Ook maar eens een reaktie vanaf mijn kant. Ik ben zowel hv'er als fotograaf (zonder perskaart).
Als ik een incident fotografeer, wil ik zoveel mogelijk van het incident op de foto, maar wel met respect voor de betrokkenen.
Tijdens het fotograferen hou ik hier al rekening mee, maar er zit altijd nog een filter tussen, zodra ik de foto's thuis voor publicatie gereed maak.
Waar ik ter plaatse zo nu en dan tegenaan loop, zijn voornamelijk hv'ers die direkt als een malloot tekeer gaan en me uitkafferen. Ik heb zelf dan nog geen woord uit kunnen brengen. Dit zijn situaties van preventieve sencuur omdat een bepaalde hv'er niet wil dat jij foto's maakt. Voor die mensen heb ik weinig respect.
Vaak wordt er aan mij gevraagd waarom ik foto's maak. Na uitleg is het meestal wel goed en kan ik gewoon doorgaan, voor of achter het lijntje. In dat geval heb ik er ook geen moeite mee om eventueel ergens anders te gaan staan.
Het gaat dus vooral om de manier waarop.
Daarnaast merk ik ook nog wel eens dat slachtoffers (of familie daarvan) de foto's zelf willen. Voor de verwerking en om simpelweg een beeld te krijgen van wat er is gebeurd. Maar ook hulpverleners zien de foto's graag terug.
Zo heb ik laatst nog contact gehad met familieleden van een omgekomen persoon. Zij wilden graag mijn gemaakte foto's hebben om vragen voor zichzelf te kunnen beantwoorden.
Kortweg zeg ik: Laat ieder gewoon z'n werk doen. Heb respect voor elkaar en probeer je in de ander in te leven. Dan bouw je een band op met de hulpverleners en is er niet eens een perskaart nodig. Je wordt bekender en men weet wat ze aan je hebben. De rotte appels komen zo vanzelf wel boven drijven.
M.v.g.,
Wilco Hogenbirk