0 gebruikers (en 12 gasten bekijken dit topic.
Het is rond 12 uur in de middag. Mijn collega en ik zitten net even aan het politiebureau om te lunchen, wanneer de meldkamer ons oproept: in Nootdorp zou het slecht gaan met een kindje en hierbij zou de traumahelikopter ter plaatse komen. Verder was er niet veel bekend over de melding. We gooien onze boterhammen letterlijk op tafel en rennen naar de politieauto om snel ter plaatse te gaan. Onze ervaring leert dat als de traumahelikopter vliegt, het slecht gaat met het slachtoffer.De rit naar het incident gaat als een flits aan je voorbij. Hoge snelheden worden bereikt, opperste concentratie op de weg, mijn collega naast mij die mij navigeert mij en kijkt naar verkeer dat van rechts komt, de sirene staat aan en ik zie diverse automobilisten op hun remmen trappen om mij te laten passeren. Alles is in je hoofd bijna bijzaak, want je denkt intussen bij jezelf “een kindje waar het slecht mee gaat, een kindje, wat is er aan de hand ?, ik wil dit kindje helpen, ik wil iets betekenen.”Aangekomen in Nootdorp, zegt mijn collega dat ik rechtsaf de straat in moet slaan waar het incident gaande is. Ik zie de weg rechts van mij liggen, maar ik zie ook dat er drie auto’s stil staan om mij er langs te laten. Ik besluit om de auto’s links in te halen, om vervolgens, nadat ik gekeken had of er een fietser of voetganger in de omgeving was, naar rechts te sturen. De snelheid was te hoog. Ik zie te laat dat er achter de auto’s een verkeersdrempel ligt waardoor onze politieauto letterlijk wordt gelanceerd. Ik voel dat ik alle controle kwijt ben. We komen neer en glijden hard door. Ik zie de betonnen blokken, die langs het trottoir zijn geplaatst juist voor dit soort ongelukken, op ons af komen. Een harde klap. Ik voel dat ik met mijn hoofd tegen het portierraam klap. Ik hoor de betonnen blokken onder de politieauto krassen. We staan stil. Heel even zijn mijn collega en ik stil en kijken we elkaar aan. Ik raap mijn gedachten bij elkaar en zeg tegen mijn collega: eruit, die auto komt later wel, eerst naar het kind ! Zonder enig besef dat wij kort daarvoor een ongeluk hebben gehad, speren we uit de auto. De adrenaline giert door je lichaam en je benen voelen aan als lood. In de verte zie ik dat er een ambulancebroeder een woning uit komt lopen. Ik zie hem gebaren dat wij rustig aan kunnen doen. Alles was onder controle. Zelfs de trauma helikopter was al afbesteld en zou niet meer ter plaatse komen. Ik stop met lopen, laat even mijn schouders zakken en draai me vervolgens om. Ik kijk hoe de politieauto nog staat te roken en te sissen en op dat moment besef ik wat er is gebeurd. Natuurlijk denk je ook dat het gelukkig “goed” gaat met het kindje, maar je beseft ook dat je net een ongeluk hebt gehad en dat dat wel eens heel slecht had kunnen aflopen. We lopen richting de politieauto en ik zie dat er een man op mij af komt lopen. Ik hoor het de man nog zeggen: “dat is lekker handig hé. Je zou in de toekomst even beter op kunnen letten. Hoe krijg je het voor elkaar.”Ik laat de woorden even tot me doordringen. Zegt deze man dit nu echt tegen mij? Ik merkte dat ik overmand werd door emoties. Ik kreeg het even zwart voor mijn ogen. Ik loop richting de man en pak hem stevig bij zijn arm. Ik hoor mijn collega nog ergens op de achtergrond zeggen dat ik me rustig moet houden, maar dit heeft geen effect meer op mij. Ik schreeuw letterlijk tegen de man: “weet jij dat ik mijn eigen leven riskeer om andermans kind te redden ? Heb jij enig idee wat ik op het spel zet voor een ander? Hoe durf jij zoiets tegen mij te zeggen !”Duidelijk was dat de man van mijn reactie schrok. Het was een reactie die hij mogelijk niet had verwacht van een agent.Mijn collega trok aan mijn jas om mij bij de man weg te halen. De man riep nog iets, maar dit is langs me heengegaan. Ik was overvallen door de woede die in mij opkwam, maar ook door mijn eigen reactie. Dit was de druppel die de emmer deed overlopen.Collega’s zetten mij in een andere politieauto en reden mij naar het bureau. Tijdens de rit naar het politiebureau zeg ik niks. Ik kon alleen maar denken aan de woorden van de man en mijn reactie daar op. Ik was boos over de woorden, ik was geschrokken van mijn reactie, ik had spijt van wat ik had gezegd maar ook weer niet. Er gaan zo veel dingen door je heen. Ik voelde me onprofessioneel.Op het politiebureau merk ik dat mijn nek en hoofd wel heel erg veel pijn doen door het ongeluk en er komt een ambulance aan het politiebureau. De pijn is zo heftig dat ik word gestabiliseerd en ik moet in het ziekenhuis nagekeken worden. Ook mijn collega heeft nekklachten en moet naar het ziekenhuis.Gelukkig bleek dat ik geen letsel aan mijn wervels had, maar dat mijn nekspieren een opdonder hebben gehad.De betreffende man is opgevangen door een collega. De man had besloten geen klacht in te dienen tegen mij.Politieagent zijn is meer dan alleen die bekeuring uitschrijven en boeven vangen.Het is een prachtige baan waar echte mensen werken. Ook voor ons is het af en toe een achtbaan van emoties die wij vaak de baas kunnen zijn. Maar soms neemt de mens de plaats over van de agent. Dit kan in sommige situaties goed van pas komen, maar soms ook niet.Politiewerk is passie. Politiewerk is een roeping. Politiewerk is mensenwerk.
Nieuwe locatie, andere voertuigenDienst: Douane NederlandKantoor: Nijmegen, locatie AmersfoortSoort voertuig: SurveilancebusMerk en type: Volkswagen TransporterKenteken: 00-NJG-9Bijzonderheden: In 5 persoonsuitvoering, bureau/tafel in voertuig, vaste hoedenplank. 1 van de 2 bussen op de locatie, de enigste met de nieuwe balk.
Auto botst op justitiebus in DordrechtDORDRECHT – Een transportbusje van de Dienst Justitiële Inrichtingen is vrijdagavond in Dordrecht in aanrijding gekomen met een auto. Dit gebeurde rond 19.00 uur op de Noordendijk. Volgens de politie gebeurde dit nadat de automobilist het busje geen voorrang gaf.Politie en ambulance kwamen ter plaatse. In het busje werd op het moment van de aanrijding één gedetineerde vervoerd. Deze persoon raakte niet gewond. Daarnaast zaten er twee gevangenbewaarders in het voertuig. Eén van hen moest door ambulancepersoneel bekeken worden in verband met een zere voet. Ook de chauffeuse van de auto moest gecontroleerd worden op eventueel letsel. Uiteindelijk hoefde niemand mee naar het ziekenhuis.De gedetineerde is met een ander vervoersmiddel afgevoerd omdat de gevangenenbus niet verder kon rijden. Zowel de bus als de personenauto zijn door een bergingsbedrijf meegenomen.
