http://www.destentor.nl/salland/2173842/Draaiboek-nodig-voor-brandweervrouw.ece'Draaiboek nodig voor brandweervrouw'
door Henri Bruntink
OLST/WIJHE - De brandweer van Olst-Wijhe gaat de komende week intensief op zoek naar nieuwe vrijwilligers.
De pijlen worden daarbij uitdrukkelijk ook op vrouwen gericht. Volgens de vier vrouwen die nu al meedraaien is het allemaal goed te doen. Zeker als je van actie en uitdaging houdt.
Met vier vrouwen op zo'n zeventig vrijwilligers zit Olst-Wijhe ongeveer op het gemiddelde. De blusgroepen van Olst en Wijhe hebben elk twee dames in hun midden. Die van Wesepe en Welsum zijn (nog) mannenbolwerken.
In Olst zijn Erna Vlaskamp en Greet Knol dit jaar druk aan het blokken geweest om de basisopleiding te volbrengen. Ze staan op het punt om die af te ronden, waarna ze volledig inzetbaar zijn. In Wijhe is sprake van vrouwen met ervaring. Erna Ellens is er al zeven jaar bij en Annemarie de Ram kan bogen op bijna 15 jaar brandweerervaring. Ze begon in 1993 in Lemmer en verhuisde in 1999 naar Wijhe.
Drie van vier zijn bij de brandweer gekomen omdat ze er dichtbij huis mee geconfronteerd werden. Erna Ellens: ,,Mijn vader was brandweerman, dus het heeft altijd mijn interesse gehad. Ik leerde de in's en out's goed kennen en zo was het eigenlijk een logische stap dat ik zelf ook bij de brandweer ging.'' Annemarie de Ram had een buurman die vrijwilliger was. ,,Ik vond die onverwachte actie als hij moest uitrukken altijd erg spannend. Later zag ik een advertentie waarin brandweermensen werden gevraagd. Daar stond 'man/vrouw' achter toen ben ik gaan na denken. Ik knipte de advertentie uit, liet die nog enige tijd liggen maar uiteindelijk heb ik toch gereageerd.'' Ook Erna Vlaskamp had een familielid bij de brandweer. ,,Ik ben gevraagd. Ik had er nooit over nagedacht en eerst vond ik dat mijn kinderen nog te klein waren. Nu heb ik de stap alsnog gezet. Ik heb altijd al wel van een beetje spannende en pittige dingen gehouden.
Greet Knol is er op een wat andere manier bij gekomen. ,,Vroeger wilde ik altijd bij de politie. Ik ben uiteindelijk in de zorg terecht gekomen. Later ging ik bij mijn man in de zaak maar daar miste ik vooral het werken met collega's. Toen ik voor een goed doel een spandoek wilde laten ophangen, heeft de brandweer mij daarbij geholpen. Toen zag ik hoe ze plotseling alles uit hun handen lieten vallen en moesten uitrukken. Dat vond ik geweldig. Van het een kwam het ander.''
Tussen mannen en vrouwen is in principe geen verschil binnen de brandweer. De opleiding is gelijk en beide seksen moeten in principe alle taken kunnen uitvoeren. In de praktijk blijken de mannen nogal eens geneigd om te zeggen: 'Laat mij dat maar doen meisje. Dat is veel te zwaar.' Dan gaat het bijvoorbeeld over het werken met zwaar gereedschap om auto's open te knippen. ,,Tijdens de opleiding moeten wij dat gewoon zelf doen'', zegt Greet Knol. Annemarie de Ram drukt het tactisch uit: ,,Bij dat soort dingen zijn er altijd wel liefhebbers die vooraan staan.''
Wat hen ook is opgevallen dat je als vrouw bij de brandweer thuis meer moet regelen. ,,Als moeder moet je een draaiboek hebben waardoor je hals over kop weg kunt. Dat betekent dat je een beroep moet doen op buren en familie om op de kinderen te passen als dat nodig is.''
En dan is er nog dat andere subtiele verschil: De dames horen van hun mannelijke collega's altijd dat hun vrouwen - op het moment dat het alarm gaat - meehelpen om geen seconde verloren te laten gaan. Schoenen klaarzetten, autosleutels klaarleggen en meer van dat soort zaken. ,,Als bij mij het alarm gaat hoor ik naast me alleen gesteun, bij wijze van protest tegen de nachtelijk onrust'', zegt een van de vier lachend.
De teamgeest, het korpsgevoel en de samenwerking. Dat zijn dingen die de vrouwen noemen als het gaat om wat het leukst is aan het werken bij de brandweer. Maar ook termen als humor, gezelligheid en saamhorigheid worden uitdrukkelijk genoemd. Moeilijker kanten heeft het werk natuurlijk ook. Sommige verkeersongelukken laten hun sporen na. Vooral als er bekenden van leden van de blusgroep onder de slachtoffers zijn. En dat komt voor in dorpen als Olst en Wijhe, waar bijna iedereen elkaar kent. De opvang na potentieel traumatische ervaring is goed. Vooral onderling vangen de brandweermensen elkaar goed op. ,,Vrouwen zijn dergelijke momenten van meerwaarde'', meent Annemarie de Ram. ,,Wij durven ons toch eerder zwakker op te stellen en emoties te tonen. Daarmee schep je ruimte voor je mannelijke collega om dat ook te doen. In een pure mannenwereld is dat een stuk lastiger.'' En je moet thuis kunnen praten over wat je meemaakt, zo vinden ze alle vier.
Iemand die bij de brandweer wil moet bij voorkeur overdag goed beschikbaar zijn. Je bent in principe altijd inzetbaar, tenzij je jezelf 'uitroostert' op momenten dat je te ver weg bent. Dat gaat tegenwoordig helemaal digitaal. ,,Als ik van Zwolle naar Olst rij, meld ik mezelf even buiten Wijhe alweer in. Want als je een inzet mist, dan baal je als een stekker'', zegt Greet Knol.
De brandweer gaat de komende week onder meer bij scholen folders uitdelen aan vrouwen. Maar ook mannelijke vrijwilligers zijn welkom. Op 11 december wordt een informatieavond gehouden.
