http://www.ad.nl/drechtsteden/3239110/Nikita_was_een_beetje_een_engeltje.htmlvrijdag 22 mei 2009
'Nikita was een beetje een engeltje'
Door FRANK VAN DEN ELSEN
ZWIJNDRECHT - Totaal verbouwereerd waren Peter Boudewijn en Martha Verhoeven toen de politie op 16 april, de dag van het overlijden van hun 10-jarige dochter, een zak met Nikita's bezittingen kwam afleveren. Een zak met vooral afval.
Infuuszakjes, watten, bebloede dekentjes, een bebloed shirt dat een getuige van het ongeval de vorige dag had uitgetrokken en onder Nikita's hoofd had gelegd. Martha: ,,Alles zo bijeengeveegd van de plek van het ongeluk, alles onder het bloed. Tussen de spullen in de zak zat een kleiner zakje met daarin Nikita's tasje, haar iPod en haar Birkenstockjes.''
Peter: ,,Als je zo'n zak afgeeft, waarschuw je toch van tevoren even dat dit confronterend kan zijn? En dan vraag je toch: 'Wilt u deze spullen allemáál hebben, anders nemen wij een deel weer mee?' ''
Inmiddels, vijf weken later, hebben de ouders de indruk dat deze schijnbare onverschilligheid eerder regel dan uitzondering is in de nasleep van een dodelijk ongeval.
Zo verstuurde justitie op 22 april een brief aan de ouders waarin ze aankondigde dat het onderzoek naar de toedracht wel eens maanden kon duren. Drie weken daarna lag er al een kennisgeving bij hen op de mat dat de zaak gesloten was
De politie zagen ze na het afgeven van de zak helemaal niet meer. De rechercheur die het onderzoek had geleid, kwam op hun verzoek nog wel langs, nádat ze de sepotbeslissing van justitie hadden ontvangen. Peter: ,,Maar hij had nergens een echt antwoord op.'' Slachtofferhulp kwam pas in actie toen hun huisarts daar zelf actief om had gevraagd.
Martha: ,,De afgelopen weken heb ik veel op internet gekeken op sites van nabestaanden van verkeersslachtoffers. Overal kom je hetzelfde tegen: politie en justitie vertellen weinig of niets en willen zaken vooral graag snel afwikkelen. 'Niet gezien, niet met opzet gedaan', daarmee wordt genoegen genomen als iemand een ander doodrijdt.''
De Dordtse letselschadeadvocaat Tom Eskes, die de belangen van de ouders inmiddels behartigt, herkent dit: ,,Ik verbaas me met regelmaat over het totale gebrek aan informatie vanuit politie en justitie naar mensen toe die toch al zwaar getroffen zijn.''
Voor Eskes is de zaak voorlopig niet afgedaan: ,,Wij hebben het politiedossier opgevraagd om te zien of het onderzoek volledig is geweest en of de beslissing om niet te vervolgen de juiste is geweest. Is er naar belgedrag of medicijngebruik gekeken?''
De bestuurster die achter de persoon reed die Nikita doodreed, heeft tegen Peter en Martha verklaard dat zij Nikita al wél zag, dat zij nog geclaxonneerd heeft om het meisje en de auto vóór haar te waarschuwen en dat ze zich afvroeg waarom die auto geen vaart minderde. Eskes: ,,Het heeft alle schijn van zeer onvoorzichtig en dus verwijtbaar rijgedrag.'' Peter Boudewijn: ,,Wij weten niet op welke verklaringen justitie zich baseert. Het 12-jarig vriendinnetje van Nikita dat alles heeft gezien, is nog helemaal niet gehoord.''
Nikita en dit andere meisje kwamen die middag vanaf de sportvelden op Bakestein. Ze waren bij een schoolvoetbaltoernooi geweest en gingen naar huis, in Nederhoven. Om aan de juiste kant van de Munnikensteeg op het fietspad te komen, moesten ze de 80-kilometerweg eerst oversteken om deze daarna, aan de andere kant van het spoor, nogmaals te moeten oversteken.
Peter: ,,Het fietspad aan de verkeerde kant van de weg is breed genoeg om daar te blijven fietsen, wat trouwens veel mensen doen. Maar er zijn veel fietsers - ook kinderen - die de weg oversteken waar Nikita dat deed terwijl daar geen echte oversteek is. Die meiden moesten kort daarop verkeersexamen doen. Haar vriendinnetje was al overgestoken en riep tegen Nikita: 'We moeten aan déze kant van de weg rijden'.''
Toen Nikita in de berm stond te wachten, stopte een auto die vanaf het spoorviaduct kwam om haar te laten voorgaan. Op de andere weghelft werd ze vervolgens aangereden door een auto die uit de richting van de Langeweg kwam.
Eskes: ,,Ik wil ook het gedrag van die gestopte automobilist nader bestuderen en bekijken of hem een verwijt kan worden gemaakt. Stoppen op een 80-kilometerweg mag niet zomaar. Een volwassene moet zich realiseren dat een 10-jarig kind, met beperkt verkeersinzicht, zich gedwongen kan voelen om over te steken als iemand speciaal daarvoor is gestopt. Terwijl het dan misschien geen oog meer heeft voor andere gevaren.'' Martha: ,,Zoals ik haar ken, heeft ze waarschijnlijk nog naar die man gezwaaid om te bedanken.''
Peter beaamt dat: ,,Ze had oog voor iedereen, het was een goedsul. Ze praatte met iedereen. Ik zei altijd: Nikita heeft vrienden in alle leeftijden, van 3 tot 60 jaar oud.''
Martha: ,,Na het ongeluk zag je op internet reacties in de trant van: 'tieners kijken nergens naar in het verkeer'. Maar zij was niet roekeloos, júist niet. Ze was oplettend en erg voorzichtig met haar nieuwe fiets. Nikita was een beetje een engeltje.''
Peter Boudewijn houdt op zijn hyves-pagina een dagboek bij over zijn leven na de dood van zijn kind:
www.boudewijn1968.hyves.nl
