Verschil vasovagale reactie tussen kind en volwassene

[seh/ic broeder]

Goedendag,

Ik heb zelf een nare ervaring meegemaakt van mijn zoon van 2, die na het tegen een deurpost gelopen te zijn meer dan een kwartier buiten westen is geweest (verder beschreven in het forum onderdeel traumatische ervaring).

Er is verder niets uit gekomen en de waarschijnlijke diagnose is een heftige reactie op de pijn. Ik wist persoonlijk niet dat een kind (of volwassenen) zo lang er in kan blijven hangen. De vagale reacties die ik heb meegemaakt waren vrij snel weer opgelost.

Nu is mijn vraag kan een kind er langer in blijven hangen dan bijv. een volwassenen? Of kan een volwassenen er ook zo lang in blijven hangen (in het bewustzijnsverlies na een vagale reactie). Kunnen andere symptomen hier invloed hebben? (mijn zoon had weinig gegeten en was de gehele dag al grieperig) en zo ja welke?

Martien

[Joffry Ambu-Vpk]

Hoi Senseihomer


Vervelende ervaring zo met je kind, een kwartier in een vagale reactie is niet fiijn, hangt natuurlijk wel af van de symptomen die erna aanwezig waren. Heb geen idee waaruit die symptomen bij jouw kind bestonden maar kinderen kunnen na een nare ervaring zich inzichzelf keren en zich afsluiten voor de buitenwereld. Psychische reactie die geen neurologisch probleem hoeft te zijn. Dit komt ook wel bij volwassenen voor.

Heb je de kinderarts er nog naar gevraagd?

groeten, Joffry

[Expert]

Hoi SH,

Misschien is dit aardig om te lezen. Een lijvig artikel over dit onderwerp, geschreven door Nederlandse auteurs uit het AMC.

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1768435/pdf/hrt09001094.pdf

Ik ben het met Joffry eens dat je wel iets meer symptomen moet beschrijven om de diagnose vasovagale collaps te stellen. Verder meen ik mij te herinneren dat er een lange forumdiscussie is geweest over dit onderwerp, alleen dat had meer betrekking op volwassenen.

Persoonlijk vind ik meer dan 15 minuten bewustzijnsverlies na een trauma erg lang en reden genoeg voor een grondige follow-up.

Groet,

Expert,

[seh/ic broeder]

Dag Expert en Joffry,

Bedankt voor jullie reacties.

Ik zal een iets uitgebreider verloop beschrijven.

Roan (mijn zoon dus) was die dag al ziekerig en had 2,5 uur ervoor zijn eten al uitgespuugd (misschien opgewekt omdat hij wou gaan slapen, of door zijn grieperigheid). Daarna had hij 2,5 uur dus geslapen en we hadden hem uit bed gehaald. Hij zit bij mij op schoot, springt eraf en `rent` zonder inhouden vol tegen de deurpost (de scherpe kant zeg maar).

net voordat hij er tegen aan loopt schreeuw ik tegen hem (omdat ik het zag gebeuren), hierna begint hij flink te huilen en ik neem hem direct op schoot. Ik zag geen hematoom of zwelling (ook daarna niet), dus ik troost hem op mijn schoot en koel ondertussen zijn voorhoofd.

Hij huilt een aantal minuten en word daarna rustiger en op vragen reageerde hij adequaat. Toen had hij een braakneiging (zonder resultaat), hierna gaat hij rustig tegen mij aanliggen en ik voel hem langzaam weg glijden. Ik kreeg op dat moment geen contact meer met hem en zijn ogen draaide in een soort dwangstand naar rechts.

Ik heb hem op de band gelegd om zijn borst en buik te kunnen voelen en daarmee de ademhaling te controleren. In mijn gevoel was het een vrij oppervlakkige ademhaling, waarbij het leek alsof hij vanuit zijn buik een gaspende ademhaling had (op dat moment twijfelde ik of dat het een gaspende ademhaling was of een braakreflex, maar ben op dat moment van the worst case scenario uit gegaan).

Zijn gelaat werd bleek en hij kreeg wat cyanotische lippen,hij reageerde nog wel op een pijnprikkel. Maar ik kon geen contact met hem krijgen, in totaal is hij ongeveer 10 minuten verminderd bij bewustzijn geweest. Achteraf bekeken duurde het voor mijn gevoel dus langer dan in werkelijkheid)

In het ziekenhuis is de waarschijnlijkheids diagnose vagale reactie gesteld (binnen anderhalf uur na binnenkomst in het ziekenhuis werd roan alerter tot helemaal zoals we hem kenden). hij is ook kind wat in zijn jongere jaren zichzelf achter de adem kon huilen (breath holding spell) alleen kwam hij daarbij veel sneller bij.

Ik zou graag weten wat jullie hiervan vinden, voor mijn eigen gemoedstoestand als vader maar ook als leren in de professie.

gr martien

ps.nog bedankt voor het interessant artikel