Het is duidelijk. Ik waardeer de reacties van o.a expert, embalage, oma, juffie.
Van een aantal anderen is niet te zeggen dat ze zelf zo empathisch zijn en zich kunnen inleven in anderen (een van de belangrijkste punten toch). Ik vind het na 8jaar OK zonde van mijn 8 jaar (hoezo ik wil zo snel mogelijk op de auto?) en had dit liever 5 jaar geleden geweten, vandaar mijn teleurstelling of frustratie.
Ik denk dat ik jouw frustratie en teleurstelling heel goed kan begrijpen. Zelf ben ik al jaren bezig op de ambulance te komen en hierin zijn heel wat frustraties geweest (bijv 5 dagen voor de start van de CCU opleiding moeten stoppen, toen de CCU nog een erkende vooropleiding was, om vervolgens in een verpleeghuis te moeen werken
Maar vooral door steeds afgewezen te worden in het vinden van een opleidingsplek.
Vorig jaar had ik het geluk om in te kunnen vallen op een Nederladse SEH (als algemeen verpleegkundige) en hoewel het goed ging en ze op dat moment meerdere mensen zochten voor de opleiding, mocht ik niet mee solliciteren omdat ik van buiten kwam (via uitzendbureau)
Door die frustratie (en alle eerdere) heb ik besloten om de stap naar Belgie te maken om hier op de dienst spoedgevallen te kunnen werken en tegelijkertijd de Belgische opleiding tot SEH en IC te kunnen volgen (ben ik nu mee bezig). In Juni studeer ik hier af en dan kan ik de overstap maken naar de gele bus
Het werken hier is erg leerzaam omdat er minder structureel wordt gewerkt en je veel zelf mag doen
Maar jouw frustratie is erg herkenbaar; maar ik heb in al mijn teleurstellingen en frustraties een ding voor ogen gehouden
ik probeer bij mezelf te denken dat wanneer ik uiteindelijk ben waar ik echt wil zijn; dat alle bloed, zweet en tranen het waard zijn geweest en als ik terug kijk en de teleurstellingen naast me neer leg; dan zie ik ook hoeveel ik geleerd heb in alle jaren en hoezeer het mij een betere verpleegkundige heeft gemaakt