Maar als de journalist mét politieperskaart het gevoel heeft dat er onnodig een te ruime afzetting wordt gemaakt zonder persvak, dan staat het de journalist wel vrij om dat telefonisch aan te kaarten bij de voorlichter van de politie. Die kan vervolgens weer contact opnemen met de OvD-P / beheerder PD om vervolgens toch aan de wensen van de pers te voldoen en de lintjes dichterbij te hangen of een persvak te maken of de pers toegang te geven tot het PD (bijvoorbeeld bij een grote brand, zwaar ongeval, etc.). Dit voorbeeld heeft zich hier al enkele keren voorgedaan en werkte prima via de voorlichter. 't Is alleen zo jammer dat het weer extra tijd kost, terwijl je als politie prima afspraken kunt maken met de pers.
Ik heb daar geen probleem mee omdat op het moment van de incidentbestrijding de pers gewoon op de gewenste afstand heeft gestaan. De journalist die het gevoel heeft dat hij te ver weg heeft gestaan gaat dan niet tijdens een lopend incident bakkeleien met hulpverleners maar doet dat achteraf.
Ik heb er geen enkele moeite mee als een journalist of zijn werkgever contact opneemt met mijn bazen. Ik kan je garanderen dat mijn directeur en de afdeling voorlichting niet blij worden van mijn houding jegens de journalisten. Ze weten ook dat mijn houding niet zal veranderen. Ze weten ook dat operationeel commandanten/hoofdofficieren in uitrukdienst van brandweer, kustwacht en politie niet veel anders denken of het soms bonter maken dan ik ooit heb gedaan.
Ik ben er namelijk niet om te strijden voor persvrijheid. Ik ben er om te strijden voor de patienten van onze ambulancedienst en de belangen van mijn ambulancemedewerkers. Als patienten en ambulancemedewerkers mij duidelijk maken dat ik de journalisten en bloggers alle ruimte moet geven geef ik er direct gehoor aan. Ik geef leiding aan veel Westerse artsen en paramedics, geen eentje heeft me gevraagd om te bevorderen dat meer pottekijkers en journalisten dichterbij patienten mogen komen om het beter te kunnen fotograferen of te filmen. Ik heb wel diverse keren klachten van personeel ontvangen over opdringerige journalisten of hinderlijk gedrag van toeschouwers. Ik neem dan contact op met de politie. Ik heb in de afgelopen jaar geen enkele klacht van patienten gekregen omdat ze niet op de foto gezet konden worden door omstanders, bloggers of journalisten toen ze dood lagen te gaan op de keien in Qatar.
Als brandweermannen mij laten weten dat ze dolgraag ter plaatse komen om met zeiltjes, lange onderbroeken, lakens, enz als idoten rondom de ambulancebroeders, MMT-artsen en de brancard willen huppelen op een moment als wij zo snel mogelijk met de patient naar de ambulance willen zal ik er ook gehoor aan geven.
De brandweermannen waar ik mee werk hebben er geen zin in vinden dat publiek en ander nieuwsgierigen met camera dan maar op afstand moeten worden gehouden door de politie. De ambulancedienst kan dan vlot door werken zonder rekening te hoeven houden of de brandweer wel klaar staat met alle zeiltjes en doeken.
Je mag je natuurlijk ook afvragen hoe imbeciel het eigenlijk is als je trots bent op je persvrijheid in je land bij ongevallen en ellende als brandweer speciale tentjes, schermpjes, zeiltjes en bende aan boord heeft om te zorgen dat de vrije media helemaal niets kan filmen of fotograferen behalve het zeiltje van de brandweer.
Ik vind het niet raar als een hoofdofficier van een ambulancedienst doet wat hij of zij moet doen, vechten voor zijn patienten en personeel. Vechten voor persvrijheid moeten anderen maar doen, als ik dat zou willen was ik wel bij Amnesty International gaan werken.
