024, wil je mijn onderschriften op het forum misschien lenen ;-)
Het zijn prima onderschriften.
Gelukkig zijn de meeste ambulanceverpleegkundigen uitstekende verpleegkundigen. Ik heb veel meer met een ambulanceverpleegkundige die zegt dat hij niet zoveel ervaring heeft met hele jonge babies of gewoon geraakt zijn door het totale plaatje van uiterst kwetsbare babies die al aan het hart zijn geopereerd. Het zijn de dingen die mij ook raken. Ik had al aangegeven in eerdere berichten dat ik, indien ik de mogelijkheid heb, zonder probleem mee ga. Ik zie dat namelijk ook als taak van de arts om een stuk kennis en iets meer zelfverzekerdheid over te dragen naar verpleegkundigen.
Echter zijn er ook onder de ambulanceverpleegkundigen de "schreeuwers", altijd een grote bek en alles weten, behalve op de momenten waar het er echt om spant. Dan zijn ze niet thuis, doen een stapje naar achter, laten hun collega-verpleegkundigen stikken en roepen naar de arts "jij bent de arts, jij bent de arts, doe het maar, zeg het maar, ik ben alleen maar verpleegkundige". Ik hou niet van dat soort figuren. Ik ben geen diplomaat, ik ben arts en van mij mogen ze gewoon opdonderen. Ik wil maximaal mijn best doen voor de patient, ik verwacht dat ook van fellows maar ook van betrokken verpleegkundigen. De ketting is namelijk zo sterk als de zwakste schakel.
Het heeft niets te maken met arrogantie of macht wil hebben. Het is liefdevol denken in het belang van je patient. Het accepteren van zwakste schakels is niet in belang van je patient, dus rest je soms niets anders dan bruut elimineren van de zwakste schakel. Mijn opleider heeft me altijd voorgehouden dat kwaadaardigheden ruim dienen te worden geexcideerd.