoeveel bijval deze stelling nog krijgt hier.
Henk
Ik ben het niet met je eens (gelukkig mag dat op dit forum
).
Mijn eigen ervaring is namelijk dat je handelt zoals je handelen moet. Pas later ga je verder nadenken over hoe het allemaal is gegaan en gekomen, dan kun je je mening vormen. Neem een dronken bestuurder die een gezin de dood injaagt. Op dat moment behandel je zoals je hoort te doen.
Je maakt mij niet wijs dat je dan achteraf niet denkt: wat een eikel.
We blijven bovenal mensen. Zelfs ambulanceverpleegkundigen, echt, 't zijn net mensen.
Het professionele in het verhaal is dan dat je handelt voordat je je gevoel laat meespreken.
Het vergelijk met de bejaardenverzorger vind ik helemaal kant nog wal raken.
Ik kan als bejaardenverzorger werken, dan hoef ik nog steeds niet elke bejaarde even aardig en vriendelijk te vinden.
Ik kan ambulanceverpleegkundige zijn, dan kan ik iedereen even vriendelijk benaderen, het zal toch echt van het slachtoffer afhangen of ik dan vriendelijk blijf. Er zijn situaties - echt hoor, het gebeurt - waarin ik mijn gevoel niet helemaal kan uitschakelen. Gelukkig maar!
