Ik sluit me geheel bij je aan. We moeten nooit vergeten wat voor zware klussen zij voor ons (alle medemensen) doen.
Hulpverleners zijn bij ieder incident de vergeten slachtoffers. De aanwezigheid van brandweer, politie en GGD achten we vanzelfsprekend. Sterker nog, er worden soms onmogelijke eisen aan ze gesteld door omstanders.
Te vaak vergeten de maatschappij dat deze mensen ook getraumatiseerd kunnen worden door alles wat ze zien. Het leed, de situaties, etc. Gelukkig is in de afgelopen 25 jaar de opvang bij de organisaties vele malen beter geworden en kunnen mensen hun verhaal kwijt. Dat neemt niet weg dat iedere hulpverlener incidenten mee maakt, waar hij met (on)regelmaat mee geconfronteerd wordt in zijn herinnering. Dat kan zijn de angst van een bedreiging, een situatie, het verdriet.
Het feit dat veel van ons er relatief goed mee om kunnen gaan is een pluim voor de achtervang van de organisatie (veelal ook gewoon de directe collega die wil aanhoren!)
Veel van deze jongens (m/v) hebben thuis ook een gezin en zullen nog relatief vaak het beeld voor ogen krijgen en het hopelijk een plaatsje geven....
Sterkte aan de nabestaanden en sterkte aan de ploegen!!!
