'Haal mijn arm er dan maar af'De 19-jarige Mike de Bruijn uit Oud-Alblas wist maandagavond niet wat hij hoorde. Zijn onderarm lag naast zijn bovenarm, zó complex was de breuk. ,,Maar de ambulance wilde niet komen. Ik heb moord en brand geschreeuwd. Ik kon het niet geloven.’’
Mike is voetballer bij De Alblas uit zijn woonplaats en maandagavond werkte hij een wedstrijd af op het veld van Nieuw-Lekkerland. ,,We speelden een wedstrijd met ons elftal voor spelers onder de 23 jaar,’’ zegt De Bruijn. ,,Een redelijke wedstrijd. We stonden wel met 1-0 achter, maar het ging er sportief aan toe.’’ In de 24ste minuut sprint laatsteman De Bruijn naar de bal. Naast hem doet Nieuw-Lekkerland-aanvaller Jeroen Wolf hetzelfde.
,,Er was sprake van een schouderduw. Heel normaal eigenlijk. Ik viel en hoorde een krak. Iederéén hoorde een krak. Toen wist ik meteen: dit zit niet goed.’’ Mike breekt zijn arm. Maar wel op zo’n manier, dat voor iedereen duidelijk was dat er sprake was van een complexe breuk. ,,Hij had in feite twee ellebogen,’’ zegt Rien van Anrooij, die als leider van Nieuw-Lekkerland bij de wedstrijd aanwezig was. ,,Ik ben tevens bedrijfshulpverlener en wilde eerste hulp bieden. Maar het zag er zó ernstig uit, dat ik niet wist waar ik moest beginnen. Er waren zelfs toeschouwers die het niet konden aanzien. Die trokken wit weg.’’ Er wordt direct gebeld met 112. ,,Iemand belde en die kreeg te horen dat er geen ambulance rijdt voor een gebroken arm,’’ zegt oud-Nieuw-Lekkerland-voorzitter Van Anrooij. ,,Toen heb ik gezegd: geef mij die telefoon maar even.’’
Van Anrooij laat de medewerkster van de meldkamer weten dat hij bedrijfshulpverlener is en dat de blessure zo ernstig is, dat er een ambulance moet komen. ,,En toen kreeg ook ik te horen dat die niet zou komen. We zouden het slachtoffer maar even in een auto moeten zetten en zelf naar het ziekenhuis rijden. Maar dat was ondenkbaar. Ik ben boos geworden en heb gezegd: ik hang nu op en u zorgt maar dat er een ambulance komt.’’
Die ambulance komt ook, maar tegen die tijd ligt Mike al ruim een half uur op de grond. ,,Ik riep: kunnen we geen rechtzaak beginnen? Dat kan ik me nog herinneren. Ik heb ook geroepen: haal mijn arm er maar af, zó hevig was de pijn,’’ zegt Mike vanuit zijn ziekenhuisbed in Dordrecht. Hij heeft inmddels een operatie achter de rug, volgende week wacht hem een tweede. ,,Het is mogelijk dat ik blijvend letsel overhoud. Ik snap echt niet dat ik zo lang op een ambulance heb moeten wachten. Onbegrijpelijk.’’
Directeur Jos Bax van de ambulancedienst geeft ruiterlijk toe dat er een inschattingsfout is gemaakt. ,,Daar doe ik niet moeilijk over. De banden met opnames zijn teruggeluisterd en het is duidelijk dat er eerder besloten had moeten worden om een ambulance te sturen. Er had minder gediscussieerd moeten worden. Voor mij is het duidelijk: we komen liever tien keer voor niets, dan één keer te laat.’’
Maar de meldkamer, zo vertelt Bax, moet wel een nauwkeurige afweging maken. ,,Dat noem ik managen van schaarste. Er staat nu eenmaal niet op elke hoek van de straat een ambulance. Je moet voorzichtig zijn met de middelen die je hebt. En met een gebroken arm kun je ook met een auto naar het ziekenhuis worden gebracht. Alleen in dit geval was dat anders.’’
http://www.ad.nl/drechtsteden/2696781/Haal_mijn_arm_er_dan_maar_af.html
