Ik begin mij af te vragen of wij niet in hetzelfde ziekenhuis werken
De formulering mag wat onhandig zijn maar het blijft natuurlijk wel een rare gang van zaken als meerdere specialisaties geaccepteerd worden als vooropleiding, maar dat als je anesthesie hebt ze er nog eentje bijvragen. Ik denk dat 'onbekend maakt onbemind' zeker een rol speelt.
Dan snap ik de term 'achteruitgang' ook wel, je bent immers al gespecialiseerd en nu moet je NOG een specialisatie, even los van wat je meer of minder zou mogen.
Aan de andere kant: wat is nou 1,5 jaar? Je bent nu toch al zo lang bezig..
Het is geen rare gang van zaken omdat het gaat om een anesthesieverpleegkundige die gaat solliciteren bij een ambulancedienst. Ambulancewerk is heel iets anders dan het werken op de operatiekamer en verkoever.
In het ambulancevak heb je te maken met patienten die wakker zijn, vaak in paniek of heel verdrietig zijn. Je hebt te maken met bezorgde familieleden en met nabestaanden die net een dierbare verloren zijn.
Alle paramedics bij onze ambulancedienst moeten op eindgesprek bij mij. Ik kijk niet eens naar het CV en ik wil ook niet eens horen hoe goed ze een infuusje kunnen prikken of kunnen intuberen. Ik wil eigenlijk maar twee dingen merken in het eindgesprek; passie voor het ambulancevak en menselijkheid.
Op de operatiekamer maak je het als anesthesieverpleegkundige mee dat een verdrietige diabeet voor een onderbeensamputatie komt. Deze patient is al voorbereid op wat er gaat gebeuren door de chirurg, door de anesthesioloog en verpleging op de afdeling. Op de OK kan je volstaan met een paar cliches en je hangt de patient vervolgens aan het gas waardoor je van het "gezeur" af bent.
In het ambulancevak maak je jonge, kerngezonde mensen mee die het onderbeen verliezen door een ongeval. Ze zijn wakker, hebben pijn en zijn in paniek. Het kan dat er familieleden bij aanwezig zijn of dat de ouders gebeld zijn en onderweg zijn naar de ongevalslokatie. Het vereist behalve de technische kwaliteiten ook ontzettend veel communicatieve kwaliteiten en menselijkheid.
Ambulanceverpleegkundigen komen ook bij mensen thuis waar ze direct beseffen dat de patient waar ze voor gekomen zijn overleden is. Je staat ineens in het diepste dal van het leven van andere mensen. De ambulanceverpleegkundige kan niets meer doen voor de patient maar wel voor de nabestaanden door menselijk te zijn.
SEH-verpleegkundigen en IC-verpleegkundigen hebben soortgelijk patienten-, familie- en nabestaandencontacten in hun dagelijkse werk. De anesthesieverpleegkundige niet.