Dodelijk ongeval meemaken tijdens dienst als vrijwilliger

[Rescue]

Het is al een tijdje geleden dat er op dit topic is gereageerd,  zijn er bij diverse clubs initiatieven gerezen om te zorgen voor een opvang van vrijwilligers bij dit soort ernstige incidenten.
Afgelopen weekende zelf een voor sommigen een pittig incident meegemaakt, en dan zie je dat ook het nabespreken van dit soort incidenten wel een enorm positief effect hebben op in ons geval dan collega vrijwilligers.

[ralpje]

Ik weet dat het NRK inderdaad 'medewerkers psychosociale hulpverlening' hebben (of hoe ze ze tegenwoordig ook noemen), die via het district 'besteld' kunnen worden.
Nadeel is echter dat volgens mij veel afdelingen of coördinatoren niet eens weet hebben van deze mensen en ze dus ook niet zullen inschakelen als het nodig is.
Daarnaast zullen veel vrijwilligers volgens mij in eerste instantie (uit 'schaamte' of 'angst') niet aangeven dat ze hulp nodig denken te hebben, waardoor het inschakelen van deze mensen achterwege blijft.

Ook als ís er dus iets geregeld, de aansturing daarvan vanuit de organisatie is ook belangrijk. Het zou heel goed kunnen dat het daar ook regelmatig blijft liggen.

[stammie]

Ik heb een aantal keer tijdens motorwegraces een dodelijk ongeval meegemaakt, en na afloop worden de dienstdoende officials die met het ongeval te maken hebben gehad altijd apart genomen voor een gesprek. Vrijwilligers en Profs.
Ook is er een mogelijkheid om er later op terug te komen.
Een aantal personen hebben de "neventaak" opgenomen om als een soort luisterpaal te fungeren mocht je er problemen mee hebben gekregen.

Maar het blijft aangrijpend.

[petre]

Ik ken diverse EHBO verenigingen waar er helemaal niets is georganiseerd, maar waar ze ook bewust niet van uit hun vereniging aan risicovolle evenementen participeren..  Ik ken ook eerste hulp organisaties, waar op dit gebied niets is geregeld..  

Ik moet ook zeggen dat als je geen mensen in je relatiekring hebt, waar dit soort dingen hun vak zijn, dat het ook niet eenvoudig te organiseren is..  
Ik zou een voorstander zijn, van een regionale overkoepelende partij die dit soort zaken voor vrijwilligers organiseert...

Want naast het NRK, Ehbo verenigingen, Reddingsbrigades, KNRM, zijn er nog tal van organisaties die tegen dezelfde problemathiek aanlopen..

Ik zou eigenlijk er voor willen pleiten, dat bij voorbeeld een grote koepel als het NRK, een dergelijke faciliteit zou opzetten voor alle vrijwilligers, ook buiten hun organisatie..  Het is namelijk voor kleine plaatselijke organisaties nauwelijks te organiseren, terwijl ook zij tegen dit soort zaken aanlopen...

Ik zie niet in waarom het NRK dat voor vrijwilligers buiten haar organisatie moet regelen. Laat dat over aan huisarts, psycholoog en ggz..
Binnen het NRK weet een betrokken beroepskracht (coördinator noodhulp) de weg wel naar de psychosociale opvang van het Rode Kruis voor de betrokken vrijwilligers. De verantwoordelijke afdelingscoördinatoren en bestuursleden moeten alleen wel aangeven dat er iets heftigs is gebeurd..

[stammie]

Ik ga met rescue mee.

Het is makkelijker praten met iemand die zich direct een voorstelling kan maken van wat er gebeurt is.

Een psych  moet eerste weer een compleet verhaal aanhoren.

Net als met uitzendingen binnen defensie, het praat makkelijker met diegene die er geweest zijn. En niet met buitenstaanders.

[HBm]

In mijn optiek werkt opvang door (getrainde) collega's, eventueel ondersteund door een psych, het beste. Tenzij het een pych is die in een eerder leven zelf als hulpverlener met soortgelijke voorvallen geconfronteerd is geweest: die redt het ook wel alleen.

De soms betuttelende manier waarmee er tegenwoordig met deze problematiek wordt omgegaan is volgens mij van een zelfde extremiteit als het krampachtig "groot zijn" dat voorheen als normaal werd beschouwd.

Tijdens heel wat jaren vrijwillig hulpverlenerschap heb ik helaas behoorlijk wat dodelijke slachtoffers meegemaakt. Ik dateer uit een tijd dat we dit soort voorvallen uitsluitend als collega's onderling verwerkten. Gelukkig realiseerden we ons toen ook dat er over praten en elkaar goed in de gaten houden van levensbelang is.

Nu heb ik wel eens het idee dat je door het systeem eerder nog verder de put wordt ingeduwd, dan dat het je helpt om de demonen uit je hoofd te halen en het voorval een acceptabele plaats te geven.

[Rescue]

Iets wat bij ons goed werk, is in de initiele training en vervolg trainingen vrijwilligers weerbaarder te maken voor ernstige letsel..   We hebben daar hulp bij gehad om dat in het trainingsprogramma te verwerken..
Balans en Impuls heeft daar ons meegeholpen..

De mentale conditie van medewerkers kan je trainen, waardoor ze weerbaarder worden bij ernstige indicidenten.

Na een ernstig incident, kan iedereen daar ook op terugvallen, en kan je als team elkaar daarmee helpen, in het nabespreken..  In dien nodig kan een nazorg team, daar ook mee verder...

[stammie]

Hoe kan je iemand trainen hiervoor?

Ieder mens reageert verschillend.

[Rescue]

Hoe kan je iemand trainen hiervoor?

Ieder mens reageert verschillend.

Om een geheel psychologisch en educatief verantwoord antwoord hier te geven, gaat wat ver...  Het is echter niet zo heel moeilijk...
Bij je hulpverleners die je traint, creeer je een "mindset", bij jouw en je team..  en op die "mindset" bouw je verder..  
Die mindset is wordt gebruikt om metname schuldgevoelens te voorkomen...  Dat betekend dat instructeurs van elke training die je aan je team geeft, allemaal weten hoe die mindset word gebruikt.. En dat zij allemaal op de zelfde manier die mindset bij elke training en oefening gebruiken..  Ook de wijze waarin feedback word verwerkt van een training is daarbij belangrijk..

met de mindset kan je mensen zelfvertrouwen geven, dat je als de meest maximale hebt gedaan om een incident op te lossen, ook al is de uitkomst niet wat je hoopt..  De Mindset helpt je absoluut om te voorkomen dat mensen denken, "Had ik maar...", "Als ik dat ..."  of "had mijn collega maar..."

Dat is een van de redenen waarom je moet bouwen niet alleen aan individuele vaardigheden, maar ook aan teamvaardigheden, en aan fysieke en mentale conditie en daarmee aan weerbaarheid van je team en teamleden...

[nsen]

Om een geheel psychologisch en educatief verantwoord antwoord hier te geven, gaat wat ver...  Het is echter niet zo heel moeilijk...
Bij je hulpverleners die je traint, creeer je een "mindset", bij jouw en je team..  en op die "mindset" bouw je verder..  
Die mindset is wordt gebruikt om metname schuldgevoelens te voorkomen...  Dat betekend dat instructeurs van elke training die je aan je team geeft, allemaal weten hoe die mindset word gebruikt.. En dat zij allemaal op de zelfde manier die mindset bij elke training en oefening gebruiken..  Ook de wijze waarin feedback word verwerkt van een training is daarbij belangrijk..

met de mindset kan je mensen zelfvertrouwen geven, dat je als de meest maximale hebt gedaan om een incident op te lossen, ook al is de uitkomst niet wat je hoopt..  De Mindset helpt je absoluut om te voorkomen dat mensen denken, "Had ik maar...", "Als ik dat ..."  of "had mijn collega maar..."

Dat is een van de redenen waarom je moet bouwen niet alleen aan individuele vaardigheden, maar ook aan teamvaardigheden, en aan fysieke en mentale conditie en daarmee aan weerbaarheid van je team en teamleden...

En wat kun je doen als hier binnen je vereniging geen aandacht aan geschonken wordt?