De afgelopen week heb ik een hoop kritiek over mij heen gekregen, onder andere in
dit topic en in het topic waar je je momenteel bevindt. Daarom wil ik even wat kwijt. Gewoon, mijn persoonlijke mening over mijn fotografie.
Al sinds 2010 fotografeer ik van alles. Ik heb inmiddels tienduizenden foto's gemaakt. Mijn hobby is dan ook niet incident- of persfotografie, maar gewoon fotografie. Ik leg naast 'het leed van anderen' ook concerten, feesten, musicals, voorstellingen, bezoeken, steden, oefeningen, natuurgebieden, familie's, bouwprojecten, werkzaamheden en nog véél meer vast. Ik snap zelf ook niet hoe incidentfotografie je hobby kan zijn. Dit gaat heel arrogant klinken; maar ik vind mij zelf daarom ook wel iets meer dan de random incidentfotograaf. En wel om de volgende redenen. Ik loop nooit in de weg bij incidenten. Ik zal nooit op een melding van een reanimatie gaan rijden als ik zelf geen hulp aan biedt. Ik bewerk mijn foto's altijd (het is niet zo dat ik mijn foto's upload en dan maar klakkeloos rondstrooi). Ik maak kentekens en gezichten onherkenbaar. Ik ga niet voor een brandweerkazerne/ambulance staan om zo graag een HV voertuig vast te leggen. Ik waag niet mijn leven voor een video van een HV voertuig. Ik ga weg als mij dat gevraagd wordt (mits daar uiteraard een goede reden voor is). Ik kan ABN praten en schrijven, en ga zo maar door.
Misschien denken jullie nu: 'goh, heb je hem ook weer', maar dat kan me nu even weinig schelen. Ik wou even vertellen hoe ik tegen mijn fotografie opkijk. Of jullie dan concluderen dat ik een random incidentfotograaf ben, of juist iets meer, is aan jullie