Tot nu toe vind ik dit al een interessante discussie. Ik zal mij daarom ook maar even er in mengen.
Voor zover ik kan vinden in mijn archief zijn mijn eerste foto's op hulpverleningsgebied gemaakt in 2006. Toen was ik 16 jaar oud. In de jaren die daarop volgden ben ik steeds meer incidenten in beeld gaan brengen. In eerste instantie was dat enkel door de P2000 monitor in de gaten te houden, op een later tijdstip gebeurde dat met een pager. In al die jaren heb ik ook veel dingen meegemaakt, waarbij ook incidenten zaten die mij zeker niet in de koude kleren zijn gaan zitten. Van bijvoorbeeld een verkeersongeval waarbij een vrouw en klein kind bekneld zaten en het uitschreeuwden van de pijn, tot een auto die tegen een boom is gebotst en waarbij de bestuurder levend verbrandde (en nog net op tijd door de brandweer uit zijn auto kon worden gehaald). Of recentelijk nog een auto onder de trein waar veel menselijke brokstukken op het spoor terecht waren gekomen.
Wat ik de afgelopen jaren vooral heb geleerd is dat ik er toch relatief makkelijker mee om kan gaan. En ik denk dat dat deels ligt aan het feit dat als je nog in je pubertijd zit, je communicatief nog niet volledig volgroeid bent. Daar waar je als onzekere puber nog stoer doet tegen je vrienden over ernstige incidenten, daar ben je als je eenmaal de 20 gepasseerd bent toch een stuk volwassener over en kijk je er heel anders tegen aan. Niet alleen omdat je dingen beter begrijpt, maar je begint ook in te zien wat voor persoonlijk leed allerlei incidenten kunnen veroorzaken. Families die uit elkaar worden gerukt, mensen die hun huis kwijt raken, etc.
Ik ontken zeker niet dat 'de kick' van een flink incident geen rol meer speelt (immers, het is altijd spannend wat je aantreft, of je nu fotograaf bent of hulpverlener), maar daar waar ik het vroeger echt deed omdat het erg spannend was en voor de bezoekersaantallen op mijn website, doe ik het nu grotendeels vanuit mijn passie voor fotografie, het interessante aspect van de hulpverlening en vanuit mijn werk. Met mijn 22 jaar (bijna 23) ben ik wellicht nog een jonkie in de ogen van de hulpverleners, maar zo voel ik mij inmiddels niet echt meer.
Juist dat besef dat je hebt als je ouder wordt ontbreekt nog als je jong bent. Ik ben nu zeker van mening dat je als tiener gewoon niet op een incidentlocatie thuis hoort. Is het niet alleen vanwege de afschuwelijke dingen die je zo nu en dan tegen komt, dan is het wel omdat je als tiener nog te weinig capaciteit hebt om alles goed te kunnen verwerken. Zoals gezegd: het leed, het technische aspect van de hulpverlening, je eigen veiligheid in het gehele plaatje, etc. Het zijn zeker dingen waar je in kunt groeien (ik ben zelf ook wel een aantal keer 'op mijn bek gegaan'), maar dat zal dan grotendeels buiten de lintjes plaats vinden.
Wat mij trouwens ook opvalt is dat hier veel mensen de schuld niet alleen bij de jonge fotografen leggen, maar ook bij de hulpverleners. Maar waarom worden de ouders van deze kinderen er niet op aangesproken dan? Zij zijn immers ook verantwoordelijk voor het doen en laten van hun kinderen. Een kind van 13 of 14 laat je toch niet zo maar 's nachts overal heen gaan? Daarnaast, en dat is denk ik nog een veel belangrijker punt: in je pubertijd heb je veel slaap nodig. Ik weet niet hoeveel fotografen van onder de 16 jaar er 's nachts uit gaan naar incidenten, maar echt gezond lijkt mij het niet. Je schoolprestaties zouden er zelfs ook onder kunnen lijden. Een puntje waar je de ouders dus ook gerust op aan zou kunnen spreken.
Een mooi voorbeeld vind ik een fotograafje hier uit de omgeving. Dit knulletje van 11 jaar is een tijdje terug 'ontdekt' door Hart van Nederland bij een afbrandde supermarkt in zijn dorp en sindsdien is hij een 'bekende' in het dorp aldaar. Hij heeft van zijn ouders een camera en een pager gekregen en als hij niet naar school hoeft en nog niet naar bed moet, dan mag hij van zijn ouders naar incidenten toe. Dat levert soms het uiterst kromme beeld op dat je dus een aantal professionele fotografen hebt, waar een 11 jarig kind tussen staat met een camera met kitlensje etc. Nu ben ik zeker niet de beroerdste en gun ik het iedereen om fotografie te ontdekken, maar op sommige momenten irriteer ik mij er mateloos aan. Niet zo zeer dat ik die jongen er op aankijk, maar ik begrijp gewoon werkelijk waar niet waarom die ouders dit zo mooi vinden.
Twee jaar geleden was er in de buurt hier een persoon voor de trein gesprongen. De jonge fotograaf regelde dat zijn oma hem naar het 'ongeval' zou brengen. Wat ik zo via via begrepen heb is dat zijn oma geen idee had naar wat voor soort melding zij haar kleinzoon heen zou brengen. Hij wist het zelf schijnbaar ook niet (niet gek als je (op dat moment) 9 of 10 jaar bent). Op de locatie is hij door een andere fotograaf op zo'n 50 meter afstand van het spoor nog tegengehouden, alvorens hij bijna zijn grootste trauma uit zijn leven zou hebben gekregen.
Juist daarom denk ik dat het ook ontzettend belangrijk is dat ouders er op aangesproken worden. Beseffen de meeste ouders zich uberhaupt wel waar hun kinderen naar toe gaan? Begrijpen ze wat de psychologische gevolgen kunnen zijn? Hier wachten wij nog steeds op het incident waar (klinkt misschien wat hard) ons 'jonge fotograafje' bij een ernstig verkeersongeval aan komt en hij geconfronteerd wordt met ledematen op het wegdek. Hoe ga je dat verwerken als puber als volwassenen het er al moeilijk mee hebben?
Het moge duidelijk zijn dat ik absoluut geen voorstander ben van incidentfotografen onder de pak 'm beet 16 jaar. Ben je tussen de 16 en de 20? Dan zou het moeten kunnen, mits je buiten de lintjes blijft en zo nu en dan eens bij kleinere incidenten laat zien dat je je beste beentje voor zet bij hulpverleners. Maar voor die tijd nog lekker genieten van het simpele leven. Voetballen met je vrienden op het trapveldje, etc. Het echte harde leven komt vanzelf wel.
