(...)Hij is er altijd bij incidenten, maar ten tijde van de hulpverlening en het werk met de slachtoffers zal hij ons nooit voor de voeten lopen. Dan loopt hij om het incident, en maakt hij overzichtsfoto's. Pas als de slachtoffers weg zijn, en de situatie toelaat komt hij dichterbij om wat opnames van dichtbij te maken. Hij vraagt zelfs of aan de politie of aan ons of het kan.
Resultaat?? Een wederzijds respect voor elkaars werk, en waar we elkaar de ruimte geven.
Kijk, en die heeft het begrepen! Helemaal niets mis mee!
Ik wil niet veel zeggen, maar als ik 'binnen het lint' sta, maar toch 'maar' 1 meter van dat lint af, en ik breng een slachtoffer in beeld, en die foto/video publiceer ik met blurr schend ik niemand's privacy.
Reken maar dat je privacy schendt. Ik ben een patient aan het onderzoeken en zal dan soms ook deels moeten ontkleden. Dat heeft niets te maken met het publiceren, ik bescherm de patient tegen jou blik.
Dan moet ik op dat moment mijn camera 'naar beneden' houden omdat ik geen beeld mag maken, maar de omstander 1 meter achter mij maakt wél een foto en brengt het slachtoffer ook nog herkenbaar in beeld. Foto direct op twitter zodat iedereen kan zien hoe en wat.
Dus omdat iedereen het doet mag jij het ook? Jij bent er kennelijk "professioneel" mee bezig dus geef het goede voorbeeld.
Het slachtoffer boeit mij weinig (met alle respect) (...)
Kijk, en daarom ben ik zo blij dat ik hulpverlener ben, het slachtoffer boeit mij alles en een fotograaf boeit mij niets. Ik sta voor de rechten van het slachtoffer en het slachtoffer boeit het ook heel veel dat er grote lenzen op hem gericht zijn.
Laaty ik even duidelijk zijn: ik ben zeer zeker niet tegen het fotograferen van hulpverlening. Het boeit me ook niet of ik op een foto sta. Ik heb een publieke functie dus weet ik dat het erbij hoort. Maar als ik ook maar enigszins denk dat de privacy in het geding is zal ik daar wat aan doen, ik ben er om het slachtoffer te beschermen omdat hij dat op dat moment niet zelf kan. Dat is zelfs wettelijk vastgelegd in de WGBO.
En slachtoffers en familie zijn vaak op dat moment erg boos op fotografen. Het is geen uitzondering dat we de familie (en evt het slachtoffer) tot rust manen en uitleggen dat e.e.a. toegestaan is op de openbare weg.
Anderzijds zijn ook veel slachtoffers achteraf blij met jullie werk. Het is ook geen uitzondering dat slachtoffers achteraf e.e.a. beter kunnen verwerken doordat ze beelden zien van de hulpverlening.
Zoals de fotograaf handelt in mijn bovenste citaat lijkt het mij perfect.
