Ben ik het volkomen mee eens, de een kan er beter tegen dan de andere... Ik zou zelf niet weten hoe ik gereageerd zou hebben... Echter heb ik zelf tot op heden nog niet zelf hoeven reanimeren. Wel een keer een reanimatie gezien waarvan ik mijn vermoedens wel heb hoe dat is afgelopen... wit uitgeslagen lichaam en ambubroeders die geen defibrillator gebruiken en alleen agenten maar laten reanimeren...
Dat laatste zegt niets. In mijn reanimaties tot nu toe werd het nooit overgenomen door ambulancepersoneel. sowieso zal de eerste ambulance het zoveel mogelijk aan anderen overlaten; zij hebben hun handen vol aan intuberen, medicatie etc. Maar van wat ik nu gezien heb, geldt dat zelfs voor de tweede ambuploeg. Zal ongetwijfeld anders gaan als er geen lekenhulpverlening in de buurt is.
En dat dragen? Tja, wat is het probleem? Zal schelen dat ik het in korte tijd nu een paar keer een reanimatie heb meegemaakt. Maar (en dat zal heel persoonlijk zijn) bekijk ik gevoelsmatig zo iemand waarbij net de dood geconstateerd is, niet ineens heel anders dan op het moment dat hij nog gereanimeerd wordt. Maar ik voel er sowieso al niets bij (behalve dan adrenaline); op het moment dat ik met iets ernstigs geconfronteerd word, gaat het gevoelsknopje bij mij uit. Dan handel ik gewoon. En of dat nu reanimeren, een infuuszak vasthouden, een in de weg staande fiets wegzetten of een brancard tillen is, maakt dan niet zoveel uit. De gevoelens komen pas achteraf.