BVM of masker ballon beademing door eerste hulpverleners

Christian,

Je begrijpt het niet goed. Ten eerste is het zetten van een infuus een punctie en dat is een voorbehouden handeling...
Ik zal het nog eens even op een rijtje zetten:

We spreken over ‘voorbehouden handelingen’ sinds eind 1997 de ‘bevoegdheidsregeling voorbehouden handelingen’ van de Wet Beroepen in de Individuele Gezondheidszorg (Wet BIG) van kracht werd. De Wet BIG heeft tot doel de kwaliteit van de beroepsuitoefening te bevorderen en de zorgvrager te beschermen tegen ondeskundig handelen door beroepsbeoefenaren. Het lijkt wat tegenstrijdig, maar door de Wet BIG is het geneeskundig handelen eigenlijk vrijgegeven. De beroepsbescherming van artsen, tandartsen, verloskundigen en paramedici verviel namelijk. Iedereen mag sindsdien geneeskundige handelingen uitvoeren. Behalve – en dat is waar het in dit hoofdstuk om gaat – de zogeheten voorbehouden handelingen. Voorbehouden handelingen zijn handelingen die – als zij ondeskundig worden uitgevoerd – schade aan de zorgvrager kunnen toebrengen. Deze handelingen zijn daarom voorbehouden aan bepaalde beroepsbeoefenaren, die in de wet zelfstandig bevoegden worden genoemd. Zelfstandig bevoegd zijn artsen, tandartsen en verloskundigen. Deze zelfstandig bevoegden moeten aan een aantal voorwaarden voldoen. Zo moet de handeling in de opleiding zijn aangeleerd, en men moet voldoende kennis en ervaring hebben om de handeling te kunnen uitvoeren.
Het belangrijkste kenmerk van de zelfstandige bevoegdheid is dat de beroepsbeoefenaar zelf de indicatie voor de handeling mag stellen, zoals de tandarts die na röntgenologisch onderzoek besluit tot een wortelkanaalbehandeling. De Wet BIG omschrijft dertien voorbehouden handelingen.

Deze handelingen zijn:
-   heelkundige handelingen.
-   verloskundige handelingen. Ook de pre- en postnatale zorg valt hieronder;
-   het verrichten van endoscopieën;
-   het verrichten van katheterisaties;
-   het geven van injecties;
-  het verrichten van puncties
-   het onder narcose brengen;
-   gebruikmaken van radioactieve stoffen en ioniserende straling;
-   het verrichten van cardioversie (het geven van een stroomstoot door het hart om een hartritmestoornis op te heffen);
-   het toepassen van defibrillatie (het geven van een stroomstoot door het hart om een hartritmestoornis op te heffen), anders dan door middel van een geautomatiseerde externe defibrillator (AED);
-   het toepassen van elektroconvulsieve therapie (het geven van een stroomstoot door het hoofd van depressieve patiënten met het doel de klachten te verminderen);
-  steenvergruizing;
-   kunstmatige fertilisatie

Dus: als je als niet-beroepsbeoefenaar voldoet aan de hierboven gestelde eisen (denk aan mantelzorgers of EHV-ers of RK-mensen) dan mag je een handeling in opdracht van een arts uitvoeren...

Is het nu weer duidelijk voor eenieder wat de wet BIG is en wat die wel (en niet!) regelt?!

Bij vragen: ik hoor/lees het wel.

Het is niet de eerste keer dat ik de "verhandeling" over de wet BIG post op dit forum....  

Het gebeurd steeds vaker dat regelgevingen gekoppeld worden. Dat maakt het enerzijds complexer, maar anderzijds is het raamwerk op elkaar afgestemd waardoor de onderliggende logica helderder is en dat maakt het weer makkellijker.

Jij zegt het, ik dacht het!

Mzzl, Druif

Punt 1: Let op gevaar!

Terecht staat “op gevaar letten” als eerste genoemd, omdat dit de kern van de EH vormt. Bijna elk aspect dat binnen de EH aan de orde komt is uiteindelijk een invulling van de opdracht “op gevaar letten”. “Gevaar” is echter zo’n alledaags begrip dat velen gevoelsmatig weten wat er mee bedoeld wordt, maar niet uit kunnen leggen wat gevaar precies is.
Toch is het belangrijk te weten wat gevaar precies is. Alleen dan kunnen ook de “onbekende gevaren” onderkend worden en kunnen passende maatregelen genomen worden. Binnen de ARBO (de regelgeving voor arbeidsomstandigheden) worden twee definities voor gevaar en risico gehanteerd die goed aansluiten op de EH. Beiden definities worden soms tot een definitie voor gevaar samengevoegd.

GEVAAR is een ongewenst effect dat schade, letsel of hinder veroorzaakt. Gevaar is dus per definitie ongewenst en dat betekent dat het “gevaar” voor de betrokkenen in een bepaalde situatie niet hetzelfde hoeft te zijn. Denk maar aan de situatie waarbij de een de ander met een emmer water achterna gaat.

RISICO is de kans dat een gevaar met een bepaalde ernst daadwerkelijk optreedt

VEILIGHEID is het bewust nemen van aanvaarde risico’s

Twee elementen binnen de definitie bepalen het begrip veiligheid. Het eerste element is het “bewust nemen van risico’s”. Als risico’s niet bewust worden genomen, is er per definitie geen sprake van veiligheid. Het tweede element is begrip “aanvaarde risico’s”. Veiligheid sluit risico’s dus niet uit, maar brengt ze terug tot een aanvaard nivo. Niet het individu bepaalt of een risico aanvaardbaar is, maar de maatschappij doet dat. En wat wij als maatschappij aanvaardbaar vinden, is constant in beweging. Veel van de veranderingen in de 23ste druk zijn gebaseerd op veranderde inzichten, verbeterde materialen en/of technieken. Moest bijvoorbeeld in de 22ste druk ieder bewusteloos slachtoffer in de stabiele zijligging gebracht worden, in de 23ste druk worden een aantal overwegingen gegeven om het niet zonder meer te doen.
Wat een EH’er moet doen, is constant op de veiligheid letten. EH is een constant afwegen van risico’s. Risico’s die men neemt door iets te doen of juist door iets laten. Dit is een wezenlijke uitbreiding van de verantwoordelijkheden van de EH’er. De EH’er moet er zich er bewust van zijn, waarom hij dingen doet en laat. Hij kan zich, bij wijze van spreken, veel minder verschuilen achter de letterlijke tekst van het Oranje Kruisboekje.


Punt 4:Deskundige hulp waarschuwen

Dat er deskundige hulp moet komen is voor iedereen duidelijk, maar deskundig is een relatief begrip. In het land van blinden is eenoog immers koning.
Deskundigen zijn hulpverleners die beschikken over de kunde, kennis, inzicht en bevoegdheden om met beschikbare hulpmiddelen hulp, waaraan behoefte is, te kunnen en mogen verlenen

Deskundigen zijn hulpverleners die zich terdege bewust zijn van hun eigen beperkingen en openstaan voor de kwaliteiten van anderen. Het handelen van echte deskundigen wordt bepaald door de belangen van de hulpvrager en niet die van de hulpgever.
Of iemand een deskundige is, wordt  door de omstandigheden bepaald.
De EHBO’er is een deskundige totdat de ambulanceverpleegkundige het overneemt. Op zijn beurt is de ambulanceverpleegkundige deskundige totdat een traumatoloog het weer van hem overneemt.
Toch kan een “minder” deskundige op punten deskundiger zijn. Op een dag vroeg een docent elektronica aan een Hogere Technische School aan de aanwezige studenten of er iemand was die hem kon helpen met een probleem. Hij had een defecte bandrecorder. Hij had zelf al door meten en beredeneren vastgesteld welk onderdeel defect was. Hij had alleen geen flauw idee hoe je de bandrecorder open kon krijgen.


punt 5: Het slachtoffer helpen op de plaats waar het ligt of zit

Wat een hulpverlener feitelijk kan doen wordt in sterke mate bepaald door de omstandigheden.
Door risico’s af te wegen kun je beter keuzes maken.

De EH’er moet zich daarom bij alles wat hij doet een achttal vragen stellen. Deze vragen moet hij bovendien snel en liefst tegelijkertijd beantwoorden, zodat ze zijn samengevat tot een vraag:
 “moet / mag ik dit nu zo hiermee doen?”
Door het benadrukken van elk van deze woorden ontstaan acht vragen.
Moet ik het doen ?
Heb ik de bevoegdheid ?
Is het zinvol ?
Is dit het juiste moment ?
Is dit de juiste manier ?
Is dit het juiste hulpmiddel ?

Het venijn zit ook hier in de staart.
De veel gehoorde kreet is EH = doen.

De EH’er moet bepalen:
Wat niet mag            
Dat scheelt al een hoop werk

Wat moet
Daar kom je toch niet onder uit, dus gelijk daarmee beginnen

Wat niet hoeft
Scheelt ook een hoop werk

Wat nog je verder nog zinvol zou kunnen doen
Als je tijd over hebt